Τι ψηφίζουμε

Tου Σταύρου Θεοδωράκη

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός και υπερφίαλος. Δεν ξέρω «τι ψηφίζουμε». Το μόνο που ίσως θα μπορούσα να σας πω είναι «τι ψηφίζω» αλλά και αυτό δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε ένας δημοσιογράφος που έχει γνωρίσει  13 πολιτικούς αρχηγούς (βάζω μέσα και δύο εκλιπόντες) δεν ψηφίζει με την καρδιά του – δεν έχει – αλλά επιλέγει κάνοντας στυγνούς υπολογισμούς. Σαν τον βουβαλοτρόφο που γνώρισα τον χειμώνα στην Κερκίνη. Μαστίγωνε άγρια και περιόριζε τον βούβαλο του κοπαδιού και όταν τον ρώτησα γιατί είναι τόσο αυστηρός μαζί του, μου απάντησε «γιατί θέλω να πάρει τα πάνω του ο νέος βούβαλος που έχω βάλει στο κοπάδι». Αντίστοιχα «σχέδια» είχε και για τις βουβάλες. «Αυτηνής  το παιδί της το πήρα, γιατί είναι πολύ εγωίστρια και δεν το τάιζε πολύ».

Ήταν φανερό ότι ο βουβαλοπαραγωγός είχε ένα δικό του πλάνο ανάπτυξης του κοπαδιού, μακριά από συναισθηματισμούς και πολύ το ζήλεψα.

Ας επιστρέψω όμως στους πεζούς εκλογικούς υπολογισμούς. Οι κάλπες θα βγάλουν νικητή τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα. Και εγώ δεν θέλω παντοδυναμία ούτε του ενός, ούτε του άλλου και… εξηγούμαι. Ο Τσίπρας είναι ένας μεγάλος παίχτης της πολιτικής. Οι αντίπαλοί του όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο γι αυτούς. Πήρε μερικές «κομμουνιστογενείς ομάδες διαμαρτυρίας» και μέσα σε λίγα χρόνια τις έκανε… αξιωματική αντιπολίτευση και ίσως κυβέρνηση. Και μην μου πείτε ότι τα κατάφερε επειδή ήταν λαϊκιστής. Αν ήταν έτσι κάποιοι δεν θα έχαναν ποτέ την εξουσία στην Ελλάδα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – παρεμπιπτόντως – όταν καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό θυμίζουν τις γριές πόρνες που ωρύονται όταν στην πιάτσα σκάει κάποια νεώτερη.

Τι άλλο όμως διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τον Τσίπρα; Φοβούμαι τίποτα (και συγνώμη Συνιστώσες). Το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο δεν διαθέτει ούτε επαρκή στελέχη ούτε στοιχειώδες πρόγραμμα. Και αν επιμένουν ότι είναι κυβερνητικό πρόγραμμα το 16σέλιδο που «μοίρασε» η Αυγή στις 3 Ιουνίου, τότε και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (του 1789) αρκεί για την νέα παγκόσμια διακυβέρνηση.

Πάμε τώρα στον Σαμαρά. Ακόμη και αν δεχτώ ότι είναι ένας μοντέρνος δεξιός (πράγμα που αντιβαίνει στην κοινή λογική) η ομάδα που διοικεί μοιάζει με ναυαγοσώστες μετά από τσουνάμι. Με καμία δύναμη και όσο και να κάνεις εκπτώσεις, δεν θα βρεις ανάμεσά τους, πάνω από πέντε (αριθμός 5) υπουργούς και πέντε (αριθμός 5) υφυπουργούς. Επίσης δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο ένστικτο του «αρχηγού». Έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο για το πρώτο μνημόνιο, υπέγραψε το δεύτερο, συμφώνησε να γίνει πρωθυπουργός ο Πετσάλνικος και μετά φαγώθηκε να «ρίξει» τον Παπαδήμο; Δηλαδή; Βγάζετε εσείς κανένα συμπέρασμα;

Και αφού δεν θέλω παντοδύναμα τα φαβορί, τότε τι θέλω; Τα αποτελέσματα πρέπει να είναι τέτοια, που ο Σαμαράς (στην περίπτωση που είναι πρώτος) πρέπει να αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον Βενιζέλο (τουλάχιστον) και ο Τσίπρας στην περίπτωση που είναι αυτός ο νικητής να υποχρεωθεί να συνεργαστεί με τον Κουβέλη (τουλάχιστον). Να μην καταβαραθρωθεί  (και άλλο) δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και μπατάρει η χώρα (στην λαϊκή) δεξιά και να ενισχυθεί η ΔΗΜΑΡ για να μην μπατάρει η χώρα (στην συντηρητική) αριστερά. Θα μπορούσα να σας το θέσω κι αλλιώς. Φαντάζεσθε τον Σαμαρά, αυτοδύναμο; Τον Τσίπρα;

Το ερώτημα αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις όταν στη θέση των αρχηγών βάλουμε τα ονόματα των κομμάτων τους. Πιστεύει κανείς ότι τα παλικάρια της Συγγρού μπορούν να λύσουν τα θέματα της Παιδείας, της Υγείας, καλύτερα και από αυτούς ακόμη τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ;  Ή ότι οι σύντροφοι της Κουμουνδούρου μπορούν να κρατήσουν μόνοι τους την Ελλάδα στην Ευρώπη (δεν μιλώ για προθέσεις – μιλώ για ικανότητες). Όχι δεν μπορούν για τον απλούστατο λόγο ότι στα κόμματα υποεκπροσωπείται η ικανή Ελλάδα. Κοιτάξτε γύρω σας και αναρωτηθείτε ποιος από αυτούς που θαυμάζετε (φίλους, συγγενείς, γνωστούς) θα πήγαινε να γραφτεί σε ένα κόμμα; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πήγαινε στα κόμματα εξουσίας να παίζει «γύρω – γύρω όλοι» με τις μίζες και ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πήγαινε στα κόμματα της αριστεράς να απαγγέλνει Μαρξ και πότε πότε Στάλιν (άντε και ΜΑΟ). Η μόνη λύση λοιπόν είναι η σύμπλευση των (λίγων) αξίων που έχουν εμπλακεί στην πολιτική. Τα κόμματα μας – όλα τα κόμματα – είναι κατάλοιπα της Ελλάδας που φεύγει. Δείτε πως κατάντησαν την χώρα αυτή την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Αφίσες και πανό παντού! Το άγχος τους, παραμέρισε όλες τις αρχές και όλες τις συμφωνίες.  Και δείτε τι έκαναν για να καλύψουν το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη (που ξαφνικά (!) προέκυψε). Στον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν τον αστυνόμο της γειτονιάς (ΠΑΣΟΚ 2000) και η Νέα Δημοκρατία τα … γιασεμιά στις γειτονιές (Αλέκος Σακελάριος 1960).

Ας επιμείνουμε λοιπόν  στους στυγνούς υπολογισμούς μας. Η χώρα (με αφορμή κυρίως τις αστοχίες του ΓΑΠ και της … Ντόρας που έχασε την αρχηγία της ΝΔ το 2009 – αλλά όλα αυτά είναι άλλο θέμα) πήρε ένα νέο δρόμο τα τελευταία χρόνια. Αυτή η πορεία δεν θα αλλάξει. Μπορεί ίσως να διακοπεί με μια Σαμαρική παρένθεση λίγων μηνών όμως στο τέλος του δρόμου ο Τσίπρας θα κυβερνήσει. Θα πετύχει; (Αρχίζω να νιώθω σαν Πυθία). Είναι νωρίς ακόμη για να το πεις. Για να το μάθεις πρέπει να ψηφίσεις σε αυτές τις εκλογές – και να τον ορίσεις. Είναι ο επαναληπτικός τελικός ή μήπως είναι ο ημιτελικός;

Οκτακόσιες σαράντα λέξεις έγραψα, στο ίδιο σημείο γύρισα. Γαμώ το κομπιουτεράκι μου και τους υπολογισμούς μου!

www.protagon.gr