Η ώρα των πολιτών

Του Ριχάρδου Σωμερίτη

Δεν γνωρίζω και κανένας δεν γνωρίζει ποιο θα είναι τώρα το άμεσο και το απώτερο πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορούμε όμως, όλοι το μπορούν, να σχολιάσουμε με λίγες λέξεις το πολιτικό του σήμερα: απόδειξε ότι ξέρει να χάνει με αξιοπρέπεια. Και με αίσθηση ευθύνης που μακάρι να τον είχε καθοδηγήσει και όταν πήρε ορισμένες  κάκιστες αποφάσεις για πρόσωπα και καταστάσεις, με πιο πρόσφατη την απόφαση, αίτιο της πολιτικής κρίσης, του να εξαγγείλει το «περίφημο» δημοψήφισμα...

Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον κ. Σαμαρά γιατί απέδειξε ότι δεν ξέρει καν να κερδίζει με αξιοπρέπεια γιατί το πώς αντιδρά όταν χάνει, το γνωρίζουμε από τη δεκαετία του ‘90. Τότε, με συνεργούς μέσα στη Νέα Δημοκρατία, τους μακαρίτες Έβερτ και Κανελλόπουλο και τον πάντα εν ζωή Σταύρο Δήμα που απειλούσαν τον Κ. Μητσοτάκη με παραίτηση, «πέτυχε» χάνοντας την πολιτική του υπόσταση,  την απόρριψη του ευρωπαϊκού σχεδίου Πινέιρο (υπουργός εξωτερικών της Πορτογαλίας) για το πρόβλημα με την μετέπειτα π.γ.Δ. της Μακεδονίας, με όρους άπιαστους σήμερα·...

και να γιατί το αδιέξοδο καλά κρατεί. Και τώρα, με τους παιδιάστικους, αναίτιους, προσποιητούς και προσβλητικούς, για τους αντιπάλους του και για τους θεσμούς, θυμούς του στις πόρτες της Βουλής, με τα «αδιαπραγμάτευτα» την ώρα που η ελληνική οικονομία και η οικονομία του κάθε Έλληνα κατέρρεαν και με την παράταση που αυτός επέβαλε, μετά την αποδοχή (αλλά κάτω από πρωτόγνωρες εσωτερικές και εσωτερικές πιέσεις) μιας λύσης που οι περισσότεροι (και τόσοι δικοί του) συνιστούσαν, δηλαδή τον σχηματισμό μιας προσωρινής κυβέρνησης συνασπισμού. Που και αυτή η αποδοχή έγινε προσπάθεια  τη Δευτέρα το πρωί, από τους κύκλους της Συγγρού, να χάσει το νόημά της! Είναι σαφές ότι ο κ. Σαμαράς δεν έχει μπέσα.

Αν οι μοιραίοι πρωταγωνιστές συνεχίζουν αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια (ελπίζω η ημέρα αλλά και η συνέχεια της όποιας δικομματικής συνεργασίας να αποδείξουν το αντίθετο) θα έχουμε φυσικά μεγαλύτερο ακόμα πρόβλημα με τους εταίρους και δανειστές μας αλλά και μέσα στη χώρα. Ναι, το ΠαΣοΚ, δημοσκοπικά και ψυχολογικά, έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, όχι λίγων «συντρόφων» και μερικών μανιασμένων κραχτών των ΜΜΕ. Αλλά η σαμαρική Νέα Δημοκρατία, πάλι δημοκοπικά και ψυχολογικά) δεν έχει κερδίσει όσα έχασε το ΠαΣοΚ και πάντως όχι αρκετά για να κυβερνήσει. Αυτή η απλή διαπίστωση επιτρέπει το συμπέρασμα ότι τα επιχειρήματα του κ. Τσίπρα και της κυρίας Παπαρήγα ανταποκρίνονται σε κάτι έστω κι αν ευτυχώς δεν προδικάζεται η επικράτησή τους. Στη Βουλή. Στους δρόμους όμως της οργής και ανομίας;

Μια κυβέρνηση ουσιαστικού συνασπισμού, που θα αποφύγει όμως κάθε προεκλογικό λαϊκισμό και δεν θα αποπειραθεί «στροφές» εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής που θα δίχαζαν ακόμα περισσότερο τον ελληνικό λαό, θα μπορούσε ασφαλώς να εξασφαλίσει ομαλές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ομαλότητα πιο ικανοποιητική μέσα στη χώρα. Τα αντέχουν αυτά ο Αντωνάκης και η ακραία παρέα του; Τα αντέχουν αυτά οι του βαθέως ΠαΣοΚ; Θα εξαρτηθεί αυτό από τους ίδιους τους πολίτες που χωρίς να σπάνε μάρμαρα μπορούν να σπάσουν αδιέξοδα: τώρα είναι η ώρα τους!