Χρόνια χαμένα σε άκληρα ημερολόγια. Μήνες που αιμορραγούν να βγάλουν τις μέρες τους στην απαλλοτρίωση της στραγγαλισμένης εργατοώρας κι’ ένας Λαός απόκοτος στο μιθριδατισμό του. Κολασμένος στην περιδίνηση της πολιτικής ώσμωσης, πισωγυρίζει σε χρόνια δίσεχτα. Παραδομένος συμβιβάζεται με επιδόματα και πεπεισμένος δικαιολογεί σε συγκυρίες ή σε συμπτώματα, τα αποστεωμένα του δικαιώματα.
Απόκληροι των κοινωνικών αγώνων και των εργατικών κατακτήσεων, αποσυνδέουμε και την ελάχιστη γονιδιακή μας σύνδεση να υπερασπιστούμε τον μόχθο και τις θυσίες των προηγούμενων γενιών, αρκούμενοι στο σιτηρέσιο του υποσιτισμού μας. Παραιτημένοι ακόμα και των ελάχιστων δικαιωμάτων, που μας προσφέρει έστω και η υπό όρους Δημοκρατία μας, δεχόμαστε την χειραγώγησή μας από τους τηλεοπτικούς κατηχητές και επαιρόμαστε για την φιλομάθειά μας από αυτούς. Ναι, έχοντας εκχωρήσει έναντι «τριάκοντα αργυρίων» την αντικειμενικότητα της ενημέρωσής μας στις τοπικές και ξένες ολιγαρχίες, είτε αρκούμεθα στη φτώχεια των προγραμμάτων τους, είτε φαντασιωνόμαστε στις Life Style εκπομπές και στα κουζίνομαγειρέματα, μήπως ικανοποιήσουμε τις ακόρεστες επιθυμίες μας.
Με συγχωρείτε, αλλά έχοντας την αφέλεια να «τρώμε» ανεξέλεγκτα και απροβλημάτιστα ότι μας σερβίρουν, ο επηρεασμός έχει πάρει διαστάσεις Εθνικής ίωσης. Έτσι αδυνατούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και ακολουθώντας έναν ανεπίτρεπτο μηρυκασμό, χανόμαστε στην αιτιολόγηση, ενώ δεν μπορούμε να βγάλουμε το μήνα. Αυτή η επιδραστική αιτιολόγηση που δικαιολογεί τα πάντα εις βάρος μας, είναι η ανέγκλητη καταδίκη μας, που θα μας περιορίζει εσαεί και θα αφήνει τη Χώρα μας άθυρμα, στα χέρια των επιτήδειων πολιτικά βέβαια πάντα, εκφραζόμενων. Και για να συνδεθούμε με το χθες, έφταιγε η Οικονομική κρίση για το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων και εργασιακών δικαιωμάτων. Ποιος όμως προκάλεσε την Οικονομική κρίση; Κανένας Πολιτικός πατερούλης δεν μπήκε στον κόπο να ενδιαφερθεί. Κανένας Εισαγγελέας δεν πρόσεξε το Οικονομικό Έγκλημα εις βάρος του ανυπεράσπιστου Λαού. Κανένας Δικαστής δεν πόνεσε έναν κόσμο ολόκληρο που βρέθηκε στην απόγνωση, όταν του κατέστρεψαν με μνημονιακές διαδικασίες, τους κόπους και τα όνειρα μιας ζωής.
Μετά… Μετά ήρθε η Ενεργειακή κρίση, άλλη μεγάλη αιτιολόγηση (Δεν αναφέρω τον Covid – 19 γιατί αυτή η «ίωση» παρά τις οικονομικές επιπτώσεις δεν προσδιορίζει τον ένοχο). Αυτή κι’ αν ήταν επιτυχία των Κρατούντων τις τύχες του Κόσμου όλου. Εκεί που ο κόσμος πήγε ν’ ανασάνει από τη χαλάρωση της ΤΡΟΪΚΑΣ και να φέξει μια νέα μέρα, του ρίξανε μια τουφεκιά που πέρασε από το Κίεβο και τον βρήκε στην άρον – άρον απόφαση της Κυβέρνησης για απολιγνιτοποίηση. Έτσι χάθηκε και η μόνη πηγή Ενεργειακής αντίστασης που είχαμε και τα πάντα συνδέθηκαν με τις Ενεργειακές ορέξεις του Χρηματιστηρίου Αξιών. Έτσι παραδοθήκαμε άνευ όρων στις αξιώσεις των χωρών με Ενεργειακά κοιτάσματα και στο όνομα της Ενεργειακής κρίσης πλέον, ΕΚΤΕΛΕΙΤΟ το κάθε οικογενειακό εισόδημα και η όποια οικονομική δυνατότητα, της κάθε μικρομεσαίας επιχείρησης.
Με γνώμονα τις αυξημένες τιμές στην Ενέργεια, άρχισε ένα ράλι αυξήσεων στις τιμές του ρεύματος, της βενζίνης, του πετρελαίου, του πετρελαίου θέρμανσης και όλων όσων προϊόντων και υπηρεσιών επηρεάζονταν από τις νέες τιμές. Αυτό όσο κι’ αν η ταπεινότητά μας δέχεται να το αποδεχθεί παρ’ ότι έχει τις ενστάσεις της, δεν μπορεί να κατανοήσει από πού προκύπτει η επιδοματική πολιτική της Κυβέρνησης με εισοδηματικές ή ηλικιακές διακρίσεις. Δεν καταλαβαίνω τι εξυπηρετεί η χορήγηση των 150 ευρώ τους 18 και 19 ετών όταν δεν έχουν προοπτική στην εξέλιξή τους. Για ποιο λόγο περιορίζεται σε ζευγάρια κάτω των 39 ετών, τα άτοκα ή χαμηλότοκα δάνεια για σπίτι. Τι διακρίσεις είναι αυτές; Ακόμα για ποιο λόγο χορηγούνται τα διάφορα Pass με βάσει τα εισοδηματικά κριτήρια; Στην Οικονομία αυτού του Τόπου δεν εισφέρουμε αναλογικά όλοι (εκτός από το μαύρο χρήμα) έχοντας τα ίδια δικαιώματα; Επομένως ποιος καθορίζει τις ανάγκες του κάθε Πολίτη, του κάθε νοικοκυριού με εισοδηματικά κριτήρια και πως είναι βέβαιος ότι αυτά ευσταθούν στην πραγματικότητα, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των Ελευθέρων Επαγγελματιών, δηλώνει εισοδήματα γύρω στα δέκα χιλιάδες ευρώ;
Είναι αυτός τρόπος ανάπτυξης της οικονομίας μας; Είναι αυτή κοινωνικά δίκαιη πολιτική, ή μήπως είναι κατοχική αντιμετώπιση σ’ ένα κόσμο που προδόθηκε από τις επιλογές του; Δεν μας έφταναν τα «Πέτρινα Χρόνια», πέσαμε τώρα και στην περίοδο των Ισχνών Αγελάδων; Κατά τα άλλα παιανίζουμε την περίφημη Αναβάθμιση της Οικονομίας μας από τους διάφορους «Οίκους» αξιολόγησης ενώ ο Λαός να ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ με επιδόματα; Πόσο άλλο θα ξεφτίσουμε σαν Κοινωνία για να μην καταλαβαίνουμε τη διαχείριση που μας ασκούν και που θυμίζει την αβελτηρία του τσοπάνου «Με τον ήλιο τα βγάζουμε – με τον ήλιο τα μπάζουμε. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Ναι, πόσο ακόμα θα βουλιάζουμε στις οικονομικές και άλλες διαβαθμίσεις υποτέλειας που μας κατατάσσουν, για να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και ένα όριο ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ που δεν επιδέχεται άλλες εκπτώσεις.
Μαγκλάρας Βασίλης 30/10/2023 magklarasvas@yahoo. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου