Της Ντόρας Τσικαρδάνη Λίγοι είναι εκείνοι που στη ζωή τους ταυτίστηκαν τόσο πολύ με τον πολιτικό τους χώρο, ώστε να καταστούν συνώνυμοί του στην δημόσια διαδρομή τους. Ο Σάκης ήταν ένας απ’ αυτούς.
Η συνάντησή του με την ανανεωτική αριστερά ήρθε πολύ πρώιμα στη ζωή του, καθορίζοντάς την οριστικά και αμετάκλητα. Μέσα απ’ αυτήν, η γόνιμη και καρποφόρα σκέψη του διαμόρφωσε πολιτική άποψη, αντίληψη και, κυρίως, αισθητική. Με τη σειρά του και εκείνος διαμόρφωσε και άφησε το δικό του, ατομικό αποτύπωμα στην ανανεωτική αριστερά και στην πατρίδα του, την Κοζάνη.
Νεαρός Ρηγάς ακόμη από τη χούντα, πέρασε στο σφυρηλατιστήριο της μεταπολίτευσης με όλη τη θέρμη και το πάθος που αναλογούσε στην εποχή και στο μερίδιο του ΚΚΕ εσωτ σ’ αυτήν. Γρήγορα αποδείχθηκε, ότι το μερίδιο αυτό, ήταν ταυτόχρονα οικτρά μειοψηφικό και εξαιρετικά προωθημένο. Ο Σάκης υπήρξε ένας από τους πολλαπλασιαστές του. Παθιασμένος μεν, ήπιος δε, «φανατικός του διαλόγου», όπως δήλωνε ο ίδιος, από τη στέρεα δομημένη γνώση οδηγούνταν στην επιχειρηματολογημένη γνώμη κι από κείνη στον οραματικό προγραμματισμό. Σπουδαία ικανότητα, κτηθείσα εν καμίνω, την οποία συνεισέφερε αφειδώς στα της Δυτικής Μακεδονίας ιδιαίτερα.
Η πολιτική του διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Είναι πολύ δύσκολο να εργάζεσαι για συγκλίσεις σε εποχές φανατισμών. Είναι πολύ δύσκολο να αγωνίζεσαι κόντρα σε κομματικούς εγωισμούς πλειοψηφίας και μειοψηφίας, των άλλων και των δικών σου, για να συμβάλεις στη συνάντηση των χώρων και στη συγκρότηση προωθημένων και προωθητικών προτάσεων για τον τόπο σου, χωρίς καμμία από τις συναντήσεις αυτές να οδηγεί στην δική σου ανάδειξη ή δικαίωση. Από θέση αρχής και με γνώμονα το εθνικό ή το τοπικό συμφέρον. Σαράντα χρόνια μετά και, ως όρο για την επιβίωσή τους, ανακαλύφθηκε η σύγκλιση και από τους χειρότερους εχθρούς της. Δικαίωση διά της ήττας. Πικρή.
Στην πλούσια πολιτική του διαδρομή μέχρι την πρόωρη διακοπή της, ο Σάκης ουδέποτε διαχώρισε τις θέσεις αρχής από την πολιτική τακτική. Ουδέποτε θυσίασε τις πρώτες στον βωμό της δεύτερης. Με οξύ, ενίοτε και πικρό χιούμορ και αυτοσαρκασμό προσέγγιζε πια όλα, όσα τον πονούσαν. Αυτοσαρκάζοντας και χαμογελώντας πικρά κανόνισε και την αναχώρησή του: τη μέρα της γιορτής του, τη μέρα που δικαιούνταν τα πολλά «χρόνια πολλά» του.
Κι ενώ μαζί πορευτήκαμε σε δρόμους και μονοπάτια μιας ζωής, βρέθηκα απούσα από τον αποχαιρετισμό του.
Αντίο ακριβέ σύντροφε και φίλε. Η μνήμη σου μας ζεσταίνει, η απουσία σου μας βαραίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου