Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Ειλικρινά έχω μια απορία: με τη
χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης και με σαράντα βαθμούς υπό σκιάν, πού
βρίσκουν οι πολιτικοί μας την όρεξη να τσακώνονται;
Και, δυστυχώς, η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι ότι κρύβουν μέσα τους αστείρευτα αποθέματα αδιαφορίας και αμεριμνησίας - δεν εξηγείται διαφορετικά...
Έχουμε κατ' αρχήν την απίστευτη αντιδικία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευση για το αν πρέπει να συμμετέχουν ή όχι οι ιδιώτες στη λύση που θα επιλεγεί.
Λες και υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ερωτηθεί ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς για τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει. Λες και δεν καταλαβαίνουν ότι μιλάμε για μια διαπραγμάτευση η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα μέτρα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης.
Και μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό επαρχιώτικης ανοησίας, φτάσαμε να αντιδικούμε μαζί με τον Βενιζέλο αν όσα λέει ο Σαμαράς είναι «παρανοϊκά» ή απλώς «παράδοξα». Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα; Έλεος!
Εχουμε ύστερα την παραίνεση του Τσίπρα στον Παπανδρέου να ζητήσει (ο Παπανδρέου!..) στη Σύνοδο Κορυφής «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μεταφορά χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, χωρίς συνέπειες για τα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς νέα βάρη για τους εργαζομένους». Γιατί άραγε δεν του ζήτησε να ζητήσει και τη Μόνικα Μπελούτσι να πάνε μαζί διακοπές; Πιο απλό μου φαίνεται!
Και αφήνω τους υπόλοιπους να πλειοδοτούν με άλλα ανάλογα γραφικά.
Πράγμα που μας οδηγεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει αλλά δεν διαβάζουν ούτε καν καμία σοβαρή εφημερίδα μπας και μάθουν!
Διότι τη στιγμή που κλονίζεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τη στιγμή που το ευρώ περνάει τη μεγαλύτερη κρίση του, τη στιγμή που εξελίσσεται η κρισιμότερη διεθνής διαπραγμάτευση της τελευταίας τριακονταετίας, τη στιγμή που το μέλλον της Ελλάδας είναι από μαύρο έως άδηλο, συζητούμε αν έχουν δίκιο οι ταξιτζήδες.
Κατόπιν όλων αυτών, πολύ φοβούμαι πως θα φτάσω να πω κάτι που δεν θα τολμούσα ποτέ μου να εκστομίσω: ό,τι κι αν πάθουμε, καλά θα το πάθουμε! Είναι ίσως σκληρό αλλά είναι απολύτως ακριβές.
Διότι καθημερινά επιβεβαιώνεται με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο κάτι που έχουμε επανειλημμένα σημειώσει. Οτι η Ελλάδα (αλλά και η Ευρώπη) δευτερευόντως έχει πρόβλημα οικονομικό: πρωτίστως έχει πρόβλημα πολιτικό. Η ανικανότητα ή η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μάλλον παράλογο να περιμένει κανείς τη λύση από εκείνους που αποτελούν το πρόβλημα.
Και, δυστυχώς, η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι ότι κρύβουν μέσα τους αστείρευτα αποθέματα αδιαφορίας και αμεριμνησίας - δεν εξηγείται διαφορετικά...
Έχουμε κατ' αρχήν την απίστευτη αντιδικία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευση για το αν πρέπει να συμμετέχουν ή όχι οι ιδιώτες στη λύση που θα επιλεγεί.
Λες και υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ερωτηθεί ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς για τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει. Λες και δεν καταλαβαίνουν ότι μιλάμε για μια διαπραγμάτευση η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα μέτρα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης.
Και μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό επαρχιώτικης ανοησίας, φτάσαμε να αντιδικούμε μαζί με τον Βενιζέλο αν όσα λέει ο Σαμαράς είναι «παρανοϊκά» ή απλώς «παράδοξα». Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα; Έλεος!
Εχουμε ύστερα την παραίνεση του Τσίπρα στον Παπανδρέου να ζητήσει (ο Παπανδρέου!..) στη Σύνοδο Κορυφής «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μεταφορά χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, χωρίς συνέπειες για τα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς νέα βάρη για τους εργαζομένους». Γιατί άραγε δεν του ζήτησε να ζητήσει και τη Μόνικα Μπελούτσι να πάνε μαζί διακοπές; Πιο απλό μου φαίνεται!
Και αφήνω τους υπόλοιπους να πλειοδοτούν με άλλα ανάλογα γραφικά.
Πράγμα που μας οδηγεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει αλλά δεν διαβάζουν ούτε καν καμία σοβαρή εφημερίδα μπας και μάθουν!
Διότι τη στιγμή που κλονίζεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τη στιγμή που το ευρώ περνάει τη μεγαλύτερη κρίση του, τη στιγμή που εξελίσσεται η κρισιμότερη διεθνής διαπραγμάτευση της τελευταίας τριακονταετίας, τη στιγμή που το μέλλον της Ελλάδας είναι από μαύρο έως άδηλο, συζητούμε αν έχουν δίκιο οι ταξιτζήδες.
Κατόπιν όλων αυτών, πολύ φοβούμαι πως θα φτάσω να πω κάτι που δεν θα τολμούσα ποτέ μου να εκστομίσω: ό,τι κι αν πάθουμε, καλά θα το πάθουμε! Είναι ίσως σκληρό αλλά είναι απολύτως ακριβές.
Διότι καθημερινά επιβεβαιώνεται με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο κάτι που έχουμε επανειλημμένα σημειώσει. Οτι η Ελλάδα (αλλά και η Ευρώπη) δευτερευόντως έχει πρόβλημα οικονομικό: πρωτίστως έχει πρόβλημα πολιτικό. Η ανικανότητα ή η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μάλλον παράλογο να περιμένει κανείς τη λύση από εκείνους που αποτελούν το πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου