Οι εργαζόμενοι στο Λιγνιτικό κέντρο Κοζάνης όπως και όλοι οι εργαζόμενοι
γενικά δέχονται μια απίστευτη επίθεση από τις κυβερνήσεις, από τα ξένα και από
ελληνικά οικονομικά συμφέροντα με αποτέλεσμα όχι μόνο να τους έχει εξαθλιώσει
οικονομικά αλλά και οι εργασιακές συνθήκες να θυμίζουν μεσαίωνα ειδικότερα οι
εργαζόμενοι στα ορυχεία της περιοχής έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με
προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ασφάλειά στην εργασία τους, ενώ η
διοίκηση αδιαφορεί και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός εθελοτυφλεί.
του Β.Π.Καραγιάννη
1η Αυγούστου, έναρξη ήπιας νηστείας, μνήμη αγίων επτά μαρτύρων Μακκαβαίων και του ατύπου οσιομάρτυρος Νίκου Ζαχαριάδου, αυτόχειρος. Ετσι στα καλά καθούμενα ένοιωσα μια ιστορική συμπάθεια για τον άλλοτε κραταιό αρχηγό κι άλλοτε αποδιοπομπαίο τράγο του νυν αλλά και αεί ηρωικού κόμματος, του ΚΚΕ εννοώ. Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια έθεσε εαυτόν στην κρίση της εκούσιας κρεμάλας εκεί στην εξορία διαβιούσε, κατά Σιβηρία μεριά. Ο Γ. Ρίτσος, όπως έκανε για όλους αδιακρίτως, τον ύμνησε τον καιρό της κραταιότητός (1945) με το μακρύ ποίημα «Ο Σύντροφος μας Νίκος Ζαχαριάδης» το οποίο όμως δεν συμπεριέλαβε σε καμιά συνολική έκδοση των ποιημάτων. Αποσυνάγωγο του έργου του υπάρχει στην έκδοση Γκοβόστη του 1945. Ενα μικρό απόσπασμα: