Επιστροφή στο μέλλον

Στα γρήγορα και πρόχειρα, θα ᾽λεγα πως η Ελλάδα είναι λίγο πριν το τέλος. Η αλήθεια είναι, όχι μια φανταχτερή εισαγωγή. Δηλώνω εντυπωσιασμένος από τον τρόπο με τον οποίο απομακρύναμε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας, αντ᾽ αυτού κοτσάραμε έναν ´´άγνωστο-δημοφιλή σωτήρα´´ και μάλιστα, τον συνδυάσαμε με την απομάκρυνση του κόσμου από τις πλατείες! Ποιος να ´ξερε πως ο αγανακτισμένος, εν τοις πράγμασι, δεν ήθελε να αλλάξει κάτι στην πολιτική ροή της χώρας αλλά του επαρκούσε να πέσει το κεφάλι του ΓΑΠ.

Ο υψηλός βαθμός επιρροής των ΜΜΕ στον ελληνικό λαό, με προσωποποίηση όλων των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα από το 1821, ολομέτωπη επίθεση και κορωνίδα το δημοψήφισμα, συνιστά προπαγάνδα προς διδαχή...

Όσο για την επικαλούμενη συναίνεση; Αλήθεια, υπάρχει κανείς σώφρων Έλληνας που πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση, ιδίως, όταν, για να επιτευχθεί αυτή θα πρέπει να υπάρξουν συμφωνίες στις οποίες θα συμμετέχουν οι

Σαμαράς-Καρατζαφέρης; Ή μήπως μας δίδαξε με κάποιο παγκόσμιο παράδειγμα η ιστορία πως σε κομματικές συνεργασίες τελεσφόρησαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις ή διαρθρωτικές αλλαγές; Είναι ηλίου φαεινότερο πως κάθε πολυκομματική κυβέρνηση το μόνο που επιτυγχάνει είναι η συντήρηση και η άγευστη ισορροπία· Η δε δεύτερη, επίπλαστη.

Ας κουνήσουμε το κεφάλι μας πέρα δώθε, ας ξεθολώσουμε την όρασή μας και ας δούμε που περίπου βρισκόμαστε και ποια είναι τα πρωτοπαλίκαρά μας.

Ο Παπαδήμος (ποιος Παπαδήμος, τώρα!) και η κυβέρνησή του δε θα μπορέσουν να συμφωνήσουν ούτε για τους στίχους του εθνικού μας ύμνου. Πολλοί θα σπεύσουν να αποδώσουν ευθύνες στον Σαμαρά για τορπιλισμό, με απώτερο σκοπό να μεταφέρει υποσυνείδητα στο λαό την αποτυχία πολιτικών συνεργασιών και να διεκδικήσει με καλύτερους όρους την αυτοδυναμία. Θα ᾽ναι η αλήθεια; Θα βόλευε· αλλά όχι.

Η αδιάλλακτη και κυνική πολιτική συμπεριφορά του Σαμαρά, σε περίπτωση που θα αναλάβει τα ηνία της χώρας, είναι κάτι που προσωπικά με φοβίζει τα μάλα. Στο δε ΠΑΣΟΚ, ψάχνω να βρω τις διαφορές μεταξύ των δύο επίδοξων διαδόχων και προς το παρόν έχω καταλήξει μονάχα σε μία: Το βάρος, όχι το ειδικό. Κατά τ´ άλλα; Φτυστοί. Όσο για τον Μιχάλη; Σαν το τραγούδι με το χάλι. Θα με στεναχωρήσει ιδιαίτερα η σύνταξη Διαμαντοπούλου-Ραγκούση-Μόσιαλου πίσω από έναν πολιτικό αέρα. Οι ίδιοι γνωρίζουν το αταίριαστο της περίπτωσης. Ελπίζω σε μια νέα κίνηση. Δεν καθορίζουν οι δημοσκοπήσεις το ιδεολογικό περίβλημα μιας πρότασης. Να εξηγούμαστε. Κάθε τι άλλο συνιστά συμβιβασμό στην αρχή του ´´ο σκοπός αγιάζει τα μέσα´´.

Τα πρώην μικρά κόμματα της αριστεράς είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ο Αλέξης ζει στη σφαίρα της παράνοιας και της εύκολης συλλογής ψήφων ενώ το ΚΚΕ είναι περίπου 80 χρόνια πίσω στο παρελθόν. Η αριστερά θέλει συνεργασία με πρόσωπο κοινής αποδοχής τον Μάικλ Τζ. Φοξ (επιστροφή στο μέλλον) για να επανέρθει στα πολιτικά σύγκαλά της. Φυσικά, όλη αυτή η κατάσταση δίνει αβάντα σε ό,τι εθνικιστικό και προοπτική στη διάνθιση της ακροδεξιάς. Ο Καρατζαφέρης, παρά το ότι αποτελεί πρότυπο τυχοδιώκτη,  συνάμα αποδεικνύεται πολιτική κατσαρίδα υπό όποιες συνθήκες. Η συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας μου φέρει μονάχα θλίψη. Σε όλο αυτό τον παραλογισμό, ξεχωρίζουν οι Κουβέλης-Μπακογιάννη που αρθρώνουν ακόμη έναν ρεαλιστικό πολιτικό λόγο, έστω κ με παρασπονδίες.

Φύση αισιόδοξος, ψάχνω τις νότες που θα τονώσουν το μέλλον της χώρας μου, της χώρας που αγαπώ. Όχι, δεν είμαι απελπισμένος, καταγραφή της πραγματικότητας είναι οι σκέψεις μου. Αλλά θέλουμε δυνατό ταρακούνημα και μία νέα αντίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας. Στυλώσαμε τα ποδάρια μέχρι που έσπασαν τα καπάκια από τα γόνατα. Να τρέξουμε χρειάζεται, όχι όπου μας δείχνουν, αλλά όπου  υπάρχει μέλλον για μας. Θυμίζω μία σοφή φράση του αγαπημένου Νίκου Καζαντζάκη: Καλό είναι το αρνί μα σαν το ζώσουν οι λύκοι, καλύτερο είναι το λιοντάρι. Ας σκεφτόμαστε, τι μας πλασάρουν, ποιοι το κάνουν, γιατί το κάνουν, και, τι πραγματικά θέλουμε ή πώς πρέπει να γίνει το επιθυμητό, το ορθό, το συμφέρον για όλους. Ας βάλουμε λίγο ψηλότερα τη λογική. Όχι τη μασημένη.

 http://www.epikairo.gr