Απόψε θέλω να σας πω για τον φίλο μου τον Κώστα Σταμκόπουλο, θα ήταν εξήντα σε λίγες μέρες αλλά η ζωή το ήθελε αλλιώς.
Ο Κώστας μας άφησε το Σάββατο το πρωί αξιοπρεπώς όσο έζησε, χωρίς να ενοχλεί κανέναν, περιτριγυρισμένος από τον δικό του, κατευθυνόμενος και ευγνωμοσύνη.
Έξι χρόνια μάχης με τον καρκίνο, ο Κώστας πάντα παρών στις χαρές μας και στις λύπες μας, ευαίσθητος σε ουσιώδη.
«Υγεία φίλε μου είπε πρόσεχε τον εαυτό σου, σκέψου τον εαυτό σου, τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία». Θα πήγαινα να τον βρω στο εστιατόριο του στην οδό Jean Nicot, μιλώντας για ελληνική μουσική, ελαιόδεντρα και ταξίδια.
Στον ′′ Απόλλωνα ′′ ανεβάσαμε τα ποτά μας σαν οικογένεια, γελάσαμε, κλάψαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, γιορτάσαμε την ύπαρξη. Ο Κώστας ήρθε στο Παρίσι από το Πλατανόρευμα Κοζάνης, ένα όμορφο χωριό της Βόρειας Ελλάδας (ήταν περήφανος γι ‘ αυτό) ήταν δεκαέξι χρονών και μάτια γεμάτα όνειρα. Η Γαλλία του το έδωσε πίσω, δούλεψε σκληρά μέρα νύχτα, τίμησε τη χώρα αλλά κράτησε αυτή τη γλυκιά νοσταλγία σε κάθε του πράξη. Η επιστροφή της Οδύσσειας ως όνειρο ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε πλήρως. Απόψε σκέφτομαι τα όμορφα και καλά παιδιά του, Ελένη, Αριστοτέλης, Οδυσσέας, σκέφτομαι την φωτεινή σύζυγό του Χρυσάνθη, όλη πιο ενωμένη από κάθε άλλη φορά με την αποχώρηση του πατέρα. Το σώμα κάνει τον χρόνο του αλλά η ψυχή είναι αθάνατη, μια φλόγα δεν εξαφανίζεται ποτέ που περνά από γενιά σε γενιά.Κρατώντας αυτή τη φωτογραφία μιας Κυριακής του Πάσχα μαζί στο Παρίσι πριν από εννέα χρόνια, ο Κώστας χαρούμενος τραγουδώντας και χορεύοντας σαν θεός, ο πατέρας μου ο Ανδρέας ήταν εκεί, ο φίλος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν εκεί. Από τότε, κρατώ αυτή τη στιγμή.
Ο θάνατος του φίλου είναι και δικός μας. Να είσαι σε ειρήνη Κώστα, οι πρόγονοί σου σε περιμένουν κοντά στην εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης που με όλη σας την αγάπη χτίσατε. Αυτή η αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ, που κανένας θάνατος δεν μπορεί να στερήσει. Ai ōnía sou e mneme, axiomakáriste kai aeímn ēste…
Χάσαμε ένα ωραίο Έλληνα των Παρισίων, αγαπημένος φίλος και καλός άνθρωπος. Ήρθε στην Γαλλία 16 ετών, δούλεψε σκληρά και πρόκοψε, έκανε μια όμορφη οικογένεια, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και βοήθησε κόσμο. Ένας ωραίος Έλληνας έφυγε όπως έζησε, περήφανος και άξιος. Σε λίγες μέρες θα επιστρέψει στον αγαπημένο του Πλατανόρευμα. Ελαφρύ να είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει. Καλό ταξίδι φίλε μου καλέ…
https://www.kozanilife.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου