Ποιος φοβάται την αξιολόγηση;

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Στη βάση της κριτικής του προωθούμενου από το υπουργείο παιδείας νομοσχεδίου για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται το θέμα της αξιολόγησης των καθηγητών. Μερίδα αυτών, αξιομνημόνευτη, αντιδρά στην αξιολόγηση, γιατί «ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν εμάς για το έργο και την έρευνά μας», όπως χαρακτηριστικά λένε. Είναι γνωστό ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια κυριαρχούν τα «τσιφλίκια» και οι «μεγαλοτσιφλικάδες». Κάθε ίδρυμα και «παρεούλα», κάθε τμήμα και «αγαπημένα παιδιά».

Η αξιολόγηση αντιμετωπίζεται πάντα με καχυποψία. Απ’ όπου κι αν προέρχεται. Κι εδώ που τα λέμε πώς να θεωρηθεί αξιόπιστη μια αξιολόγηση, η οποία προέρχεται από τους 5 από τους 125 φοιτητές που παρακολουθούν μόνο το μάθημα; Πώς να αξιολογήσουν τον καθηγητή  οι φοιτητές  εκείνοι που δεν τον έχουν δει ούτε μια φορά; Επιπλέον, τίθεται και το ζήτημα της κουλτούρας της αξιολόγησης. Για να μπορείς να αξιολογήσεις, πρέπει να έχεις μάθει να αξιολογείς με βάση κριτήρια που δεν έχουν να κάνουν με το αν ο καθηγητής βάζει καλούς βαθμούς.

όπως διερωτώνταν εύλογα, όμως,  σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό ο καθηγητής Δημ. Νανόπουλος  με πλούσια εμπειρία από καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού «γιατί μόνο στην Ελλάδα αντιδρούμε στην αξιολόγηση, όταν την αποδέχονται καθηγητές με Νόμπελ και διεθνή καταξίωση;». Μήπως γιατί είμαστε σίγουροι ότι περιπτώσεις ανάλογες με αυτή του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που «έκλεβε» τακτικά τις εργασίες των ξένων συναδέλφων και τις παρουσίαζε ως δικές τους του δεν είναι μόνο μια και δύο;