ΑΕΚ : Αγάπη που πληγώνει

Του Σωτήρη Ξενάκη από το protagon.gr
Ήμουν στα 28 όταν πανηγύρισα το τελευταίο πρωτάθλημα με την ομάδα μου την ΑΕΚ. Ήταν το 1994 και θυμάμαι ότι ένιωθα πολύ περήφανος για τους τρεις συνεχόμενους τίτλους με τον Μανωλα, τον Αλεξανδρή, τον Δημητριάδη, τον Σαβέβσκι αλλά και τον Τάσο Μητρόπουλο που τίμησε και με το παραπάνω τα κιτρινόμαυρα, τα δυο χρόνια που αγωνίστηκε μ’ αυτά.
Από τότε έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια. Με κάτι μικρές αναλαμπές όπως το 2008 όταν ο Ολυμπιακός καταδέχτηκε το πρωτάθλημα στα χαρτιά και κάποιες κατακτήσεις κυπέλου προ αμνημονεύτων χρόνων, η ΑΕΚ των τελευταίων ετών θυμίζει καράβι στην τρικυμία.

Το βράδυ της Τετάρτης ήμουν ένας από τους λιγοστούς οπαδούς της ομάδας που βρέθηκαν στο παγωμένο ΟΑΚΑ για τον αγώνα με την Κέρκυρα. Στο τέλος του ματς που ήρθε 0-0 έφυγα κι εγώ πικραμένος και θυμωμένος όπως κι όλοι οι υπόλοιποι…


Όχι τόσο γιατί δεν κερδίσαμε την Κέρκυρα. Η ισοπαλία είναι μέσα στο παιχνίδι όπως και η ήττα. Αυτό που με πείραξε είναι ότι η ομάδα με τα κιτρινόμαυρα και με τον Δικέφαλο στο στήθος ήταν για μια ακόμα φορά ανύπαρκτη. Γιατί σχεδόν όλοι οι παίκτες της , Έλληνες και ξένοι, έχω την αίσθηση ότι ήταν σαν να έκαναν αγγαρεία στο γήπεδο. Άφησαν τους δύο βαθμούς με κατεβασμένα χέρια.

Είδα για άλλη μια φορά ένταση και διαξιφισμούς στην εξέδρα των επισήμων. Άκουσα ξανά τις αποδοκιμασίες στους περισσότερους ποδοσφαιριστές την ώρα που έμπαιναν στη φυσούνα. Έμαθα ότι μπήκε στο στόχαστρο ο πρόεδρος της ΠΑΕ Σταύρος Αδαμίδης τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά αλλά θεωρώ ότι κάνει ό,τι μπορεί για μια ομάδα που δεν έχει την τύχη όπως ο Ολυμπιακός και- μέχρι πρόσφατα -ο Παναθηναϊκός να στηρίζεται από τόσο «βαριά» πορτοφόλια. Μια ομάδα χωρίς γήπεδο, χωρίς τις απαραίτητες «προσβάσεις» στο χώρο της αστείας Ελληνικής διαιτησίας και με τον κόσμο να αρχίζει πλέον να απελπίζεται και να αραιώνει αργά αλλά σταθερά την παρουσία του στις εξέδρες.

Αρχίζω σιγά σιγά να απελπίζομαι και να σκέφτομαι σοβαρά μήπως το πρωτάθλημα του 1994 γραφτεί ως το έσχατο στην πορεία της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως που ιδρύθηκε δυο χρόνια μετά την μεγάλη καταστροφή του ΄22.

Θα ξαναπάω όμως στο γήπεδο με την πρώτη ευκαιρία. Μάλλον για να ξαναστεναχωρηθώ και να ξαναθυμώσω. Αλλά οι αγάπες που ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια παραμένουν αγάπες μέχρι το τέλος… Πόσο μάλλον όταν συμβολίζουν ότι συμβολίζει ο Δικεφαλος.