Αγανακτισμένοι φοροφυγάδες

Ημουν έξω από κεντρικό γκαράζ της Αθήνας, περιμένοντας το αυτοκίνητό μου. Μπροστά μου περίμενε ένας τύπος σε διαστάσεις XXXL με μαύρο πουκάμισο ανοιχτό, μαύρο παντελόνι και χρυσό ρολόι. Στο χέρι του κρατούσε μία τυλιγμένη πλαστική ελληνική σημαία. «Εσύ δεν είσαι δημοσιογράφος;», με ρωτάει επιτιμητικά και συνεχίζει σε γηπεδικό ύφος: «Γιατί γράφεις συνεχώς υπέρ αυτής της κυβέρνησης των κλεφτών, που χτυπούν την ιδιωτική πρωτοβουλία και πίνουν το αίμα του έλληνα βιοτέχνη; Μούντζα θέλετε κι εσείς κι όσοι είναι στο μπουρδ... τη Βουλή που το μόνο που σκέφτονται είναι να βάζουν φόρους...» καταλήγει και χώνεται μέσα στην απαστράπτουσα 500άρα του που είχε έρθει εν τω μεταξύ. Πολλοί άνθρωποι σαν τον κ. XXXL έχουν βγει από τα ρούχα τους το τελευταίο διάστημα. Οχι μόνο γιατί οι δουλειές τους πάνε χάλια σε μία παρατεταμένη περίοδο ύφεσης, την οποία - δικαίως ίσως - φορτώνουν στην κυβέρνηση. Αλλά κι επειδή αυτή η κυβέρνηση για πρώτη φορά - κάτω από την πίεση της τρόικας - προσπαθεί μέσω των αυξημένων τεκμηρίων διαβίωσης να συλλάβει τη θηριώδη φοροδιαφυγή επαγγελματιών σαν τον «συνομιλητή μου», που - σύμφωνα με τις στατιστικές του υπουργείου Οικονομικών - δηλώνει εισόδημα γύρω στα 10.000 ευρώ, ενώ μόνο το ολοκαίνουργιο αυτοκίνητό του κάνει 100.000 ευρώ! Κι όμως, το κίνημα της πλατείας πέρα από πάρα πολλούς πραγματικά αγανακτισμένους που διαμαρτύρονται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα - κόβοντας συντάξεις και διπλοφορολογώντας μισθωτούς των 1.000 ευρώ τον μήνα, αποκλείοντας σε νέα παιδιά να μπορέσουν να βρουν δουλειά - έχει προσελκύσει και διάφορες τέτοιες «φυλές» διαμαρτυρομένων. Από τους «επαγγελματίες επαναστάτες» διάφορων πολιτικών κομμάτων, γκρουπούσκουλων και νεολαιών, έως δημοσίους υπαλλήλους που φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους και βέβαια κάποιους ελεύθερους επαγγελματίες που βλέπουν ότι οι χρυσές εποχές της φοροκλοπής κινδυνεύουν να φτάσουν στο τέλος τους. Πάντως, από τις δύο φορές που κατέβηκα στην πλατεία το μόνο σίγουρο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα ήθελα για το καλό του τόπου να κυβερνήσει ποτέ τη χώρα αυτό το συνονθύλευμα λαϊκισμού που αντίκρυσα. Τα πανό μίσους κατά των πολιτικών, ενώνονται με τα συνθήματα αφασίας διάφορων αμφισβητούντων γενικώς, προβάλλοντας το άσχημο πρόσωπο της ελληνικής υποκουλτούρας που δεν έχει κόμμα και πιστεύω, δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό και για το μόνο που δείχνει να ενδιαφέρεται είναι το προσωπικό της συμφέρον. Ενα συνονθύλευμα που φαίνεται πλέον να «σκεπάζει» και να «ακυρώνει» την υγιή δυναμική του κινήματος της διαμαρτυρίας.

Του Νότη Παπαδόπουλου-ΤΑ ΝΕΑ