Η “φυγή” του ζωγράφου Θάνου Καλαμπούκα στο επέκεινα

Του Β. Π. Καραγιάννη

“Έφυγε από τη ζωή ο 67χρονος Κοζανίτης ζωγράφος Θάνος Καλαμπούκας”, έλεγε η είδηση. Τον είχαμε, είχα δηλαδή, χάσει τα τελευταία 20 χρόνια. Οπως μαθαίνω τώρα που δεν ζει από προχτές, ζούσε στην Αμερική. Κάποτε ήταν  από τους πλέον τακτικούς επισκέπτες και ζεστούς φίλους της Παρέμβασης. Τα έργα του υπήρχαν στα γραφεία της σε μια κάποια οιονεί διαρκή έκθεση και όποτε τα χρειαζόταν τα προωθούσε όπου κι όπως αυτός νόμιζε με αντισυμβατικούς εντελώς τρόπους ζωγραφικής διαχείρισης.

Μια καθαρή κι άδολη καλλιτεχνική ματιά σε ένα βίο δύσκολο σε κάθε καλλιτέχνη που προσπαθεί να ζήσει από την τέχνη του στην οποία κυριαρχούσε η πλατιά ανεικονική  επιφάνεια που όμως είχε μια εικαστική αισθητική ενότητα που κρατούσε το μάτι. Πραγματοποίησε πολλές εκθέσεις στην Κοζάνη στην Ελλάδα και εις την ξένην.
 Αντιγράφω εαυτόν από ένα παλιό μου κείμενο στην “Παρέμβαση”.
 “…. Οπως έκανε άλλοτε ένας άλλος καλός καλλιτέχνης των μεγάλων επιφανειών («και των μεγάλων πόντων») κ. Θάνος Καλαμπούκας (Αta), άψογος χειριστής του ρολού (που ταξιδεύει άραγε;) ο οποίος πουλούσε τα έργα του ακόμα και με το μέτρο και το πριόνι όταν χρειαζόταν να κόψει τεμάχιό τους αν ολόκληρος ο πίνακας ερχόταν μεγάλος στο σαλόνι της όποιας κυρίας …αγοράστριας. Διότι αυτά είναι της τέχνης  τα φαρμάκια και τα μαρτύρια, να υφίσταται κάποτε και πριονισμόν, όπως οι μάρτυρες της ορθοδόξου ημών πίστεως και πατρίδος”.
Τα έργα, οι πίνακες του στα σπίτια, τα σαλόνια, τα γραφεία άλλοτε σαν μια παλίρροια κι άλλοτε άμπωτη συναισθημάτων, θα θυμίζουν την αύρα του είναι του και της τέχνης του.
Μια ληξιπρόθεσμη  λύπη μας άφησε η φυγή του...