Του Ριχάρδου Σωμερίτη -http://www.metarithmisi.gr
Εδώ που
φτάσαμε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας -αυτόν έχουμε- θα έπρεπε να ζητήσει
από όλα τα δημοκρατικά κόμματα να σταματήσουν την κάθοδό τους προς ένα
νέο, έστω για την ώρα λεκτικό, εμφύλιο πόλεμο. Λες και δεν αρκεί ο μέγας
κίνδυνος που εκπροσωπεί η ΧΑ.
Αυτό βέβαια αφορά κυρίως τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα και όχι το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ που προσέχουν όταν μιλάνε.
Με τον κ. Τσίπρα μπροστάρη, και με σχεδόν όλους τους συντρόφους
του να χορεύουν επαναστατικούς χορούς χωρίς επανάσταση, ο Σύριζα καλλιεργεί συστηματικά όχι την κριτική της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά την καταγγελία της ως προδοτικής, με την προσθήκη, κάθε τόσο, ότι όσοι σήμερα κυβερνούν θα φύγουν με ελικόπτερα. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, με βοηθό τον κ.Δένδια και όχι μόνο, αναφέρονται στον Σύριζα όπως οι ακραίοι δεξιοί αναφέρονταν στην αριστερά όταν ξεκινούσε ο εμφύλιος.
Καμία από τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις δεν εκπροσωπεί σήμερα τον ελληνικό λαό, μόνο ένα τμήμα του η καθεμιά της. Η κυβέρνηση στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που περιλαμβάνει τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Και ο Σύριζα δεν αντιπροσωπεύει, όσο τους αντιπροσωπεύει, παρά μόνο όσους τον ψήφισαν το περασμένο καλοκαίρι. Χωρισμένους σε φράξιες και τάσεις. Αυτό θα έπρεπε να εμποδίζει τους νεοδημοκράτες υπουργούς να νομίζουν ότι βρίσκονται στην εξουσία για να εφαρμόζουν το δεξιό πολιτικό τους πρόγραμμα και συχνά τις κρυφές ή φανερές ακροδεξιές προσωπικές επιλογές ορισμένων παραγόντων. Υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στα τρία κόμματα της «συγκυβέρνησης», ένα συμβόλαιο δράσης από κοινού. Το συμβόλαιο αυτό δεν ισχύει μόνο για τα πολύ μεγάλα. Ισχύει και για την «καθημερινότητα». Πολλοί το έχουν ξεχάσει, κυρίως ως προς τις επιλογές στελεχών.
Δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στον Σύριζα κι ας τους χωρίζει κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό από τους κυβερνητικούς εταίρους: η απουσία πολιτικής ευθύνης. Αλλά τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον μετρημένο Δραγασάκη, την από τον όρθρο ως τον εσπερινό σε κατάσταση ακραίας πολιτικής υστερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον αδέσποτο μαρξιστή έφηβο Λαφαζάνη; Θα είχε ενδιαφέρον μια σοβαρή δημοσκόπηση για την επιρροή των διαφόρων τάσεων και των διαφόρων «οπλαρχηγών».
Είναι πολλοί, εδώ κι εκεί, και φυσικά στη ΧΑ, αυτοί που παίζουν με τη φωτιά. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει τις τραγωδίες που λάβωσαν τόσο βαθιά τη χώρα και τους ανθρώπους της. Ας διαβάσουν, ας ρωτήσουν κι ας καταλάβουν πού οδηγούν οι ακραίοι εξυπνακισμοί, που μόνο το ήδη τεράστιο μίσος των πολλών τροφοδοτεί για τους όποιους απέναντι.
Περιλαμβανομένων των ιδίων! …
Αυτό βέβαια αφορά κυρίως τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα και όχι το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ που προσέχουν όταν μιλάνε.
Με τον κ. Τσίπρα μπροστάρη, και με σχεδόν όλους τους συντρόφους
του να χορεύουν επαναστατικούς χορούς χωρίς επανάσταση, ο Σύριζα καλλιεργεί συστηματικά όχι την κριτική της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά την καταγγελία της ως προδοτικής, με την προσθήκη, κάθε τόσο, ότι όσοι σήμερα κυβερνούν θα φύγουν με ελικόπτερα. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, με βοηθό τον κ.Δένδια και όχι μόνο, αναφέρονται στον Σύριζα όπως οι ακραίοι δεξιοί αναφέρονταν στην αριστερά όταν ξεκινούσε ο εμφύλιος.
Καμία από τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις δεν εκπροσωπεί σήμερα τον ελληνικό λαό, μόνο ένα τμήμα του η καθεμιά της. Η κυβέρνηση στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που περιλαμβάνει τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Και ο Σύριζα δεν αντιπροσωπεύει, όσο τους αντιπροσωπεύει, παρά μόνο όσους τον ψήφισαν το περασμένο καλοκαίρι. Χωρισμένους σε φράξιες και τάσεις. Αυτό θα έπρεπε να εμποδίζει τους νεοδημοκράτες υπουργούς να νομίζουν ότι βρίσκονται στην εξουσία για να εφαρμόζουν το δεξιό πολιτικό τους πρόγραμμα και συχνά τις κρυφές ή φανερές ακροδεξιές προσωπικές επιλογές ορισμένων παραγόντων. Υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στα τρία κόμματα της «συγκυβέρνησης», ένα συμβόλαιο δράσης από κοινού. Το συμβόλαιο αυτό δεν ισχύει μόνο για τα πολύ μεγάλα. Ισχύει και για την «καθημερινότητα». Πολλοί το έχουν ξεχάσει, κυρίως ως προς τις επιλογές στελεχών.
Δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στον Σύριζα κι ας τους χωρίζει κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό από τους κυβερνητικούς εταίρους: η απουσία πολιτικής ευθύνης. Αλλά τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον μετρημένο Δραγασάκη, την από τον όρθρο ως τον εσπερινό σε κατάσταση ακραίας πολιτικής υστερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον αδέσποτο μαρξιστή έφηβο Λαφαζάνη; Θα είχε ενδιαφέρον μια σοβαρή δημοσκόπηση για την επιρροή των διαφόρων τάσεων και των διαφόρων «οπλαρχηγών».
Είναι πολλοί, εδώ κι εκεί, και φυσικά στη ΧΑ, αυτοί που παίζουν με τη φωτιά. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει τις τραγωδίες που λάβωσαν τόσο βαθιά τη χώρα και τους ανθρώπους της. Ας διαβάσουν, ας ρωτήσουν κι ας καταλάβουν πού οδηγούν οι ακραίοι εξυπνακισμοί, που μόνο το ήδη τεράστιο μίσος των πολλών τροφοδοτεί για τους όποιους απέναντι.
Περιλαμβανομένων των ιδίων! …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου