Συλλογή υπογραφών και διαμαρτυρίες

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Δεκαοκτώ χιλιάδες υπογραφές μαζεύτηκαν απο τους πολίτες της περιοχής για τη διατήρηση του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και παραδόθηκαν εν συνεχεία στον υπουργό, όπως πληροφορηθήκαμε από το σχετικό δελτίο τύπου.

Δεν αμφισβητούμε καθόλου την καλή προαίρεση αυτών που ξεκίνησαν τη συλλογή και πολύ περισσότερο την καλή διάθεση όλων όσοι συνέβαλαν με την υπογραφή τους σ’ αυτό τον αγώνα.

Oπως, όμως, έγραφε στη Lifo ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος από τις υπογραφές διαμαρτυρίας για το φυλακισμένο σύντροφο τάδε, μέχρι τα 3.000.000 υπογραφές γραϊδίων για τις ταυτότητες (best seller), «το στυγνό κράτος αφήνει τα αρνάκια του να εκτονωθούν (χάνοντας μεροκάματα) και τελικά κάνει αυτό που από την αρχή ήθελε. Φωνή λαού, καλέστε αργότερα» (Lifo, 16.2.2011).

Το θέμα, λοιπόν, είναι τι κάνουμε πριν και όχι πως διαμαρτυρόμαστε μετά, γιατί οι διαμαρτυρίες αποτελούν συνήθως το τελευταίο στάδιο εκτόνωσης και συνάμα αποδοχής των τετελεσμένων. Μέχρι τότε έχει περάσει πολύτιμος χρόνος μέσα στον οποίο κανείς απ’ όλους όσοι τώρα διαμαρτύρονται εντόνως, δεν έχει κάνει κάτι.

Ακόμα και για το θέμα των συλλαλητηρίων έχω την αίσθηση ότι οι διοργανωτές τα αποφασίζουν περισσότερο από φόβο μην κατακριθούν για τη μη διοργάνωσή τους, παρά με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν κάτι. Στη χώρα του παρίσταμαι και χαιρετώ, οι διαμαρτυρίες έχουν λάβει χαρακτήρα καταναγκασμού με ολίγη από μεταφυσική πίστη.