Του Κωνσταντίνου Φαρμάκη
Το …μεγάλο μας σπίτι. Πρέπει να είχε
κτισθεί, από ό,τι μπορώ να υπολογίσω, γύρω στο 1900 περίπου στο Μόκρο
(Λιβαδερό). Ήταν μονώροφο και πετρόκτιστο με σκεπή από πλάκα, πέτρινη
επίσης. Ήταν δεν ήταν 40 τετραγωνικά μέτρα πάνω κάτω.
Τόσο πολύ μικρό για μία οικογένεια και
τόσο πολύ μεγάλο, αφού το είχαμε για υπνοδωμάτιο, καθιστικό, σαλόνι,
κουζίνα, για όλα. Ένα μονόχωρο σπίτι του μεσοπολέμου που μέναμε στην
δεκαετία του 1950. Πόσοι μέναμε; Εφτά άτομα. Ναι εφτά άτομα και ένας
γάτος σύνολο οχτώ. Μάνα, πατέρας, τέσσερα παιδιά και η γιαγιά μας, η
μανιά όπως την λέγαμε τότε. Ήταν η μανιά η Γιάννου, ή Ιωάννα όπως θα την
λέγαμε σήμερα. Ήταν παραμάνα του πατέρα μου αλλά και ταυτόχρονα θεία
του. Εκείνος από πολύ μικρός έμεινε ορφανός από μάννα και πατέρα μαζί με
άλλα πέντε αδέλφια. Τον πατέρα του δεν τον γνώρισε και την μάνα του την
θυμάται πως μικρός σήκωσε την φλοκάτη και την είδε πεθαμένη.