Το 2011 ήταν σίγουρα ένας δύσκολος χρόνος για την Ελλάδα που τα πάντα άλλαξαν δραματικά. Το ίδιο συμβαίνει και με το 2012 στα μισά του οποίου βρισκόμαστε, χωρίς να βλέπουμε ορίζοντα. Το αν θα κλείσει ως φρικτό έτος είναι κάτι που μένει να δούμε.
Γράφαμε και τις προάλλες ότι οκτώ χρόνια μετά το annus mirabilis 2004, βρισκόμαστε στο ναδίρ της ενεργητικότητας μας ως λαός και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι σερνόμαστε από εκλογές σε εκλογές, καθοδηγούμενοι από ανθρώπους που προφανώς δεν ενδιαφέρονται για την κρισιμότητα της κατάστασης, παρά μόνο περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους για την εξουσία. Ανεξάρτητα με το τίμημα που πληρώνει η χώρα συνολικά.
Το βασικό διακύβευμα αυτή τη στιγμή δεν είναι αν θα έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας, ούτε καν το αν θα καταφέρει η κυβέρνηση να είναι βιώσιμη, αλλά το πώς θα τα καταφέρει η Ευρώπη να κάνει τα βήματα που απαιτούνται για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους που την περικυκλώνει. Κι εκεί ο ρόλος του κάθε κράτους-μέλους είναι καθοριστικός, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, σε σχέση με τη θέση που θα πάρει στα τεκταινόμενα για την αναδιαμόρφωση της Ευρώπης.
Αρκεί γίνει αντιληπτό από κάθε πλευρά ότι δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις αυτή τη στιγμή, ούτε άλλα περιθώρια να ζήσουμε το μύθο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου