Του Σωτήρη Ξενάκη από το protagon.gr
Ήμουν στα 28 όταν πανηγύρισα το τελευταίο πρωτάθλημα με την ομάδα μου την ΑΕΚ. Ήταν το 1994 και θυμάμαι ότι ένιωθα πολύ περήφανος για τους τρεις συνεχόμενους τίτλους με τον Μανωλα, τον Αλεξανδρή, τον Δημητριάδη, τον Σαβέβσκι αλλά και τον Τάσο Μητρόπουλο που τίμησε και με το παραπάνω τα κιτρινόμαυρα, τα δυο χρόνια που αγωνίστηκε μ’ αυτά.
Από τότε έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια. Με κάτι μικρές αναλαμπές όπως το 2008 όταν ο Ολυμπιακός καταδέχτηκε το πρωτάθλημα στα χαρτιά και κάποιες κατακτήσεις κυπέλου προ αμνημονεύτων χρόνων, η ΑΕΚ των τελευταίων ετών θυμίζει καράβι στην τρικυμία.
Το βράδυ της Τετάρτης ήμουν ένας από τους λιγοστούς οπαδούς της ομάδας που βρέθηκαν στο παγωμένο ΟΑΚΑ για τον αγώνα με την Κέρκυρα. Στο τέλος του ματς που ήρθε 0-0 έφυγα κι εγώ πικραμένος και θυμωμένος όπως κι όλοι οι υπόλοιποι…
Ήμουν στα 28 όταν πανηγύρισα το τελευταίο πρωτάθλημα με την ομάδα μου την ΑΕΚ. Ήταν το 1994 και θυμάμαι ότι ένιωθα πολύ περήφανος για τους τρεις συνεχόμενους τίτλους με τον Μανωλα, τον Αλεξανδρή, τον Δημητριάδη, τον Σαβέβσκι αλλά και τον Τάσο Μητρόπουλο που τίμησε και με το παραπάνω τα κιτρινόμαυρα, τα δυο χρόνια που αγωνίστηκε μ’ αυτά.
Από τότε έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια. Με κάτι μικρές αναλαμπές όπως το 2008 όταν ο Ολυμπιακός καταδέχτηκε το πρωτάθλημα στα χαρτιά και κάποιες κατακτήσεις κυπέλου προ αμνημονεύτων χρόνων, η ΑΕΚ των τελευταίων ετών θυμίζει καράβι στην τρικυμία.
Το βράδυ της Τετάρτης ήμουν ένας από τους λιγοστούς οπαδούς της ομάδας που βρέθηκαν στο παγωμένο ΟΑΚΑ για τον αγώνα με την Κέρκυρα. Στο τέλος του ματς που ήρθε 0-0 έφυγα κι εγώ πικραμένος και θυμωμένος όπως κι όλοι οι υπόλοιποι…