Μεταξύ κατεργαρέων…ειλικρίνεια! (Σχετικά με τη διαμαρτυρία για το «σχέδιο» Αθηνά)

του Περικλή Αλειφέρη

Η αντίδραση των κοινωνιών σε αποφάσεις και πολιτικές που επηρεάζουν αρνητικά την πορεία της ζωής τους, την ποιότητα τους, τους στόχους, τον προγραμματισμό και γενικότερα το μέλλον τους είναι εκτός από ζητούμενο και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ιστορία το έχει αποδείξει με πολλά παραδείγματα ανατροπής.

Αποτελεί όμως τη μέγιστη υποκρισία, όταν άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις που διαχειρίζονται πολιτικές αποφάσεις, χαράζοντας την πορεία αυτών των κοινωνιών, να προχωρούν σε διαπιστώσεις και να εξεγείρονται με πηγαίο αυθορμητισμό,όμοιο των απλών πολιτών.
Και για να γίνω σαφής…Στις διαμαρτυρίες που πραγματοποιήθηκαν για τη μεταρρύθμιση στη διαχείριση των κτιρίων των ΑΕΙ και ΤΕΙ, γιατί περί αυτού πρόκειται και σε καμία περίπτωση για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση , πρωτοστάτησαν με σθένος όλοι οι παράγοντες της πόλης μας. Και ήταν τόση η αγωνία τους, που σε έκανε πραγματικά να απορείς εάν τόσα χρόνια έκαναν πως δεν έβλεπαν ή πραγματικά, λόγω της γενικότερης κοινωνικής τύφλωσης, εξασθένησε η όραση τους.
Δεν πέρασε, για παράδειγμα, ποτέ από το μυαλό τους ότι για έχεις ένα πανεπιστημιακό τμήμα στην πόλη σου, εκτός από τις γκαρσονιέρες που θα νοικιάσεις ή τα σάντουιτς που θα πουλήσεις, πρέπει να σε απασχολούν και άλλα θέματα, όπως το θέμα των εγκαταστάσεων των Σχολών.
Γιατί δε θυμάμαι τόσα χρόνια να παίρνουν θέση για το πρόβλημα της εγκατάστασης του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας,ιδιαίτερα στην πόλη της Κοζάνης, που γυρνούσε από πολυκατοικία σε πολυκατοικία για να καταλήξει να στεγάζεται σε αποθήκη γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ, ξοδεύοντας διόλου ευκαταφρόνητα ποσά σε ενοίκια, ενώ αξιόλογες κρατικές δομές παρήκμαζαν ανεκμετάλλευτες.
Δεν είδα να μιλάει κανένας για την κατάσταση που επικρατεί ακόμα και σήμερα (σε μικρότερο βαθμό…) στο ΤΕΙ Κοζάνης όπου είχαν φτάσει να διδάσκουν όσοι φοιτητές αποφοιτούσαν με μοναδικό και απαραίτητο προσόν τη δυναμική συμμετοχή τους στις κομματικές νεολαίες του ιδρύματος και τις δημόσιες σχέσεις στις τάξεις των φοιτητών.
Επιτέλους πού είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί, που κάθε φορά που «έφερναν» ένα τμήμα στην πόλη έβγαιναν στα τοπικά μέσα για να διαλαλήσουν την επιτυχία τους και για να ευχαριστήσουν τον φίλο υπουργό, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τον αγώνα για αυτοδιοίκητα ιδρύματα. Πού είναι όλοι αυτοί που δεν ανησύχησαν ποτέ για τα επαγγελματικά δικαιώματα των φοιτητών που σπούδαζαν με κόπο ξοδεύοντας μια περιουσία, χωρίς να ξέρουν πως θα τους αναγνωρίσει την επόμενη μέρα το πτυχίο τους η αγορά εργασίας.
Αναρωτήθηκε κανείς ποιο είναι το κέρδος των τοπικών κοινωνιών από τη συναναστροφή τους με την ακαδημαϊκή κοινότητα, που ανάθεμα αν την είδε κανείς, μιας και ποτέ δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για μια ουσιαστική ζύμωση.
Εκφράζοντας τη προσωπική μου γνώμη πιστεύω ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη από κανένα ΤΕΙ και από κανένα ΑΕΙ το οποίο είναι αποτέλεσμα κομματικών παραγοντισμών. Απεναντίας, έχουμε μεγάλη ανάγκη από ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα το οποίο θα σέβεται και θα το σέβονται οι φοιτητές, θα επιλέγει και θα αξιολογεί τους τους καθηγητές τους, θα έχει επαφή με την τοπική κοινωνία και με την αγορά της, διεκδικώντας παράλληλα ισχυρή εκπαιδευτική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, που λέει και ο λαός και αντί να ξοδεύετε κροκοδείλια δάκρυα παραδεχτείτε πως τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα υποβαθμίστηκαν εκ των έσω, πως οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν και μείναμε στην απ” έξω, είτε γιατί κάποιος άλλος ήξερε καλύτερα τον υπουργό, είτε γιατί πότε δεν σχεδιάσατε το μέλλον με σοβαρότητα και υπευθυνότητα αλλά με γνώμονα τα μικροσυμφέροντα και το δε βαριέσαι. Οσο για την συνέχεια ας περάσουν οι απόκριες και βλέπουμε…