Του Γιώργου Παγουλάτου*
Εάν είχαμε μπει λίγο βαθύτερα στον Αύγουστο, ίσως να είχα αναβάλει για δροσερότερες μέρες τη μελέτη της τακτικής έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Οντας όμως ακόμα σε κλίμα εργασίας, αποφάσισα να την αντιμετωπίσω με τον πάγιο τρόπο: διαβάζοντάς την.
Το ελάχιστο που μπορείς να πεις για τις εκθέσεις της τρόικας είναι ότι, τρία χρόνια τώρα, προωθούν τη συλλογική μας αυτογνωσία σχετικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας. Η δραματικότητα που περιβάλλει την τακτική δημοσιοποίησή τους υποχρεώνει πολιτικούς και ΜΜΕ, να πάρουν κάπως σοβαρότερα ορισμένα θέματα που κατά τη μακρά περίοδο της αμεριμνησίας περνούσαν στα ψιλά: το έλλειμμα, τις μεταρρυθμίσεις, το εξωτερικό ισοζύγιο, την ανταγωνιστικότητα.
Εάν είχαμε μπει λίγο βαθύτερα στον Αύγουστο, ίσως να είχα αναβάλει για δροσερότερες μέρες τη μελέτη της τακτικής έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Οντας όμως ακόμα σε κλίμα εργασίας, αποφάσισα να την αντιμετωπίσω με τον πάγιο τρόπο: διαβάζοντάς την.
Το ελάχιστο που μπορείς να πεις για τις εκθέσεις της τρόικας είναι ότι, τρία χρόνια τώρα, προωθούν τη συλλογική μας αυτογνωσία σχετικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας. Η δραματικότητα που περιβάλλει την τακτική δημοσιοποίησή τους υποχρεώνει πολιτικούς και ΜΜΕ, να πάρουν κάπως σοβαρότερα ορισμένα θέματα που κατά τη μακρά περίοδο της αμεριμνησίας περνούσαν στα ψιλά: το έλλειμμα, τις μεταρρυθμίσεις, το εξωτερικό ισοζύγιο, την ανταγωνιστικότητα.