Δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση πάνω στο τραπέζι

Ο νεαρός συνάδελφος ξεκίνησε την ιατρική του ειδικότητα και μπήκε στο πρόγραμμα εφημεριών. Συμπαθής, δυναμικός, με ενδιαφέρον για τα κοινά. Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται ως αντιμνημονιακός, συριζαίος κατά βάση με λίγο ανακατεμένο εθνικισμό από αυτόν που οικιοποιούνται οι ΑΝΕΛ, δίνει το δικό του αγώνα για τη λεφτεριά στις συζητήσεις που κάνουμε στις κοινές μας εφημερίες...

Με διασκεδάζει η παρέα του, του έβγαλα και παρατσούκλι *ψεκασμένος* και συζητάμε αναλυτικά για τις επιλογές που είχαμε ως κράτος το 2009, δηλαδή το έτος της χρεοκοπίας. Παρά την προσπάθεια, δε μπορέσαμε καν να οριοθετήσουμε τις επιλογές αλλά αυτό παραμένει κάτι πολύ δύσκολο σε κάθε πολιτικό τραπέζι συζήτησης ανά την Ελλάδα.

Οι πρώτες του εφημερίες ήταν καλές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Υπήρχαν τα κλασικά ελαφριά περιστατικά, υπήρχε ροή που δεν τον άφηνε να ξεκουραστεί, όμως έλειπε το βαρύ περιστατικό, εκείνο που σου σμπαριαλάζει την ψυχοσύνθεση. Παρ᾽ όλα αυτά, στον πρωινό καφέ διαρκώς γκρίνιαζε για τη δύσκολη εφημερία που είχε. Του έλεγα χαρακτηριστικά ''πέθανε κανείς στα χέρια σου''; Μου απαντούσε όχι, μα παρέμενε κατσουφιασμένος. 

Την εφημερία σου μπορείς να την περάσεις με τρεις τρόπους: 1) Με ελάχιστα περιστατικά ή σπάνια χωρίς περιστατικό 2) Με πολλά ελαφριά περιστατικά 3) με βαρύ ή βαριά επείγοντα περιστατικά. 

Σήμερα το πρωί, έφτασα στις 09:00 να τον αλλάξω. Εφημέρευα Καθαρά Δευτέρα και κείνος Κυριακή. Με περίμενε σχεδόν στην πόρτα. Ήταν έντρομος, χλωμός, με τα μάτια γουρλωμένα. Ρώτησα τι συνέβη, γιατί είναι σα να τον πάτησε τρένο και μου εξιστόρησε την εφημερία του.

Στις 02:00 ήρθε ένα βαρύ εγκεφαλικό, ένας νεαρός 34 χρονών με παράλυση στο δεξί άνω και κάτω άκρο. Βαριά κατάσταση, ο νεαρός αποπροσανατολισμένος σε χώρο και χρόνο.

Στις 03:30 ήρθε ένα έμφραγμα το οποίο έκανε ανακοπή με το που μπήκε στα επείγοντα. ΚΑΡΠΑ, Αδρεναλίνη, απινίδωση, πήρε μπρος στα 4 λεπτά και μεταφέρθηκε για στεφανιογραφία -σώθηκε.

Στις 07:00 το πρωί ήρθε μία κοπέλα 44 χρονών με ανακοπή, έξω, στον προαύλειο χώρο. Οι κόρνες τον τρόμαξαν, βγήκε έξω, φώναξε για φορείο. Την κουβάλησαν στα επείγοντα, ανεβοκατέβαζε τα χέρια του στο στήθος της για πάνω από μισή ώρα, η καρδιά δεν έλεγε να πάρει μπρος, την πρόδωσε, τον πρόδωσε. Η κοπέλα ήταν τόσο γλυκιά, τόσο όμορφη, ακόμη και πάλλευκη, κρύα, νεκρή. Ήταν τόσο έντονη η περιγραφή του που δεν ήθελα να τον διακόψω. Τελείωσε μουρμουρίζοντάς μου το όνομά της. ''Χριστίνα την έλεγαν, Χριστίνα'', μού είπε και έφυγε. Τον περίμενε η γυναίκα του και ο μικρός του γιος να πετάξουν το χαρταετό.

Είμαι πια βέβαιος πως δε θα γκρινιάξει πια για μία εφημερία με ελαφριά περιστατικά και συνεχή ροή. Αυτό που θα εύχεται είναι να μην ξανακούσει κόρνα, να μην ξαναδεί με τα μάτια του το θάνατο. Θα ξαναγίνει. Αυτή είναι η δουλειά μας. Ποτέ όμως δεν παύεις να εύχεσαι. Μπήκα στο γραφείο και είδα τη μπουγάτσα του και τον καφέ άθικτα. Κάθισα, και, καθώς έτρωγα τη μπουγάτσα του και έπινα τον καφέ του, σκεφτόμουν πόσο βοηθάει η βιωματική εμπειρία να κατανοήσεις αυτά που δε δεχόσουν ως περιγραφή, ακόμη και από κάποιον που τα έζησε. 

Η Ελλάδα το 2009 χρεοκόπησε. Αυτό είναι ένα γεγονός. Η πρώτη επιλογή, αυτή της ευημερίας έπαψε να υφίσταται. Είχαμε να διαλέξουμε μεταξύ της δεύτερης επιλογής που ήταν το μνημόνιο και της τρίτης επιλογής που ήταν η πλέον ολέθρια για τη χώρα,  άτακτη χρεοκοπία. Επιλέξαμε το μνημόνιο. Δυστυχώς όμως δε συνειδοτοποίησαμε ότι είχαμε 2 επιλογές αλλά συγκρίναμε το μνημόνιο με την ευημερία. Γιατί; Επειδή δε βιώσαμε την άτακτη χρεοκοπία. Όταν κάποιος δε γνωρίζει τα γιατί μίας επιλογής και συνεχίζει να πιστεύει σε ανύπαρκτες εναλλακτικές, δε μπορεί να συνδιαμορφώσει και να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δικαιολογήσει και στην πορεία να δικαιώσει και να δικαιωθεί για την επιλογή αυτή. Όταν συνεχώς κοιτάζεις πίσω, νιώθεις ανασφαλής, αισθάνεσαι ότι δεν κάνεις αυτό που πιστεύεις, όχι επειδή είναι δύσκολο αλλά επειδή θεωρείς ότι ίσως υπήρχε κάτι πιο ανώδυνο, τότε βιώνεις μία συνεχή δυναμική αποτυχία. Όταν δε βλέπεις το πρόβλημα κατάματα αλλά ψάχνεις διαρκώς ενόχους, τότε δε μπορείς καν να κοντέψεις στη λύση παρά μόνο στέκεσαι να περιγράφεις το δράμα που βιώνεις. 

Ο συνάδελφος κατάλαβε ότι η τρίτη επιλογή ήταν η πλέον δύσκολη. Το κατάλαβε καλά όταν δε μπορούσε καν να γελάσει με το γιο του που μπέρδευε τα πόδια του στην ουρά του χαρταετού. Το μυαλό του ήταν στη Χριστίνα.

Η Ελλάδα δεν είχε την ευκαιρία να μάθει ποια θα ήταν τα αποτελέσματα μίας άτακτης χρεοκοπίας μέσα από μία βιωματική εμπειρία. Να δει, να ζήσει, να νιώσει, έτσι ώστε να γυρίσει σε όποιο μνημόνιο της δοθεί και πέρα από τη λιτότητα να προχωρήσει με συνεργασία πολλών εκ των πολιτικών δυνάμεων στις αλλαγές που θα παραμερίσουν τις αιτίες που τη χρεοκόπησαν, θα τολμήσει μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα, θα αλλάξει. Η Ελλάδα και κάθε Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να βιώσει καμία χρεοκοπία. Διότι η Ελλάδα δεν είναι ένας συνάδελφός μου, είναι ένας ολόκληρος λαός και το λάθος στην προκειμένη περίπτωση δεν παραδειγματίζει και συνετίζει,ούτε δίνει δεύτερη ή τρίτη ευκαιρία. Δε χρειάζεται να ζήσουμε κάτι για να καταλάβουμε ότι αποτελεί τη χείριστη επιλογή. Δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση πάνω στο τραπέζι.

http://www.epikairo.gr