Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. (Γιώργος Σεφέρης) Ποτέ μου δεν κατάλαβα κανέναν υπερβάλλοντα Εθνικισμό που μεγαλόστομα τονίζουν κάποιοι τα φωνήεντα του, προκειμένου να
καυχησιολογήσουν. Όπως δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ τι νόημα έχουν οι εγωιστικές υπερβολές εντοπιότητας, προκειμένου να προβάλλουν τοπικιστικούς «ιδιωματισμούς» και θορυβώδειςδράσεις του θεαθήναι, όταν αδιαφορούν για όσα πληγώνουν τον τόπο τους.Νομός Κοζάνης, κάπου στο βάθος της Πατρίδας, στο χώρο του βοηθητικού προσωπικού, συνεχίζει να παλεύει υπηρετώντας το ΦΩΣ και το φωτεινό πρόσωπο της Χώρας μας. Ταγμένος στις ανάγκες των καιρών βγάζει τα σπλάχνα του και αιμοδοτεί με ενέργεια κάθε γρανάζι ανάπτυξης, κάθε κοινωνική ανάγκη, δίνοντας προοπτική στο αύριο και βεβαιότητα στο μέλλον της Ελλάδας. Ίσως αυτή η βεβαιότητα είναι που εξελίχθηκε ως δικαίωμα για ένα μέλλον που κτίζεται όπως θέλουν ερήμην του και βάζει αυτόν τον τόπο σε ομηρία διαρκείας.
Πιστεύαμε όλοι, ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαμε και θέλαμε να διακρίνουμε την πληγωμένη επιφάνεια του, ότι με το τέλος του λιγνίτη σιγά-σιγά η φύση θα αφηνόταν ελεύθερη να αποκαταστήσει την περιβαλλοντική κακοποίηση που είχε υποστεί. Όπως επίσης οι επιπτώσεις πάνω στη ζωή και την υγεία των κατοίκων από τις ρυπογόνες ουσίες, θα είχε ένα αίσιο τέλος, που θα απάλυνε το ανθρώπινο κόστος που πληρώθηκε μέχρι σήμερα.
Η αντίληψη ότι αυτός ο τόπος μας φιλοξενεί και δεν μας ανήκει, είναι κενό γράμμα για κάποιους. Ότι όσο πιο πολύ τον πληγώνουμε τόσο τον εξαντλούμε, τους είναι αδιάφορο. Ότι η συνέχεια σ’ αυτό το μαρτυρικό κομμάτι γης θα είναι οι αμαρτίες μας, κληρονομιά στα παιδιά μας, τους φαίνεται μακρινό κι’ απροσδιόριστο. Η δυνατότητα δηλαδή να επανέλθει στη φυσική του κατάσταση ο νομός μας, τους είναι αδιανόητο εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα «αναπτυξιακά» σχέδια τους.
Καμιά αυτοκριτική, καμιά ενοχή, καμιά συγνώμη γι’ αυτή τη ΓΗ, που πρόσφερε στην Εθνική και τοπική οικονομία, που συντήρησε χιλιάδες οικογένειες και νοικοκυριά, που έφερε τον πολιτισμό μέσα στα σπίτια μας, τίποτα… Τίποτα δεν μας συγκινεί. Εμείς, εκεί κατακτητές στο τόπο μας, αφού αρπάξαμε τους θησαυρούς του, ως ύψιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης τον μετατρέπουμε σε ΧΥΤΑ τοξικών ή επικίνδυνων αποβλήτων, σε πρόθυμο απορριμματοδοχείο και για ξένες καταναλώσεις και τον σκεπάζουμε με φωτοβολταϊκά.
Απλά αναρωτιέμαι, σκέφτηκε κανείς τις πιθανές επιδράσεις όλων αυτών, στις κοινότητες των ανθρώπων που ζουν από τις δασικές εκτάσεις και τα χόρτο- λίβαδα, όπως οι κτηνοτρόφοι; Σκέφτηκε κανείς τι επιπτώσεις θα έχει στις γύρο από τους χώρους «απόθεσης», κοινότητες των ανθρώπων; Σκέφτηκε κανείς τους υδροφόρους ορίζοντες και τις συνέπειες αν προσβληθούν; Ξέρω θα μου πείτε έχουν γίνει περιβαλλοντικές μελέτες και ότι τέλος πάντων ορίζουν οι κανονισμοί.
Ωραία! Εντάξει με συγχωρείτε που δεν το σκέφτηκα ο αφελής. Δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι μπορεί να υπάρχει άλλοθι… Αλλά να κάνω μια ακόμα αφελή ερώτηση. -Γιατί εμείς θα πρέπει να είμαστε πάντα οι πρόθυμοι στο θυσιαστήριο της ζωής; Γιατί οι φυσικές ομορφιές αυτού του ΤΟΠΟΥ να μην είναι οι αρετές του για τους κατοίκους του; Γιατί… Γιατί θα πρέπει συνεχώς να εξυπηρετεί κάποιους άλλους; Επιτέλους ας ανοίξουμε ένα άλλο κεφάλαιο ανάπτυξής του και όπως έλεγε και ο μεγάλος μας Ρίτσος «Αυτός ο Τόπος είναι δικός τους και δικός μας».
Επίσης αναρωτιέμαι αφού έχει τόση ανάγκη σε Ενέργεια από τον Τόπο μας η Χώρα, γιατί δεν εφαρμόστηκε η εξαγγελία του τότε Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στην Αίθουσα Τέχνης το Γενάρη του 2011; Αν θυμάστε είχε πει για τη δημιουργία ενός μεγάλου Φωτοβολταϊκού Πάρκου ισχύος 200MW στις αποθέσεις των ορυχείων της ΔΕΗ, που θα συνδεόταν με μονάδα παραγωγής των πάνελ εδώ, προσφέροντας νέες θέσεις εργασίας, αλλά και με έργα ανάπλασης, που θα μετέτρεπαν τον «κρανίου τόπο» σε επισκέψιμους χώρους αναψυχής. Τι να πεις… Όπως έλεγε και ένας παλιός μου φίλος. - Σ’ αυτό το δόλιο ΤΟΠΟ τα μικρά συμφέροντα πνίγουν τα ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ.
Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου