Επίκαιρα Θέματα:

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Πιεσμένοι και με φόβους οι μισοί μαθητές στα ελληνικά σχολεία

Απογοητευμένοι αλλά και φοβισμένοι είναι οι περισσότεροι μικροί μαθητές στα σχολεία της χώρας μας είτε λόγω πίεσης είτε επειδή δε νοιώθουν ασφαλείς στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε ψυχοσωματικές διαταραχές.
 Πανελλήνια έρευνα στους μαθητές εφηβικής ηλικίας για συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία που πραγματοποίησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής -ΕΠΙΨΥ (Έρευνα HBSC/WHO) δείχνει την τραγική εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι μαθητές στα ελληνικά σχολεία αλλά και την απογοήτευσή τους από το σύστημα εκπαίδευσης με συνέπεια να εμφανίζουν ψυχοσωματικά συμπτώματα. 

Ενδεικτικό είναι ότι ένας στους τέσσερις 11χρονους και 1 στους δύο 
13χρονους και 15χρονους αισθάνονται αρκετά ή πολύ πιεσμένοι από το σχολείο. Η πίεση από το σχολείο συνδέεται με την εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, σημειώνουν οι επιστήμονες του ΕΠΙΨΥ. 
Με βάση τα αποτελέσματα σχετικά με την ικανοποίηση από το σχολείο: Δύο στους 3 εφήβους απαντούν ότι τους αρέσει το σχολείο, υψηλότερο ποσοστό κοριτσιών από ό,τι αγοριών και μικρότερων μαθητών από ό,τι 
μεγαλύτερων. Από το 1998 και μετά, μειώνεται σημαντικά το ποσοστό των μαθητών που τους αρέσει το σχολείο.   
Επίσης λιγότεροι από τους μισούς μαθητές πιστεύουν ότι το 
σχολείο τους είναι ένα ωραίο μέρος για να βρίσκεται κανείς, ενώ ένας στους 5 μαθητές δεν νιώθει ασφαλής στο σχολείο.  
Τρεις στους 5 μαθητές νιώθουν ικανοποιημένοι από τη σχέση τους με τους συμμαθητές τους, με το ποσοστό αυτό ωστόσο, να μειώνεται σημαντικά από το 2002 και μετά. 
Αίσθηση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι μόλις οι μισοί μαθητές νιώθουν ικανοποιημένοι από τις σχέσεις τους με τους καθηγητές τους, ενώ μόνο 1 στους τρεις 15χρονους αναφέρει κάτι τέτοιο.
 http://www.iatropedia.gr/

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΕΛΕΝΗ ΚΙΟΥΣΕ

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που είναι ως εκεί._

Ως εκεί και παρακάτω δεν πάει. Που δεν αλλάζουν καμία συνήθεια, κανένα δεδομένο της ζωής τους για να προχωρήσουν πιο πέρα, που δεν έχουν γλιστρήσει ποτέ στο χιόνι, γιατί απλά περιμένουν στο παράθυρο να βγει ο ήλιος. Που "βολεύονται" σε καταστάσεις ακόμα και σε ανθρώπους χωρίς να θέλουν να γνωρίσουν κάτι άλλο.

Σταθερότητα το λένε κάποιοι, εγώ το λέω κόλλημα. Και ίσως επειδή είναι πολύ μακριά να μου φαίνεται τόσο αδιανόητο. Κι όμως υπάρχουν πολλοί. Μένουν χρόνια ατελείωτα σε σχέσεις που δεν επικοινωνούν καν, για να έχουν μια ζεστή αγκαλιά το χειμώνα, μια παρέα για το Σαββατόβραδο, έναν άνθρωπο να πάνε μαζί διακοπές.

Έχουν ένα πρόγραμμα για όλη την εβδομάδα χωρίς τη γλύκα της έκπληξης, το απρόβλεπτο, το διαφορετικό.

Ζουν ανάμεσα μας έχοντας τις σκέψεις τους πλήρως τακτοποιημένες και τα σώβρακά τους στο συρτάρι ατσαλάκωτα, ένα για την κάθε μέρα και κάτι πιο παιχνιδιάρικο για το σαββατοκύριακο.

Μια ζωή χωρίς κανένα ρίσκο, κανέναν αυθορμητισμό, σαν τα φαγητά που τρώει ο πατέρας μου για την πίεση, ανάλατα και άνοστα. Μια ζωή προστατευμένη από παγίδες, συγκινήσεις, ενθουσιασμό και οποιοδήποτε συναίσθημα προκαλεί εκρήξεις στις ορμόνες.

Για να μην τσαλακωθούν, να μην κλάψουν, να μην θυμώσουν, να μην βιώσουν την μοναξιά, τον πόνο, το άγνωστο. Φυγόπονοι και εγωιστές, δεν θυσιάζουν την ζαχαρένια τους, δεν δίνουν ευκαιρίες στους άλλους, αλλά κυρίως στους εαυτούς τους να δουν μπροστά, να προχωρήσουν, να φάνε χαστούκια και να πονέσουν.

Από παιδιά οι γονείς μας ήταν όλο "μη". Να μην τρέχουμε, να μην πέσουμε, να μην χτυπήσουμε, να μην καυγαδίσουμε. Άλλοι κάθονταν στο σκαλί και έβλεπαν τους υπόλοιπους να παίζουν και άλλοι γέμιζαν καρούμπαλα. Άλλοι γελούσαν και φώναζαν στην τάξη και άλλοι στο θρανίο με τα χέρια σταυρωμένα.

Αργότερα, άλλοι ρίσκαραν να φύγουν να σπουδάσουν μακριά, να "χάσουν" φίλους και οικογένειες και άλλοι βολεύτηκαν στη δουλειά του μπαμπά. Άλλοι άδραξαν τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν ή πολέμησαν για να τις αποκτήσουν και άλλοι κάθισαν στο γραφειάκι τους, στο οχταωράκι τους και όλα καλά.

Σήμερα; Άλλοι πάνε μέσα στη βδομάδα για το καθιερωμένο καφεδάκι και το Σάββατο στο κλαμπάκι και άλλοι ανεβαίνουν τα βουνά, ταξιδεύουν, φεύγουν, χάνονται, όσο πιο πολύ μπορούν να χαθούν.

Και αναρωτιέμαι.. Είναι μακάριοι αυτοί που κάθονται μπροστά στο αναμμένο τζάκι της ασφάλειάς τους ενώ άλλοι βολοδέρνουν μες την παγωνιά; Ή απλά είναι δυστυχισμένοι που ποτέ δεν θα νιώσουν την γλύκα του πόνου, την ένταση του έρωτα, την κραυγή της απόγνωσης, την ελευθερία του απρόβλεπτου.

Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Για εκείνο που είμαι σίγουρη είναι πως δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία. Αν δεν παίξεις δεν θα χάσεις, αλλά ούτε θα κερδίσεις...

Το Προφίλ μας