Πέρασε απαρατήρητο από τον δημόσιο διάλογο, αλλά οι κ. Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτώρια Δενδρινού –συγγραφείς του εξαίρετου χρονικού «Η τελευταία μπλόφα» (εκδ. Παπαδόπουλος)– καταγράφουν ότι «το άκρως απόρρητο σχέδιο Β υπήρχε στο Eurogroup από το 2012. Τότε η Ελλάδα είχε φτάσει και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και μια μικρή ομάδα υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είχαν χαρτογραφήσει με απόλυτη μυστικότητα πώς θα μπορούσε να βγει η χώρα από το ευρώ». Το ίδιο ανέφερε και ο κ. Τόμας Βίζερ (πρώην πρόεδρος του Euroworking Group και της Επιτροπής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων) στην παρουσίαση του βιβλίου: «Η Ελλάδα ήταν πολύ κοντά στο χείλος της εξόδου δύο φορές, το 2012 και το 2015, και τα σχέδια ήταν έτοιμα και μάλιστα πολύ λεπτομερή, καθώς περιελάμβαναν ακόμα και το πώς έβγαιναν οι τουρίστες από τη χώρα» (14.10.2019).
Στη μεγάλη κουβέντα που αναπτύσσεται εσχάτως για τον ΣΥΡΙΖΑ, επικρατεί μεγάλη ένταση. Λογικό, διότι το θράσος των στελεχών του είναι απύθμενο. Ενώ οδήγησε τη χώρα για δεύτερη φορά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, πανηγυρίζει για την έξοδο από το μνημόνιο, το οποίο δεν θα υπήρχε αν δεν αναλάμβανε την εξουσία. Είχε παντρευτεί την Ακροδεξιά, εγκαλεί τους αντιπάλους του για κάποιες ακροδεξιές εκτροπές του λόγου τους. Ενώ ελεεινολογεί το «παλιό ρουσφετολογικό πολιτικό σύστημα», αποδείχθηκε ο καλύτερος συνεχιστής του.
Το παράλογο όμως είναι πως δεν επικράτησε η ίδια ένταση για τη Ν.Δ. την περίοδο 2004-14, παρόλο που βαρύνεται με τα ίδια κρίματα. Είναι η παράταξη που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το 2009, βγήκε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες το 2010, αλλά όλοι χαιρετίσαμε ως εκλογίκευση την «kolotoumba» του κ. Αντώνη Σαμαρά. Και ναι μεν ήταν αχρείαστες και επιζήμιες οι εκλογές του 2015, αλλά σάμπως δεν ήταν αχρείαστες και επιζήμιες οι δύο αναμετρήσεις του 2012; Δεν την οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας;
Οσο για τα ρουσφέτια, μην ξεχάσουμε τον παντός καιρού Θύμιο και να θυμηθούμε το σύστημα προσλήψεων 4-2-1. Και ναι μεν πρέπει να ζητήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ένα ελάχιστο συγγνώμη για όσα έπραξαν τη θλιβερή περίοδο της αντιπολίτευσής τους, αλλά δεν ακούσαμε από μέρους της Ν.Δ. μια στοιχειώδη αυτοκριτική για την καταστροφική διαχείριση της περιόδου 2004-2009, ούτε για την αντιμνημονιακή υστερία του 2010-2012.
Ολα τα παραπάνω δεν θέλουν να συμψηφίσουν τα πεπραγμένα των μεν με εκείνα των δε. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Η πρώτη είναι αυτή που ανέφερε ο κ. Βίζερ: «Το 2012 φοβόμασταν ένα ατύχημα, από μία λάθος πολιτική επιλογή. Ηταν σίγουρο όμως ότι η κυβέρνηση ήθελε να μείνει στο ευρώ. (...) Το 2015 είχαμε την ακριβώς αντίθετη κατάσταση. Είχαμε μια κυβέρνηση που δεν ήθελε να μείνει στην Ευρωζώνη και έλεγε συνέχεια θα φύγω». Στην πρώτη περίπτωση η χώρα κόντεψε να χρεοκοπήσει εξαιτίας της αδημονίας του κ. Σαμαρά να αναλάβει γρήγορα την πρωθυπουργία, ενώ στη δεύτερη, εκτός από τη βιασύνη, υπήρχαν και οι ιδεοληψίες σε ένα σημαντικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως οι πρώτοι αμαρτήσαντες έχουν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Οι του ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν ή όφειλαν να γνωρίζουν πού οδηγούν όλα αυτά.
Το βασικό όμως σήμερα είναι ότι, στη μεγάλη συζήτηση με θέμα «γιατί η Ελλάδα ήταν η πρώτη που μπήκε στην κρίση και είναι η τελευταία που βγαίνει από αυτή», είναι αντιπαραγωγικό να μιλάμε μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2015. Υπάρχει και το άλλο «2015» που πρέπει να αναστοχαστούμε, διότι η λειψή γνώση της Ιστορίας διορθώνει τα φαινόμενα και ουχί τις αιτίες των κρίσεων.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/10/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου