Το φάντασμα του τρωγλοδύτη

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Θα παρατήρησες, βέβαια, φίλε αναγνώστη, πως η αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής παρουσίασε κάμψη στη διάρκεια των προηγούμενων ημερών. Το φρόνημα παρέμεινε υψηλό, πλην όμως τα τεκταινόμενα στις σφαίρες τής εξίσου υψηλής πολιτικής διοχέτευσαν τον ιό του δισταγμού ακόμη και στους πλέον αποφασισμένους να μην παραχωρήσουν ούτε σπιθαμή γης, ούτε ρανίδα ύδατος.

Αλήθεια, δεν σου έκανε εντύπωση πώς «όλοι εκείνοι» εσιώπησαν όσο κρινόταν η υπόθεση του δημοψηφίσματος; Πώς αντί, στεντορεία τη φωνή, να επιμείνουν να δοθεί η ευκαιρία σε όλους μας να διώξουμε μια και καλή κατοχή, δανειστές και χρέη,

αρκέστηκαν σε μερικές μάλλον χλιαρές δηλώσεις για το «Οχι»; Πώς, για να τηρήσουν τα προσχήματα του ύφους τους, το χρησιμοποίησαν, όχι για να επιμείνουν στο δημοψήφισμα, αλλά για να καταγγείλουν τις δυνάμεις κατοχής που μας επέβαλλαν τον χρόνο διεξαγωγής του και το ερώτημα;

Φοβήθηκε μήπως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ότι το «Οχι» θα καταποντιζόταν και στις κάλπες, όπως καταποντίσθηκε και στις δημοσκοπήσεις; Ή μήπως φοβήθηκε το χειρότερο, πως αν το «Οχι» επικρατούσε, τα στρατεύματα κατοχής θα αναγκάζονταν να αποχωρήσουν και θα άφηναν εμάς στο έλεος της δραχμής και την Αριστερά μας στο έλεος του κενού της; Αν έφευγαν, τότε σε ποιους θα έλεγαν τα «δεν χρωστάω» και τα «δεν πληρώνω» τους; Ασε που θα έπρεπε να προτείνουν κάτι παραπάνω από την απλή αναλογική για να ζεστάνουν την πτωχευμένη, βαλκανική μας μοναξιά.

Δεν σου κάνει εντύπωση πως μόλις ησύχασαν, μόλις βεβαιώθηκαν ότι το δημοψήφισμα δεν παίζει, ότι τα στρατεύματα κατοχής δεν σκοπεύουν να αποχωρήσουν, επανήλθαν ανακουφισμένοι; Η κ. Παπαρήγα καταγγέλλει την κυβέρνηση των τραπεζιτών και αναγγέλλει τη δημιουργία επιτροπών σε κάθε συνοικία. Με ποιον σκοπό άραγε; Μήπως για να αναγκαστεί να βγει στους δρόμους η πλειοψηφία των συμπολιτών μας που υποφέρει σιωπηλά γιατί δεν πείθεται απ' τα συλλαλητήρια και τη ρητορική της; Οσο για τους υπόλοιπους, ε, αυτοί εδώ και μέρες τώρα προεξοφλούν το σκηνικό της βίας που θα στηθεί μεθαύριο στον εορτασμό του Πολυτεχνείου.

Και δεν εννοώ μόνο τους συνήθεις ύποπτους. Εννοώ όλους αυτούς που τοιχοκολλούν ημέρες τώρα τα αγγελτήρια των επεισοδίων και των ταραχών. Γιατί ημέρες τώρα δεν περνάει τηλεοπτική εκπομπή χωρίς να γίνει αναφορά στα επεισόδια που πρόκειται να γίνουν στην επέτειο, στο βομβαρδισμένο τοπίο που θα ακολουθήσει, σε ένα ακόμη στρώμα καταστροφής που θα στρωθεί πάνω στα όσα προηγήθηκαν. Κανείς δεν αναρωτιέται πια ποιοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες, γιατί δεν βγαίνουν οι κουκούλες και πού οδηγούν οι κουκούλες. Κανείς δεν μιλάει πια για το κοινωνικό κόστος της κουκούλας, για τον εκχυδαϊσμό της βίας, για την καταπόνηση του ηθικού ενός πληθυσμού που όλα και όλοι γύρω του τον σπρώχνουν στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Εγινε κομμάτι της ζωής μας.

Εδώ που φτάσαμε είναι δύσκολο να φανταστείς πώς θα 'ναι η Ελλάδα, όχι σε δύο χρόνια, αλλά σε δύο μήνες. Το φάντασμα του τρωγλοδύτη κυκλοφορεί απειλητικό στον χειμωνιάτικο ορίζοντα σαν τον χειρότερο εαυτό μας.