Επιδοτήσεις

Του Προέδρου Λευτέρη Παπαδόπουλου

Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους και ας βάλουμε, με το χέρι στην καρδιά, το εξής ερώτημα στους εαυτούς μας: τι παράγει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση, νομίζω, είναι μονολεκτική: τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα, αν θέλετε. Περάστε από τον μπακάλη και θα δείτε ότι δεν υπάρχει κάτι που να είναι ελληνικό! Από όσπρια έως κρεμμύδια! Τα πάντα τα εισάγουμε. Οι αγρότες εδώ και χρόνια δεν δουλεύουν στα χωράφια. Οι περισσότεροι βρίσκονται συνεχώς στα καφενεία και περιμένουν να ζήσουν από τις επιδοτήσεις, όπως διαβάζω.Μου έλεγαν, προχθές, ότι στη Μακεδονία σπανίως Έλληνες πάνε να κάνουν μεροκάματο στο μάζεμα φρούτων. Αυτή η εργασία θεωρείται β' κατηγορίας! Τα φρούτα τα μαζεύουν Βούλγαροι, κυρίως, βγάζοντας μπόλικο παραδάκι. Να μην αρχίσω όμως να απαριθμώ διάφορα τέτοια

παραδείγματα γιατί θα γεμίσω τη στήλη, χωρίς να πω πράγματα που δεν τα γνωρίζετε. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Και έχοντας ανοιχτά τα μάτια μας, αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται γύρω μας.
Την εποχή που τελείωνα το Γυμνάσιο - δεκαετία του '50 - καμιά δουλειά «δεν ήταν ντροπή». Εγώ, ας πούμε, με το που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, άρχισα να εργάζομαι σε ένα συμβολαιογραφείο, να αντιγράφω, με το χέρι, πληρεξούσια, να τρέχω στο Υποθηκοφυλακείο στην Πατησίων, ακόμη και με βροχή, να στέκομαι στην ουρά στις Εφορίες και να διαβάζω, όταν γινόντουσαν αγοραπωλησίες, στους πωλητές και τους αγοραστές δεκασέλιδα συμβόλαια στην καθαρεύουσα για μερικές δραχμούλες. Οσο για τον μισθό μου, ήταν μια μικρή, ελάχιστη τσόντα στα ασήμαντα έσοδα της οικογένειας. Το ίδιο συνέβαινε με όλους τους γνωστούς μου. Σήμερα οι περισσότεροι νέοι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τηλεπαρουσιαστές, δημοσιογράφοι, συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες γενικώς, μάνατζερ και δημοσιοσχεσίτες.
Διάβαζα στην «Καθημερινή» την επιφυλλίδα του παλιού συμμαθητή και φίλου μου Χρήστου Γιανναρά: «... Πριν γίνουμε δορυφόροι ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μιαν άλλη καθημερινότητα: Στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε. Και το ψωμί ήταν ψωμί. Και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το «τοστ», αλλά ξέραμε πάμπολλες πίτες. Σήμερα, με την απίστευτη σε έκταση έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου...». Δεν είναι αλήθεια;
Αλλά και ο Γιάννης Μαρίνος, παλιός φίλος, επίσης και συνάδελφος, δημοσίευσε στο «Βήμα της Κυριακής» το κείμενο ενός αναγνώστη του (Στάθης Παπαγιαννίδης) που σημειώνει, μεταξύ άλλων: «... Οι Νεοέλληνες σήμερα είναι χρεωμένοι, επειδή δημιούργησαν ένα κράτος, όπου όλα είναι λάσκα. Ολα στην Ελλάδα είναι λάσκα, ελαστικά, ξεχειλωμένα: ελαστικές συνειδήσεις, ελαστική εφαρμογή των νόμων, ελαστικός σεβασμός στους θεσμούς, ελαστικοί νομοθέτες, ελαστικοί ελεγκτές, ελαστική απαγόρευση του καπνίσματος, νόμοι με παράθυρα, ελαστική εφαρμογή του προϋπολογισμού, διαρροή και διασπάθιση του δημόσιου πλούτου για προσωπικό πλουτισμό, μίζες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος...». Ρωτάω: αυτά όλα, δεν συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα;
Μια φίλη μου κάνει γυμναστική στο σπίτι της για να είναι το σώμα της σε φόρμα. Ο γυμναστής κάθε φορά πληρώνεται με 60 ευρώ. Και δεν δίνει απόδειξη. Τη ρωτάω: «Γιατί δεν του τη ζητάς;» Απαντάει: «Δεν θα έχω κανένα όφελος - αυτές οι αποδείξεις δεν λογαριάζονται από την Εφορία...». «Ναι, αλλά ο γυμναστής σου, μη δίνοντάς σου αποδείξεις, δεν πληρώνει φόρο. Και τον φόρο του, τον πληρώνουμε εσύ κι εγώ...». «Δίκιο έχεις, αλλά τι να κάνουμε; Αυτή είναι η Ελλάδα και αυτοί οι νόμοι της που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στη φοροδιαφυγή...».