της Άννας Δαμιανίδη από το protagon.gr
Σαράντα χρόνια στρογγυλά, δεν λέω, είναι κάτι. Μια ολόκληρη ζωή. Αλλά
δεν έχει σημασία, και δέκα χρόνια μετά, το '83 ας πούμε, όταν έλεγα σε
νεώτερους φίλους μου ότι δεν έπρεπε να μας ζηλεύουν που "είχαμε ζήσει το
Πολυτεχνείο", ότι αυτοί ήταν πολύ πιο τυχεροί γιατί πρόλαβαν να
περάσουν φοιτητικά χρόνια χωρίς χούντα, ότι περνούσαμε άσχημα στην
επταετία, ότι θα ήθελα πολύ να μην έχω ζήσει κανένα Πολυτεχνείο, αλλά να
νιώθω πιο ελεύθερη στην εφηβεία και στη νεανική ηλικία μου, δεν με
πίστευαν.









.jpg)

.jpg)
