Δυστοπική κοινωνία-ανακυκλώνοντας τον κύκλο.

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Α, όλα κι’ όλα. Μην περιμένεις να σε ξεπροβοδίσω κιόλας, βγάζοντας έστω μια στοιχειώδη ευγένεια από τις τρύπιες τσέπες της ψυχής μου.                                                                                          

Αυτά τα στιλβωμένα χαριτολογήματα που θα σε κατευόδωναν με το «γέρο χρόνε φύγε τώρα…» δεν αντέχουν στη σκουριά του χρόνου σου….  Ναι, του δικού σου ΧΡΟΝΟΥ μην παραξενεύεσαι, που σε υποδεχτήκαμε ως «νέο με τα δώρα» και μας προέκυψες ανελέητος εισβολέας, σ’ ένα ήδη λεηλατημένο τοπίο από αυτόν που

διαδέχτηκες.                                                                                                                                               

 Όχι. Μην νομίσεις θα ξεγλιστρήσεις ως ημερολογιακό αφήγημα που έκλεισε τον κύκλο του με ένα άντε γεια κι’ από δω πάν κι’ άλλοι και να μας γράφετε δια τα περαιτέρω. Διότι ακόμα και τα περαιτέρω τα έχεις πειραγμένα. Τους έχεις βάλει χέρι σε χρόνο που δεν δικαιούσαι, υπονομεύοντας και τους επόμενους στην ακολουθία των οικτιρμών.                             

Και όμως σε θυμάμαι ένα χρόνο πριν, πόσο διαφορετικός μας έδειχνες μέσα από την νεανική σου αμφίεση. Πως φώτιζαν τα ροδαλά σου μάγουλα και το χαμόγελό σου στο σεληνόφως πού λαχε στα πρώτα βήματά σου.                                                                                                                                                                  Σ’ εκείνα τα πρώτα σου βήματα που αποτελούσαν και τις προγραμματικές σου εξαγγελίες για τα μελλούμενα. Που μπορεί να μην είχαν την τόλμη των προγενεστέρων, σε προγράμματα όπως της Θεσσαλονίκης. Που μπορεί να μην κράδαιναν αμείλικτα την επαναστατικότητα των ΟΥΑΟΥ. Είχαν όμως την βεβαιότητα της πειθαρχημένης και άνευ όρων παράδοσης μηνών και ημερών σε δύστοκα χρόνια, όπως οι μοίρες και οι εταίροι το είχαν γραμμένο…                                                                                                                      

 ΖΑΒΑΡΑΚΑΤΡΑΝΕΜΙΑ  ΙΛΕΟΣ, ΙΛΕΟΣ. ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ (για όσους δεν γνωρίζουν την ερμηνεία των στίχων του εξαίρετου συνθέτη μας Γιάννη Μαρκόπουλου σημαίνει : Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν  Έλεος-Έλεος Αλληλούια).                                                                                                             

Έπειτα ήλθε ο έρωτας. Ένας έρωτας βίαιος που το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» φάνταζε αθώο φλέρτ και έκανε τις μέρες γιαλαντζί σε μήνες που έχασαν τις εποχές τους περιμένοντας την αξιολόγησή τους.                                                                                                                            

Ο ένας γλυκός λόγος διαδεχόταν τον άλλον, από τους Θεσμούς  που παλιότερα ήταν Τρόϊκα και σήμερα ΕΤΑΙΡΟΙ… (Με κεφαλαία βέβαια).                                                                                          

 Κάθε γλυκός λόγος και μια αξιολόγηση, κάθε αξιολόγηση και μια χαρακιά στον πίνακα διαγραφών-στο κορμί της κοινωνίας-στο υπόλοιπο ΖΩΗΣ. Μέχρι που Αξιολόγηση στην Αξιολόγηση φτάσαμε στην οδυνηρή επιτυχία της Αχτσιολόγησης(συγχωρέστε μου την προφορά έπαθα ένα κάποιο σοκ)των συντάξεων και των συνταξιούχων, των μισθών και των εργαζομένων, των ασφαλισμένων και των ανασφάλιστων, των δικαιωμένων και των αδικαίωτων και όσων την μνήμην επιτελούμε ικετεύομεν  Κύριε. Αμήν.                                               

 Κατάλαβες κύριε 2017. Μας  μπαστακώθηκες 365 μέρες - τρόπος του λέγειν- με το ρολόι σου να κτυπά πάντα μεσάνυκτα και να μην διαμαρτύρονται ούτε οι ωροδείκτες, ούτε οι ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ τους λεπτοδείκτες, για τις μαυρισμένες κόκκινες γραμμές σου.                                                        

Ακόμα κι’ αν δυσανασχετούσαν καμιά φορά για την τιμή των όπλων της ΝΕΑΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ, έσκυβαν στην υποταγμένη  τους διαδρομή και έσπευδαν με την δεξιόστροφη πορεία τους να υποδηλώσουν την πίστη τους και την αφοσίωσή τους στην υπαρξιακή τους ανάγκη.                                                                                                                                            

Όταν το 1945 ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραφε την δυστοπική κοινωνία μέσα από την «Φάρμα των ζώων» δεν ξέρω αν ο ΧΡΟΝΟΣ ή οι χρησμοί του, τον επηρέασαν για το αριστούργημά του. Το βέβαιον είναι πως το 2017 αποτελεί την πλέον γλαφυρή αποτύπωση της ΦΑΡΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ως κοινωνία μας.                                                                                                               

ΥΓ. Αν και δεν τρέφω καμία αυταπάτη και για τον νεαρό που εισβάλει με τη Νέα Χρονιά. Εν τούτοις σας εύχομαι Υγεία και Προκοπή και να δώσει ο Θεός να απαλλαγούμε από τα Κοινωνικά Μερίσματα, από τα Κοινωνικά Τιμολόγια, από τα Κοινωνικά Επιδόματα, από τα Κοινωνικά Συσσίτια και από ότι ακόμα ΕΥΧΕΣΘΕ. Καλή Χρονιά.                                                                    

ΥΓ.2 Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα… Ο ένας χρόνος διαδέχεται τον άλλον, το 2017 το διαδέχθηκε το 2018 χωρίς ν’ αλλάζει τίποτα στο κοινωνικό τους αποτύπωμα(το κείμενο γράφτηκε πέρυσι μέχρι το ΥΓ.2). Οπότε προσμένοντας το 2019 ελπίζουμε στους στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη-Άντε ν’ αρρωστήσει ο Άγιος Πέτρος να τη βγάλουμε και Φέτος. Καλή χρονιά.                                                                                                                                                                                                                    

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                                     

magklartasvas@yahoo.gr