Σ’ αυτή τη βουλιμική επίκληση του ονόματός της και μόνο, έχουν διαπραχθεί παραμορφωτικές εκφράσεις της που δεν την παραποιούν απλά, αλλά ασχημονούν στη «φύση» της και επιτρέπουν μέσα από την κακοποίησή της, την πλέον άδικη εφαρμογή της ως Πολίτευμα. Πιθανόν σ’ αυτό το Τόπο η ΑΞΙΑ της να εκλαμβάνεται σαν εκμεταλλεύσιμο αγαθό της εξουσίας, προκειμένου να προσφέρεται ως ηθικό πλεονέκτημα στους κατόχους της, απέναντι σε όσους πεισματικά επιμένουν να την σέβονται. Μέσα από αυτή την οπτική καλό θα ήταν να επισημάνουμε για πρακτικούς λόγους, περιπτώσεις, που η Δημοκρατία μας δοκιμάζεται συμβιβασμένη σε παιχνίδια εξουσίας.
Πάρτε για παράδειγμα έναν από τους πυλώνες της Δημοκρατίας μας- που είναι όπως διατείνονται και όπως θα έπρεπε- τα τηλεοπτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η λειτουργία τους και μιλώ γι’ αυτά που έχουν πανελλαδική εμβέλεια, έχει αδειοδοτηθεί στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας, ώστε να υπηρετεί το Λαό. Ποιοι θα έπρεπε να πάρουν τις άδειες λειτουργίας τους; Προφανώς οι λειτουργοί τους, οι δημοσιογράφοι και όσοι μπορούν να παράγουν δημόσιο λόγο για τους Πολίτες. Αντίθετα, τα κριτήρια που ζητήθηκαν για τις ιδιοκτησίες των αδειών ήταν καθαρά οικονομικά. Οι ιδιοκτήτες τους, δεν νομίζω να έχουν κάποια σχέση επαγγελματική με τη δημοσιογραφική ενημέρωση, που να τους δίνει το προνόμιο να αναπτύξουν «δράση» πληροφόρησης, πολύ δε περισσότερο αποκάλυψης, που να ελέγχει την εξουσία και να υπερασπίζεται το Κοινό Δίκαιο.
Επομένως πως εκφράστηκε εδώ η Δημοκρατία μας; Απλά εκκωφαντικά λόγω μέσου. Τι είχαν με λίγα λόγια οι ιδιοκτήτες των καναλιών; Το αδιαφιλονίκητο επιχείρημα της Οικονομικής δύναμης… Τι αφέθηκε να ζητά η «Δημοκρατία» μας; Χρηματική εγγύηση… Με τι όρους; Ψιλά γράμματα…
Τι έκανε στην ουσία η Δημοκρατία μας; Πούλησε έναν «πυλώνα της», παραχωρώντας στην οικονομική εξουσία τα δικαιώματα ενός λειτουργήματος, αδιαφορώντας αν αυτό ήταν προς το συμφέρον του Πολίτη. Το αποτέλεσμα φαίνεται όχι τόσο από το χρόνο που διαθέτουν στην ενημέρωση, αλλά στην επιλογή των θεμάτων της ενημέρωσης, που επαναλαμβάνονται με εμμονή ώστε να επιβάλλουν το θέμα και να σε απορροφούν απ’ ότι άλλο συμβαίνει. Πάρτε για παράδειγμα το φονικό στα Γλυκά Νερά. Για σαράντα και πλέον μέρες καταναλώνει την επικαιρότητα, παραμερίζοντας ακόμα και την Πανδημία που κυριαρχούσε με μια σύριγγα να τρομοκρατεί το βλέμμα μας για μήνες. Την ίδια ώρα φονικά και εγκληματικές πράξεις συνέβαιναν στον Τόπο μας, αλλά η ενημέρωση ασχολείτο με την «κλειδαρότρυπα» της προσωπικής ζωής της αδικοχαμένης κοπέλας και τις φλύαρες ιστορίες για το προφίλ του συζυγοκτόνου. Την ίδια ώρα επίσης, στον πλανήτη Γη χιλιάδες παιδιά λιμοκτονούν, πληθυσμοί ολόκληροι αφανίζονται σε θρησκευτικές, φυλετικές και οικονομικές έριδες, αλλά εμείς εκεί. Μας περιορίζουν να ψάχνουμε στην «κλειδαρότρυπα». Επίσης την ίδια ώρα ανθρώπινα επιτεύγματα αλλάζουν τη ζωή μας, οικονομικοί αριβίστες βιάζουν την καθημερινότητά μας και ενώ το περιβάλλον ζητά απεγνωσμένα βοήθεια, αυτά εκεί, αδιαφορώντας για τη σπουδαιότητά τους, τα στριμώχνουν όλα στις αναιμικές «υποσημειώσεις» που περνούν απαρατήρητες.
Και άντε λες τα κοινωνικά ζητήματα πιθανόν να δηλώνουν και τον μηρυκασμό της κοινωνίας μας. Εκεί που η διαχείριση της ενημέρωσης, ξεπερνά όχι απλά τη δεοντολογία, αλλά επιβάλλει – αποκλείοντας την διαφορετική άποψη, είναι στην Πολιτική. Εκεί τα πράγματα είναι καθαρά και υποδηλώνουν τις πολιτικές προτιμήσεις που θέλουν να προβάλλουν, παρουσιάζοντας δεικτικά πρόσωπα και θέσεις με καθεστωτική αντίληψη δικομματισμού. Έτσι παρατηρούμε τα δυο πρώτα κόμματα του Κοινοβουλίου, εκκωφαντικά να εκφράζουν τις απόψεις τους με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που τους συνοδεύουν συνήθως προσκείμενοι στις απόψεις τους (μπράβο) δημοσιογράφοι. Τα υπόλοιπα Κοινοβουλευτικά κόμματα και οι εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές ομάδες, αν δεν είναι αποκλεισμένες εντελώς, εμφανίζονται σαν την τρίχα στο φαλακρό τοπίο της ενημέρωσης. Ακόμα και όταν σπάνια τους καλούν, τους αγχώνει ο τηλεοπτικός χρόνος τους και σπεύδουν να τους διακόψουν πηγαίνοντας βιαστικά σε διαφημίσεις. Βέβαια και η «Κρατική» ΕΡΤ της οποίας παρ’ ότι είμαστε εν δυνάμει «συνδρομητές» της, λόγω υποχρεωτικού τέλους, ακολουθεί την ίδια τηλεοπτική φιλοσοφία, δείχνοντας μη σου πω και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο δεύτερο κόμμα.
Αυτό λέγεται πολιτικός πλουραλισμός στη Δημοκρατία μας. Αυτό λέγεται σεβασμός στην ενημέρωση του Πολίτη. Έτσι συστήνεται ο Δημοσιογραφικός πυλώνας της Δημοκρατίας και του Πολιτεύματός μας. Έτσι προστατεύεται η Συνταγματική Ισονομία. Έτσι ο ενήμερος Πολίτης καταντά «Ανήμερος»-με κάθε έννοια- στην υποτέλεια της εκκωφαντικής Δημοκρατίας. Έτσι τέλος δικαιώνεται ο λόγος του Αριστοτέλη (Πολιτεία) που μας λέει με λίγα λόγια: Όταν οι εξουσιάζοντες αποβλέπουν στο ΙΔΙΟ συμφέρον και όχι στο ΚΟΙΝΟ, τότε έχουμε παρεκβάσεις από το σωστό Πολίτευμα.
Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου