Μπαμ ηκούσθη στον αέρα…

Της Ελενας Ακρίτα

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα

Πλην τα βόλια πήγαν πέρα

Και το ζώον το καημένον

Ετινάχθη τρομαγμένον...

Η Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011 ήταν μια ιστορική ημέρα για την πατρίδα μας. Ηταν η Μεγάλη εκείνη Ημέρα κατά την οποία ο ελληνικός λαός εναγωνίως περίμενε από το twitter της κυρίας Εύας Καϊλή να μάθει αν το βράδυ έχει κυβέρνηση ή αν θα τρέχουμε με τις πιτζάμες στον Κάρολο Παπούλια.
Ζήσαμε μεγάλες στιγμές!

Την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011 μπαμ ηκούσθη στον αέρα.

Κι όλοι εμείς που το μέλλον μας κρέμεται από τη μούρλα του κάθε πολιτικού συμβουλάτορα, κάτσαμε μπροστά σε plasma και pc κυνηγώντας ειδήσεις, ψάχνοντας sites, σίγουροι ότι μέχρι το βράδυ θα είχε παραιτηθεί ο άλλος. Τόσο πολύ σίγουροι που ούτε τουαλέτα δεν πήγαμε, όλη μέρα. Φοβόμασταν ότι θα μας πιάσει η παραίτηση πάνω στο κατούρημα και μετά δεν έχει γούστο στο rewind.

«Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, πλην τα βόλια πήγαν πέρα»... Μέχρι το βραδάκι ξαναγυρίσαμε στις κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες. Ο Παπανδρέου άλλα να λέει στους υπουργούς, άλλα στους βουλευτές, ο Σαμαράς να μιλάει στο Kοινοβούλιο με το εγκεφαλικό στην κωλότσεπη, οι αόρατοι και σκοτεινοί συμβουλάτορες να τρίβουν τα χέρια τους κι εμείς; Εμείς να συνειδητοποιούμε ακόμα μια φορά ότι είμαστε «το ζώον το καημένον που ετινάχθη τρομαγμένον».

Κι έπειτα μας μίλησαν για άλλη μια φορά για τον Φόβο. Τον Φόβο που κυβερνά λαούς. Τον Φόβο που κρατάει τους πολίτες υπόδουλους. Τον Φόβο που σκύβει τα κεφάλια και καμπουριάζει τα κορμιά... Σωπάστε! Λουφάξτε! Αλλιώς θα μείνουμε χωρίς μία, αλλιώς θα γυρίσουμε στη δραχμή, αλλιώς θα γίνουμε Βουλγαρία, αλλιώς θα γυρίσουμε στη δεκαετία του '60. Σωπάστε, λουφάξτε, μούγκα, κιχ. Ο Φόβος! Το όπλο των ισχυρών. Που σαν «μπαμ ηκούσθη στον αέρα».

Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι οι πολιτικοί μας άνδρες δεν έχουν διαβάσει ποτέ τον «Ρινόκερω» του Ευγένιου Ιονέσκο. Ενα έξοχα αλληγορικό θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Εκεί, σταδιακά, οι κάτοικοι ο ένας μετά τον άλλον από άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται, γίνονται μέλη και μέρη ενός κομφορμιστικού συστήματος, όλοι δούλοι, όλοι υποτελείς μιας κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.

Σ' αυτήν την κοινωνία μόνο ένας μένει όρθιος και μόνος μέχρι τέλους. Ο βασικός ήρωας του έργου, ο Μπερανζέ. Που όταν ακόμα και η σύντροφός του έχει μετατραπεί σε ρινόκερω, εκείνος επιμένει στην ανθρώπινη υπόστασή του:

«Θα πολεμήσω ενάντια σε όλον τον κόσμο! Η καραμπίνα μου, που είναι η καραμπίνα μου;».

(Γυρίζει προς τον τοίχο, όπου φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη):

«Ενάντια σ' όλον τον κόσμο! Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια! Θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος... Και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος. Οχι, δεν θα συνθηκολογήσω! Οχι, δεν θα γίνω σαν και σας»!

Αυτό θέλουν για μας οι κυβερνήτες (που βλέπουμε) και οι συμβουλάτορες (που δεν βλέπουμε). Αυτό: τον Φόβο να κυριαρχεί, να αποφασίζει και - σαν άλλη χούντα - να διατάσσει. Γιατί η χειρότερη δικτατορία είναι ο Φόβος. Ο Φόβος που παραλύει τις μάζες... Ο Φόβος που τις κάνει υπάκουες, πειθήνιες, ανεκτικές.

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα... Αλλά ο Ρινόκερως ζει! Για πόσο ακόμα; Για πόσο ακόμα, που να πάρει ο διάολος;

Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφεται Παρασκευή μεσημέρι, άρα πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης.