Στα χρόνια που
πέρασαν από τότε που στην Ελλάδα συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της κρίσης
και αρχίσαμε την σκληρή και δύσκολη εθνική προσπάθεια για την υπέρβασή
της, κάθε ημέρα έχει πολύ μεγαλύτερη πυκνότητα και βάρος.
Τα τριάμισι αυτά
χρόνια - με λάθη, με αδικίες, με αμφιθυμίες, με καθυστερήσεις, με
αντιδράσεις σκληρές, άλλοτε δίκαιες και λογικές και άλλοτε συντεχνιακές
και προκλητικές - έγινε ένα μεγάλο συλλογικό επίτευγμα:
η Ελλάδα πέτυχε να θέσει υπό έλεγχο τη δημοσιονομική της κατάσταση και να περάσει από τα ανεξέλεγκτα δημοσιονομικά ελλείμματα στο μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα στην Ευρώπη. Κατάφερε μέσα σε συνθήκες μεγάλη κοινωνικής και πολιτικής έντασης να εφαρμόσει κρίσιμες διαρθρωτικές αλλαγές που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας και μετατρέπουν σταδιακά το άρρωστο κράτος σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό «κανονικό» κράτος.
η Ελλάδα πέτυχε να θέσει υπό έλεγχο τη δημοσιονομική της κατάσταση και να περάσει από τα ανεξέλεγκτα δημοσιονομικά ελλείμματα στο μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα στην Ευρώπη. Κατάφερε μέσα σε συνθήκες μεγάλη κοινωνικής και πολιτικής έντασης να εφαρμόσει κρίσιμες διαρθρωτικές αλλαγές που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας και μετατρέπουν σταδιακά το άρρωστο κράτος σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό «κανονικό» κράτος.
Όλα αυτά οφείλονται
στις σκληρές θυσίες του ελληνικού λαού. Αυτός στήριξε την εφαρμογή της
μόνης υπεύθυνης και ασφαλούς εθνικής στρατηγικής με τη ψήφο του στις
διπλές εκλογές του 2012. Αυτός - παρότι ο καθένας γοητεύεται από την
ιδέα πως θα μπορούσαμε δήθεν να βγούμε από την κρίση χωρίς θυσίες -
ξέρει ότι με ψέματα και ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να πορευτεί πλέον η
Πατρίδα μας. Ξέρει πώς ούτε υπήρχε ούτε υπάρχει σχέδιο Β. Ξέρει κατά
βάθος ότι δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση το 2010, αλλά η κρίση που
υπήρχε προπολλού έφερε το μνημόνιο ως το μικρότερο κακό σε σχέση με την
απόλυτη καταστροφή της ανεξέλεγκτης οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής
χρεοκοπίας.
Τα θυμίζω αυτά γιατί
δυστυχώς τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και γιατί μόνο αν τα θυμόμαστε αυτά
μπορούμε να καταλάβουμε τη σημασία που έχει το 2014 ως χρονιά της
στροφής. Της στροφής προς την οριστική έξοδο από το μνημόνιο και την
κρίση. Αυτό σημαίνει ότι το 2014 είναι πλέον εφικτό:
- να αρχίσει η αποκατάσταση αδικιών
και να ληφθούν πρόσθετα μέτρα προστασίας των ευπαθών ομάδων, όπως οι
ανάπηροι ή όσοι συμπολίτες μας δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη υγείας.
- να ενταθεί ο αγώνας για την ανάσχεση της ανεργίας
και τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης μέσα από την επάνοδο σε
θετικό ρυθμό ανάπτυξης μετά το 2007, μέσα από τις επενδύσεις, αλλά και
την ειδική δέσμη υποστηρικτικών μέτρων μέσω του ΟΑΕΔ, του ΕΣΠΑ και του
ΕΚΤ.
- να επανασυνδεθούν οι τράπεζες με την πραγματική οικονομία για την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και άρα της απασχόλησης.
- να προωθηθούν με μεγαλύτερη κοινωνική στήριξη οι διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος που θέλουν όλοι οι έλληνες.
Το 2014 και μάλιστα το πρώτο εξάμηνο, θα επιβεβαιωθεί οριστικά και επίσημα η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους.
Το πρώτο εξάμηνο του
2014 η ελληνική προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ μας δίνει επιπλέον την
ευκαιρία να προβάλλουμε την εικόνα της Ελλάδας ως κανονικής, θεσμικά
ισότιμης χώρας - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το 2014 είναι το έτος που ξαναδίνει στους Έλληνες και τις Ελληνίδες το δικαίωμα στην ασφάλεια και την αισιοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου