“Η βία” των βιαζόμενων.

Της Τάσας Σιόμου

Έτριζαν τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα οι αρχές του σεβασμού του λόγου, του σεβασμού του έτερου, του μόχθου και του φιλότιμου.

Η  κατοχική γενιά της Αντίστασης, η γενιά των εξηγημένων που συγκροτούσε την κοινωνία και στηλίτευε τους ευμετάβολους ως παλάντζες και φουρφούρια ,είχε εκπνεύσει.

Οι πολίτες, ως καταναλωτές πλέον, αγόραζαν και πουλούσαν με ευκολία ,κατά τα συμφέροντά τους, και το ενδιαφέρον για τα πολιτικά  έφτανε μέχρι το παζάρεμα της ψήφου.(Οι εκφράσεις , να τη βρούμε, να φτιαχτούμε, παράτα τον, ήταν χαρακτηριστικές του κλίματος.)

Μια τέτοια κοινωνία δημιουργούσε ή  άφηνε ανοιχτό το πεδίο σε αιρετούς,  που φορές διακρίνονταν για τη μεταστροφή τους (καβάλημα του καλαμιού), για τον αιφνίδιο πλουτισμό τους, για τη διάσταση με την αλήθεια, για τη διαπλοκή με οικονομικά και δημοσιογραφικά κέντρα.

Όλο αυτό το αξιακό τέλμα,  στο οποίο είχαμε περιέλθει, συνοδευόμενο από τους πολύχρονους οικονομικούς τριγμούς  ολοκληρώθηκε στις μέρες μας ως έκρηξη, ως κρίση,  με τους γνωστούς χειρισμούς, ΜΝΗΜΟΝΙΟ, από την ΠΑΣΟΚική  κυβέρνηση.

Έτσι οι καταναλωτές σιγά-σιγά αφυπνίστηκαν από όλη τη μετακύλιση των οικονομικών συνεπειών στους ώμους τους, από τον τρόμο της ανέχειας, από τον ευνουχισμό της ανεργίας , από τη φυγή των νέων στην ξένη, από τις ομολογίες της κυβέρνησης  πως η υποταγή στο Δ.Ν.Τ. έθεσε σε δοκιμασία  την εθνική κυριαρχία  και την εσωτερική δημοκρατία (υποτακτικοί στον τόπο μας).

Ένα πολύβουο πλήθος πολιτών ξεπερνώντας τα κομματικά και ηλικιακά όρια ξαναβρέθηκε στους δρόμους και τις πλατείες, οικειώθηκε το δημόσιο χώρο, ξαναείπε καλημέρα, προβληματίστηκε, ζήτησε ευθύνες και τέθηκε υπό διωγμό από την εντολοδόχο αστυνομία. Μια κοινωνία  υπό βιασμό, υπό λεηλασία, αρνήθηκε δυναμικά την κυβερνητική  κατεύθυνση  ισομοιράσματος , συμψηφισμού των πολιτικών ευθυνών.

Όμως  η κύρια ευθύνη είναι αυτών που είχαν την τιμή να ψηφιστούν  κ ι  ανέλαβαν το μεγάλο χρέος (το πεπόνι και το μαχαίρι κατά το λαό) να διαχειριστούν τα δημόσια πράγματα. Κι’ αυτοί περίκλειστοι στο φρούριο της Βουλής  έχασαν το κύρος τους ,αφού αντί να το αντλήσουν από τη βούληση των πολιτών, το μετέφεραν στη σκέπη της ασπίδας. Αποκομμένοι από τις ανάγκες   του λαού, απομονωμένοι, αφού δεν έπεισαν πως δε γινόταν αλλιώς, φοβισμένοι για τις αποφάσεις τους, φιγούρες εξουσίας, ψελλίζουν από τον τρόμο του κινήματος των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ.

Είναι γνωστό πως τα κινήματα είναι σαν την παλίρροια και την άμπωτη, όμως δεν πάνε  ποτέ χαράμι,ως πανίσχυροι παράγοντες παρέμβασης της κοινής γνώμης.

Είναι γνωστό πως οι αντιδράσεις της οργής και της απόγνωσης έχουν  μια μεγάλη διαβάθμιση .Όμως  η συνεχής επαγρύπνηση μας, ο θεσμικός σεβασμός στη Βουλή, η δημοκρατικότητά μας απέναντι σ’ εκείνους  που ξέμειναν από την εμπιστοσύνη του λαού, απέναντι σ’ εκείνους που ούτως ή  άλλως  τέθηκαν υπό την επιτήρηση της αμφισβήτησής μας, είναι τα όπλα μας, ώστε ν’ αποτελέσουν αυτοί την τελευταία γενιά απαξιωμένων πολιτικών, ώστε ν’ αναδειχτούν πολίτες ταγμένοι στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος.