Αυτά που γίνονται σ’ όλο τον κόσμο

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης είναι μια ανάσα λογικής στη Θεσσαλονίκη - και όχι μόνο. Παραγωγικός, αντισυμβατικός, σκέφτεται διαφορετικά από τον μέσο πολιτικό. Λέει χωρίς φόβο, αλλά με πάθος την άποψή του και δεν χαϊδεύει κανέναν· ούτε τους ψηφοφόρους του. «Το στοίχημα είναι να αστικοποιηθεί ο πληθυσμός της πόλης», είπε σε συνέντευξή του στο καλό Θεσσαλονικιό περιοδικό Soul (τεύχος Οκτωβρίου). «Δεν είμαστε αστοί. Είμαστε ρεμπέτ ασκέρι.
Δε μας ενδιαφέρει ο δημόσιος χώρος, μόνο ο ιδιωτικός. Και όταν αδιαφορεί για τον δημόσιο χώρο, παύεις να είσαι αστός. Δε ζεις σε πόλη».

Δηλώνει ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μπορεί ελέω «Καλλικράτη», να λειτουργεί θαυμάσια με 3.000 άτομα ενώ έχει 5.000. «Η μισθοδοσία του δήμου είναι εφτάμισι εκατομμύρια τον μήνα, αλλά, αν ο αριθμός των εργαζομένων πέσει στους 3.000, το κόστος κατεβαίνει στα 4 εκατομμύρια. Πενήντα (50) εκατομμύρια τον χρόνο μπορούμε να έχουμε εξοικονόμηση μόνο από τη μισθοδοσία. Τη στιγμή που εγώ περικόπτω τον προϋπολογισμό και είμαι ανήμπορος να κάνω ασφαλτοστρώσεις και έργα οδοποιίας. Αλλά και με 2.000 άτομα (μια κωμόπολη!) στον τομέα καθαριότητας «θα έπρεπε να είναι γλειμμένη η πόλη».

Δεν είναι όμως. Η καθαριότητα του δημόσιου χώρου και η διαχείριση των απορριμμάτων είναι το στοίχημα κάθε δημάρχου και ο κ. Μπουτάρης αποφάσισε να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. «Και τι θα πει το ΠΑΜΕ; Θα σας πούνε ότι τα βγάζετε στο σφυρί;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος. «Aς πούνε ό,τι θέλουνε. Ναι, κύριε, ιδιωτικοποιώ. Τι θα πει ιδιωτικοποίηση; Απολαμβάνει ο δημότης καλύτερων υπηρεσιών; Εχει οικονομικό όφελος; Προσφέρει αυτή την εξοικονόμηση σε αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη και τους οποίους ο ιδιώτης διαφορετικά δε θα προστρέξει; Πού είναι το πρόβλημά σου, επομένως; Ο ιδιώτης με τι τα μαζεύει τα σκουπίδια δηλαδή; Με κουνέλια; Ανθρωποι δεν τα μαζεύουν και πάλι τα σκουπίδια; Δίνουμε εργασία σε αυτούς τους ανθρώπους; Επιπλέον, δεν μπορώ πια να δέχομαι ότι από τις 6,5 ώρες ωραρίου του δημοτικού υπαλλήλου αυτός δεν δουλεύει ούτε τις τρεις».

Παράλληλα ξεκινά πρόγραμμα παρεμβάσεων για ανακούφιση εκείνων που έχουν την ανάγκη συμπαράστασης. «Σχεδιάζουμε τον ξενώνα των απόρων. Τον οποίο κάνει δωρεά η Φιλόπτωχος Αδελφότης. Ψάχνουμε να βρούμε ένα ξενοδοχείο ή ένα άλλο οίκημα που να μπορεί να τον στεγάσει. Σκεφτόμαστε πολλά. Τα ΚΑΠΗ, για παράδειγμα. Τι κάνουν αυτά; Εκδρομές και χορούς. Αλλη μια προσοδοφόρα φάμπρικα. Συμφωνίες με μαγαζιά, πληρωμές με το κεφάλι, εκδρομές στου διαόλου τη μάνα. Η δική μου ιδέα είναι να δραστηριοποιηθούν οι ηλικιωμένοι στη φύλαξη πάρκων. Μόλις διαπιστώνουν αξιόποινη πράξη, να τηλεφωνούν στη δημοτική αστυνομία... Ενα δεύτερο πακέτο, το οποίο μπορεί να μοιάζει ουτοπικό. Βγάλε τις κυρίες από τα ΚΑΠΗ και καθοδήγησέ τες στη λαϊκή αγορά. Να φτιάχνουν μία φορά την εβδομάδα πίτες, γλυκά του κουταλιού, και να βγαίνουν να τα πουλάνε. Για να νιώσουν όλοι χρήσιμοι, αντί να κλαίνε τη μοίρα τους και να αισθάνονται παραπεταμένοι. Αυτά τα πράγματα γίνονται σε όλο τον κόσμο».

Αυτά λοιπόν τα πράγματα που γίνονται σε όλο τον κόσμο και είναι προϊόν της κοινής λογικής καιρός είναι να αρχίσουν και στην Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να δείξει τον δρόμο.