Του Φίλιππου Σαχινίδη*
Οι μέρες που διανύουμε είναι από τις πιο κρίσιμες της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις για την πορεία της χώρας.
H ετυμηγορία των Ελλήνων στις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα κρίνει την πορεία της χώρας για τα επόμενα χρόνια και θα οριοθετήσει τις στρατηγικές της επιλογές.
Κρίνω σκόπιμο να επιχειρήσουμε μια γενικότερη τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα της κρίσης που έφερε τη χώρα στη θέση αυτή.
1. Διεθνής κρίση
Η ελληνική κρίση εκδηλώθηκε με αφορμή την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση που, κατά την άποψή μου, έχει συστημικά χαρακτηριστικά.
Ο καπιταλισμός καθώς βρίσκεται στην ωρίμανση της δεύτερης φάσης της παγκοσμιοποίησης – η πρώτη, όπως γνωρίζετε, ανατράπηκε βίαια με την εκδήλωση του πρώτου παγκόσμιου πολέμου - βρίσκεται, σε μια αχαρτογράφητη περιοχή.
Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρήσαμε, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, πολλά πράγματα αυτονόητα.
Η ευημερία και η οικονομική ανάπτυξη εμφανίζονταν ως κάτι αυτονόητο και δεδομένο, ειδικά μετά τη ραγδαία ανάπτυξη και αυτονόμηση των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Περίπου από το 1970 και μετά - και με αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1990 - φάνηκε να κυριαρχεί η άποψη για το τέλος των οικονομικών κρίσεων:
ότι δηλαδή, οι κυβερνήσεις πλέον είχαν τα εργαλεία για την εξομάλυνση των οικονομικών κύκλων και την αποφυγή των κρίσεων, ενώ παράλληλα οι αγορές εξασφάλιζαν την αέναη παραγωγή πλούτου.
Όλοι θεωρούσαν ότι πλέον είχαμε στα χέρια μας ένα νέο οικονομικό παράδειγμα, ένα νέο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας των οικονομιών και των αγορών.
Τα γνωστά λίγο-πολύ σε όλους γεγονότα της κρίσης που ξέσπασε το 2008 ήρθαν να διαψεύσουν και να καταρρίψουν την παράλογη αισιοδοξία που είχε επικρατήσει και να επιφέρουν αμηχανία στους αναλυτές και τους θεωρητικούς των περισσότερων σχολών οικονομικής σκέψης και ιδεολογικών τάσεων.
Δεν είναι τυχαίο ότι είναι πάρα πολύ φτωχές οι προσεγγίσεις που επιχειρούν να αναλύσουν την κρίση αυτής της φάσης του καπιταλισμού.
Περιορισμένη είναι η και η προσφορά αναλυτικών εργαλείων για την κατανόησή της ακόμα και από πολιτικούς σχηματισμούς και διανοητές που εναντιώνονται στον καπιταλισμό.
Ανεξάρτητα από την κατάληξη αυτής της παγκόσμιας κρίσης θα αποτολμήσω μια πρόβλεψη. Όπως η κρίση του 1929 άλλαξε τον τρόπο λειτουργίας του καπιταλισμού, έτσι και αυτή η κρίση θα προκαλέσει σημαντικές πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που θα αφήσουν τα ίχνη τους στην μελλοντική πορεία των χωρών.
2. Ευρωπαϊκή Κρίση
Έρχομαι τώρα και στην κρίση της Ευρωζώνης. Έχει διατυπωθεί από πολλούς ότι η κρίση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρωζώνη είναι μια κρίση χρέους.
Αυτή είναι μια ρηχή, λανθασμένη για να μην πω ιδεοληπτική προσέγγιση.
Η πραγματικότητα είναι πως η Νομισματική Ένωση της Ευρώπης βρέθηκε αντιμέτωπη με μία κρίση που είχε την αφετηρία της στο χρηματοοικονομικό τομέα, για την οποία δεν είχε τα κατάλληλα εργαλεία η ευρωζώνη να την αντιμετωπίσει.
Βασικό πρόβλημα στον αρχικό σχεδιασμό της ΟΝΕ ήταν και παραμένει η απουσία ενός μηχανισμού αποκατάστασης των ανισορροπιών των χωρών της Ένωσης.
Ουσιαστικά η Νομισματική Ένωση δεν έχει τα εργαλεία να βοηθήσει μία χώρα, η οποία βρίσκεται σε ανισορροπία στις εξωτερικές της συναλλαγές, έτσι ώστε να προσαρμοστεί, να αποκαταστήσει αυτές τις ισορροπίες και να επανέλθει σε ισορροπία.
Το αποτέλεσμα είναι να βρεθεί η ΟΝΕ να λειτουργεί περίπου με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούσε ο κανόνας χρυσού.
Υπενθυμίζω ότι αυτός ο κανόνας οδηγούσε χώρες με ανισορροπία στις εξωτερικές τους συναλλαγές, σε μία βίαιη, καθοδική προσαρμογή τιμών και μισθών, σε αύξηση της ανεργίας, έτσι ώστε μέσα από αυτή τη διαδικασία να τις ωθήσει να επιστρέψουν πίσω σε ισορροπία στις εξωτερικές τους συναλλαγές.
Η απουσία, λοιπόν, στην ΟΝΕ εργαλείων και μηχανισμών που θα επιτρέψουν χώρες με ανισορροπία να αποκαταστήσουν αυτές τις ανισορροπίες κατά τρόπο συμμετρικό, οδηγεί την ΟΝΕ να συμπεριφέρεται όπως ο κανόνας χρυσού.
Οι χώρες, λοιπόν, με έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών υποχρεώνονται να πάρουν μέτρα και όχι οι χώρες οι οποίες έχουν πλεόνασμα στις εξωτερικές τους συναλλαγές.
Αν οι χώρες αυτές που έχουν έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών έχουν ταυτόχρονα και δημοσιονομικές ανισορροπίες, τότε έχουμε τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση μίας κρίσης.
Αυτή, λοιπόν, την αδυναμία της ΟΝΕ τη διέγνωσαν έγκαιρα οι αγορές. Γι’ αυτό έσπευσαν να αξιοποιήσουν τα περιθώρια που υπήρχαν για να κερδοσκοπήσουν.
Έτσι, αυτήν την περίοδο το μεγαλύτερο στοίχημα είναι εάν και κατά πόσο το ευρώ θα καταφέρει να συνεχίσει την πορεία του ως το κοινό νόμισμα των χωρών που απαρτίζουν την ευρωζώνη.
Συμπληρώνονται δύο χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης της ευρωζώνης και ακόμα και σήμερα η αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν έχει δρομολογηθεί με καθοριστικό τρόπο.
Με τις αποφάσεις που επικεντρώνονται στο ζήτημα της δημοσιονομικής σταθερότητας στην Ευρώπη, επιχειρείται η συνολικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ωστόσο, δεν έχει διαφανεί με σαφήνεια ο τρόπος με τον οποίο θα ξεπεραστεί η κρίση στην ευρωζώνη.
Το νέο θεσμικό πλαίσιο για τη διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας είναι μία πρόταση για την αποτροπή υπερδανεισμού των χωρών της Ένωσης.
Όμως το πρόβλημα θα παραμένει και θα θέτει υπό αμφισβήτηση την ευρωζώνη όσο η Ευρωζώνη δεν καταθέτει την πρόταση της για την ανάπτυξη και δεν βελτιώνει το θεσμικό πλαίσιο για έγκαιρη λήψη αποφάσεων.
Ας μην ξεχνάμε και τα όσα αφορούν τη χώρα μας και ιδιαίτερα τα όσα συνέβησαν το 2010 και τη μεγάλη χρονική καθυστέρηση που επέδειξε συχνά η Ευρώπη τόσο στη συνειδητοποίηση των προβλημάτων, όσο και στην αντιμετώπισή τους.
Σε ό,τι αφορά, όμως, την Ευρώπη, θεωρώ ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη ήταν οι αποφάσεις της Ντοβίλ τον Οκτώβριο του 2010, όπου από εκεί και μετά καταρρίφθηκαν τα περισσότερα ταμπού για την πιθανότητα χρεοκοπίας μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, αλλά και το θέμα που αφορούσε τη συμμετοχή των ιδιωτών σε ενδεχόμενο απομείωσης χρέους. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρώπη αναθεώρησε τη θέση της στο ζήτημα αυτό.
Μπορεί να θεωρούμε ως προαπαιτούμενο, ότι στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής λύσης εξόδου από την κρίση θα πρέπει να λειτουργούν στο μέλλον μηχανισμοί αναδιανεμητικοί υπέρ των χωρών της Ευρωζώνης που βρίσκονται αντιμέτωπες με μία υφεσιακή κρίση.
Υπάρχει όμως κάποιος, ο οποίος μπορεί να πει σήμερα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό; Επομένως, η εξομάλυνση των ανισορροπιών θα προέλθει από τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των χωρών, όπως η Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή υπολείπονται έναντι των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης ώστε να επιταχυνθεί η αναπτυξιακή πορεία.
Καταλυτικό ρόλο εδώ μπορεί να διαδραματίσει η προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό αλλά και από Έλληνες επενδυτές.
Η βελτίωση του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου και γενικότερα του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα γίνει σε βάθος χρόνου και θα δώσει λύση στον εφιάλτη της ανεργίας, αλλά και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων.
Η κρίση της Ευρώπης έχει οδηγήσει σε ακόμα στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.
Η ίδια η ΟΝΕ προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας κρίσης.
Θα αποτολμήσω ακόμα μία πρόβλεψη. Ανεξάρτητα από την διάρκεια της κρίσης της Ευρωζώνης και όποιο είναι το πέρας της, η Ευρωζώνη, μετά από αυτήν την κρίση, θα λειτουργεί εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργούσε μέχρι και την εκδήλωση αυτής της κρίσης.
Εκείνο, όμως, που θα πρέπει να υπερασπιστεί η Ευρώπη, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, είναι το δημοκρατικό κεκτημένο, αλλά και τις κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής περιόδου.
Αναφέρομαι στο δημοκρατικό κεκτημένο για την ισοτιμία μεταξύ των χωρών, γιατί η ισοτιμία επί της ουσίας και όχι μόνο σε θεσμική βάση είναι αυτή που θα διασφαλίσει μια δημοκρατική Ευρώπη, με προοπτική για τους λαούς της.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί και η λειτουργία τους δεν μπορούν να αμφισβητηθούν στο όνομα της αποτελεσματικής αντιμετώπισης της κρίσης. Δεν μπορεί να γίνει έκπτωση στη δημοκρατία και στη λειτουργία της στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης.
3. Η Ελληνική Κρίση
Έρχομαι τώρα και στην ελληνική κρίση. Σε όλο αυτό το πλαίσιο, το οποίο μόλις προηγουμένως περιέγραψα, υπήρχε και η ελληνική πραγματικότητα.
Μιλάμε για μία οικονομία, η οποία εντάχθηκε το 2001 στην ΟΝΕ, έχοντας μία αδύναμη παραγωγική βάση και χρόνια προβλήματα στα δημόσια οικονομικά της.
Έτσι, η ελληνική οικονομία δεν κατάφερε να ενταχθεί με τρόπο ικανοποιητικό και αποτελεσματικό στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας την ώρα που η παγκοσμιοποίηση άλλαζε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Δεν κατάφερε να ενταχθεί κατά τέτοιον τρόπο που θα της επέτρεπε να διασφαλίζει υψηλά επίπεδα απασχόλησης και ικανοποιητικά εισοδήματα για τους πολίτες της.
Τι άλλο μαρτυρά η συμπεριφορά μιας οικονομίας, της οποίας το 2007 το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών φθάνει στο 15% του ΑΕΠ;
Ήταν ο πιο σημαντικός πρόδρομος δείκτης της επερχόμενης ύφεσης και ανεργίας που όμως αγνοήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ με οδυνηρές για τη χώρα και τους πολίτες συνέπειες.
Η κατάσταση στην οικονομία επιδεινώθηκε από την αδυναμία να τεθούν υπό έλεγχο τα δημόσια οικονομικά της χώρας ειδικά μετά το 2004 παρά το γεγονός ότι την περίοδο αυτή μέχρι το 2008 είχαμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Εδώ αναδεικνύεται και το τεράστιο έλλειμμα εποπτείας από την πλευρά της Ε.Ε. που επέτρεψε το 2007 την έξοδο της χώρας από το καθεστώς της επιτήρησης παρά το γεγονός ότι τη χρονιά εκείνη το έλλειμμα ξέφυγε από το όριο του 3% του ΑΕΠ.
Έτσι, το 2009 το έλλειμμα της χώρας έφτασε τα 36 δισ. και το χρέος στα 320 δισ. από 180 το 2004.
Στη συνέχεια όταν ξεκίνησε η προσπάθεια αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος αυτή προσέκρουσε μεταξύ άλλων και στη σαθρή παραγωγική βάση της χώρας που αποδυνάμωνε τη φοροδοτική ικανότητα της οικονομίας.
Αυτή με τη σειρά της αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο, όταν η δημοσιονομική κρίση και η ύφεση επηρέασαν τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών και έχασαν την πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων.
Η οικονομική αβεβαιότητα και οι συνεχείς αναφορές σε επικείμενη χρεοκοπία και έξοδο της χώρας από το ευρώ οδήγησαν σε μαζική εκροή καταθέσεων γεγονός που αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο τις τράπεζες και αύξησε την εξάρτηση τους από το ευρωσύστημα για την κάλυψη των αναγκών τους σε ρευστότητα.
Το τραπεζικό σύστημα αδυνατώντας να αποκτήσει άλλη πηγή ρευστότητας περιόρισε τη χρηματοδότηση της οικονομίας γεγονός που συνέβαλε στο βάθεμα της ύφεσης και στην αύξηση της ανεργίας.
Όλα τα ανωτέρω στοιχεία συνθέτουν το πάζλ της κρίσης με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η Ελλάδα, το πάζλ της κρίσης με το οποίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη η Ευρώπη και το πάζλ της κρίσης με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η παγκόσμια οικονομία.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι:
Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την κρίση;
Υπερασπίζομαι την άποψη πως υπάρχει και στηρίζεται στο τρίπτυχο:
Ø Ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας μέσω ενίσχυσης των εξαγωγών, υποκατάστασης των εισαγωγών και προσέλκυσης των επενδύσεων.
Ø Συνέχιση με ηπιότερους ρυθμούς της δημοσιονομικής προσαρμογής
Ø Αποκατάσταση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος μέσω της ολοκλήρωσης της διαδικασίας της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Η παράταση στη δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναγκαία ώστε να περιοριστεί η επίδραση της στην αναπτυξιακή πορεία.
Ο πρώτος χρόνος που διεκδικήσαμε γίνεται δεκτός στην Ευρώπη. Μπορούμε να πετύχουμε πρόσθετη παράταση, ώστε όλα να γίνουν πιο ήπια.
Τώρα που η χώρα μείωσε το χρέος κατά 105 δισ. και τους τόκους κατά 7 δισ. ετησίως έχουμε το περιθώριο με βάση και τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη να προχωρήσουμε σε αναθεώρηση πτυχών της δανειακής σύμβασης.
Για να αποφύγουμε περικοπές σε μισθούς και συντάξεις καθώς και την προστασία της συλλογικής αυτονομίας και του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, σύμφωνα µε τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Την δραστική αύξηση της ρευστότητας στην αγορά. Να πέσει χρήμα στην αγορά µε στόχο τη διευκόλυνση της λειτουργίας των επιχειρήσεων µε κεφάλαιο κίνησης, την προώθηση επενδύσεων, την αύξηση της απασχόλησης και άρα την ανακοπή της ανεργίας.
Τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ που προέρχονται από τη νέα δανειακή σύµβαση θα πέσουν στην αγορά.
Την άμεση απελευθέρωση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων σε υποδομές µε συνολικό προϋπολογισµό που υπερβαίνει τα 55 δισ. ευρώ και δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας.
Επενδύσεις που έχουν καθηλωθεί τα τελευταία χρόνια, λόγω της αδυναμίας του ελληνικού και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος να χρηματοδοτήσει τις σχετικές συμβάσεις.
Με την ανασυγκρότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, την ενθάρρυνση του ευρωπαϊκού και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, μπορεί να κινηθεί ο μοχλός αυτός για τις τοπικές οικονομίες, για τα εργοτάξια, για τους υπεργολάβους.
Αυτό σημαίνει 100.000 νέες θέσεις εργασίας την περίοδο κατασκευής των έργων.
Να γίνει πράξη το αναπτυξιακό πακέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος μας να εφαρμοστούν οι πολιτικές δεσμεύσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27ης Οκτωβρίου 2011 για το πακέτο αναπτυξιακής βοήθειας προς την Ελλάδα, µε την άμεση κινητοποίηση των υφισταμένων κοινοτικών πόρων, καθώς και των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.
Αύξηση των κονδυλίων για την απασχόληση, με αιχμή την ανεργία των νέων. Να στηριχθούν µε κονδύλια του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταµείου όλα τα προγράµµατα για την αντιµετώπιση της ανεργίας των νέων και ιδίως προγράµµατα ενίσχυσης της νεανικής επιχειρηµατικότητας, κατάρτισης, αυτεπιστασίας των ΟΤΑ και κοινωφελούς εργασίας.
Απέναντι στη δική μας πρόταση υπάρχει μια άποψη που υποστηρίζει πως η λύση μπορεί να προκύψει από την αύξηση των δαπανών και τη μείωση των φόρων.
Θεωρητικά αυτή είναι μια συνταγή που είναι σωστή για χώρες με βαθειά ύφεση. Δεν μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με το επιχείρημα ότι στην ύφεση δεν κόβεις δαπάνες δεν αυξάνεις φόρους.
Πώς όμως μπορεί να εφαρμοστεί σε μια χώρα με δημοσιονομικό έλλειμμα 9,1% του ΑΕΠ και μεγάλο χρέος ακόμα και μετά το PSI και με έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κοντά στο 10% του ΑΕΠ;
Ειδικά όταν η χώρα αυτή δεν έχει πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου για να δανειστεί τα κεφάλαια που απαιτούνται για να χρηματοδοτηθούν αυτές οι πολιτικές;
Τη στιγμή που αυτές οι πολιτικές θα απαιτούσαν πολύ μεγαλύτερα ποσά από τα 240 δισ. που έχει εξασφαλίσει η χώρα.
Άλλωστε αυτή η συνταγή δοκιμάστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ μεταξύ 2008 και 2009 και δεν απέτυχε παταγωδώς και οδήγησε τη χώρα στην κρίση του 2009.
Υπενθυμίζω ότι η χώρα το 2008 είχε έλλειμμα και ύφεση. Το 2009 αυξήθηκαν οι δαπάνες και μειώθηκαν τα φορολογικά έσοδα χωρίς όμως να περιοριστεί ή ύφεση.
Αντίθετα η ύφεση έφτασε στο 3% και το έλλειμμα στο 15,8%.
Για αυτό επιμένω ότι με τις προτάσεις που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ που συνδυάζουν πολιτικές για αναδιάρθρωση της οικονομίας σε όλους τους τομείς καθώς και επιτάχυνση στις διαρθρωτικές αλλαγές η χώρα θα καταφέρει να περάσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και θα διασφαλίσει θέσεις εργασίας και εισοδήματα.
Έτσι, θα ενισχύσει την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων και των ταμείων υγείας.
Ταυτόχρονα με στοχευμένες παρεμβάσεις στο κοινωνικό τομέα θα διασφαλίσει ότι η χώρα θα παρέχει προγράμματα κοινωνικής στήριξης σε όσους τα έχουν ανάγκη και όχι οριζόντια με αποτέλεσμα και οι πόροι των φορολογουμένων να κατασπαταλώνται και όσοι έχουν ανάγκη να μην προστατεύονται επαρκώς.
Το διακύβευμα λοιπόν αυτών των εκλογών είναι:
Διασφάλιση των πλεονεκτημάτων της δανειακής σύμβασης και αναθεώρηση των πτυχών που ενισχύουν την ανάπτυξη ή στροφή στην ακατάσχετη και καταστροφική παροχολογία και στις αδιέξοδες προτάσεις για επανακρατικοποίηση επιχειρήσεων που δε λύνουν κανένα από τα προβλήματα της χώρας;
Αξιοποίηση των προσπαθειών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για διεκδίκηση στήριξης, για μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και εισοδήματα, μείωση των ελλειμμάτων και αποκατάσταση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος ή ολική επαναφορά σε πολιτικές που οδήγησαν στο αδιέξοδο του 2009 με σταδιακή απομόνωση της χώρας και περιθωριοποίηση της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας;
Σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να τοποθετηθούν οι έλληνες στις 17 Ιουνίου, για να διασφαλίσουν μια σταθερή και αυτοδύναμη πορεία και ισότιμη συμμετοχή στην ευρωζώνη.
Σας καλώ να στηρίξετε ΠΑΣΟΚ, την υπεύθυνη δύναμη της κεντροαριστεράς.
*ΟΜΙΛΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΣΚ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου