Φίλες,
φίλοι και οι υπόλοιποι, πριν μπω στο κυρίως θέμα, επιτρέψτε μου να
διευκρινίσω πως χρησιμοποιώ τους όρους «απάτη», «απατεώνας» κ.λπ. με την
αμιγώς πολιτική έννοιά τους. Σε καμία περίπτωση δεν τους χρησιμοποιω
μιλώντας νομικά. Στο κάτω-κάτω δεν υπάρχουν –προς το παρόν τουλάχιστον–
στοιχεία που να δικαιολογούν μια τέτοια χρήση και καθόλου δεν θα ήθελα
να μοιάσω σε όλους αυτούς που βιάστηκαν να συκοφαντήσουν το ΠΑΣΟΚ της
δεκαετίας του ’80… και του ’90… και των υπόλοιπων ετών.
Αφού έκανα την απαραίτητη διευκρίνιση, προχωρώ στην ουσία. Και η ουσία είναι πως ο απατεώνας, όταν πια καταλαβαίνει πως η απάτη του αποκαλύπτεται, όταν νιώθει να σφίγγει ο κλοιός της πραγματικότητας, βλέπει δύο δρόμους να ανοίγονται μπροστά του: Ο ένας είναι να ζητήσει συγνώμη και επιείκεια. Ο άλλος είναι να πουλήσει τρέλα, ελπίζοντας σε ένα μικρό αλλά εξαιρετικά φανατικό κοινό. Με χάρα διαπιστώνω πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας για την ψυχαγωγία μας, ακολουθούν τον δεύτερο δρόμο και πουλάνε την τρέλα με το κιλό.
Αφού έκανα την απαραίτητη διευκρίνιση, προχωρώ στην ουσία. Και η ουσία είναι πως ο απατεώνας, όταν πια καταλαβαίνει πως η απάτη του αποκαλύπτεται, όταν νιώθει να σφίγγει ο κλοιός της πραγματικότητας, βλέπει δύο δρόμους να ανοίγονται μπροστά του: Ο ένας είναι να ζητήσει συγνώμη και επιείκεια. Ο άλλος είναι να πουλήσει τρέλα, ελπίζοντας σε ένα μικρό αλλά εξαιρετικά φανατικό κοινό. Με χάρα διαπιστώνω πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας για την ψυχαγωγία μας, ακολουθούν τον δεύτερο δρόμο και πουλάνε την τρέλα με το κιλό.