Του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 ξέφυγε από
του χάρου τα δόντια. Η χρεοκοπία και η αναγκαστική προσφυγή στο Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο σήμαινε κάθετη μείωση του δημοσιονομικού
ελλείμματος, με αυτόματο κλείσιμο όλων των ζημιογόνων ΔΕΚΟ, χιλιάδες
απολύσεις στον δημόσιο τομέα, μεγαλύτερες περικοπές μισθών και
συντάξεων κ. λπ. Αν, μάλιστα, σκεφθούμε ότι αυτή η «ήπια (σε σχέση με
τη χρεοκοπία) προσαρμογή» που κάνουμε σήμερα διά του Μνημονίου
δημιουργεί τόσες αντιδράσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε
σε μια απότομη προσαρμογή. Αυτή η χώρα δεν είχε ποτέ κουλτούρα
συμμαζέματος, οι συνωμοσιολογίες θάλλουν, η επαναστατικότητα είναι
ψωμοτύρι και ο διαρρηγμένος κοινωνικός ιστός θα ήταν ένα μάτσο
κουρέλια.

















