ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
(Ἰω. γ΄ 13-17)
Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας λέγεται καὶ εἶναι ἡ «Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως», δηλαδὴ Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴ μεγάλη Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Γιατί ἡ Ἐκκλησία πάντα προμηνάει τὶς μεγάλες ἑορτὲς καὶ προετοιμάζει τοὺς πιστοὺς νὰ τὶς ὑποδεχθοῦν.
Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο γεγονὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δὲν ἀναφέρεται μόνο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἑρμηνεύει. Τὸ χάλκινο φίδι, «ἐπὶ σημείου», εἶναι προφητικὸς τύπος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κρεμασμένου στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ· «καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν
αἰώνιον». Τὸ χάλκινο φίδι, καρφωμένο στὸ ξύλο καὶ στημένο ψηλὰ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ στὴν ἔρημο, εἶναι ὁ Χριστὸς καρφωμένος στὸ Σταυρὸ καὶ ὑψωμένος «μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς» γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Τὸ φαρμακερὸ φίδι, ποὺ δαγκώνει τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἡ ἁμαρτία· τὸν δηλητηριάζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸν θάνατο μέσα σὲ φρικτοὺς καὶ ἀβάστακτους πόνους. Καὶ δὲν λέμε βέβαια ἐδῶ γιὰ τοὺς σωματικοὺς πόνους, ποὺ κι αὐτοὶ εἶναι κακὴ κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας τῶν πρωτοπλάστων, ἀλλὰ γιὰ τὶς ψυχικὲς ὀδύνες καὶ γιὰ τὸν πνευματικὸ θάνατο ὅσων δαγκώνονται ἀπὸ τὰ φίδια τῆς ἁμαρτίας. Μέσα στὴν ψυχὴ κάθε ἁμαρτωλοῦ κι ἀμετανόητου ἀνθρώπου εἶναι ταραχὴ καὶ τρικυμία, φόβος καὶ τρόμος, ὀδύνη καὶ πόνος, ποὺ τὸν ὁδηγοῦν σ’ ἕνα βέβαιο πνευματικὸ θάνατο, σ’ ἕναν τέλειο χωρισμὸ ἀπὸ τὸ Θεό. Σωματικὰ πεθαίνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μὰ τὸ μεγάλο κακὸ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ θάνατος, ἀλλὰ νὰ πεθάνεις πνευματικὰ, νὰ χωρισθεῖς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ χάσεις τὴν ψυχή σου.
Μὰ ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι σαφὴς κι ἔξω ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση· «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον»· δηλαδή, τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, πού ἔδωσε τὸ μονογενῆ του υἱό, ὥστε καθένας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθεῖ, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ βρῆκε τὸ φάρμακο καὶ τὴ θεραπεία, γιὰ νὰ μὴν πονοῦν καὶ νὰ μὴν πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἴδιο καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, οἱ ἁμαρτωλοὶ βρίσκουμε σωτηρία στὸν Σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πλένουμε τὶς ἁμαρτίες μας, στὸ αἷμα ποὺ ἔβαψε τὸ τίμιο Ξύλο κι ἔχουμε ζωὴ αἰώνια στὸ θάνατο τοῦ Κυρίου. Ὅποιος βλέπει τὸν Χριστὸ στὸν Σταυρὸ καὶ τὸν πιστεύει καὶ τὸν ὁμολογεῖ γιὰ Σωτήρα του, αὐτὸς δὲν θὰ χαθεῖ, ἀλλὰ θὰ ἔχει αἰώνια ζωή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ θείου Λόγου, ὁ Σταυρὸς κι ὁ θάνατός του ποὺ ξημερώνουν στὴν Ἀνάσταση, εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὴ ποὺ νίκησε τὸν κόσμο, καθὼς προφητικὰ τὸ εἶδε ὁ Εὐαγγελιστής, αὐτὴ ποὺ σώζει καὶ μεταμορφώνει τὸν κόσμο.
Τὸ σημεῖο ποὺ φανερώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο, εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λέμε Σταυρό, ἐννοοῦμε τὸ σταυρωμένο Χριστό, τὸ πάθος, τὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του ἐννοοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ γίνεται ἄνθρωπος, ποὺ σταυρώνεται καὶ πεθαίνει, γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ ἀναστήσει μαζί Του καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ νοῦς μας ψάχνει γιὰ νὰ βρεῖ τὴν αἰτία τῆς θείας Οἰκονομίας· τί ἦταν δηλαδὴ ποὺ ἔκανε τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ νὰ γίνει ἄνθρωπος, νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ φθάσει ὡς τὸν ἐπώδυνο καὶ ἀτιμωτικὸ θάνατο τοῦ Σταυροῦ; Ἀλλὰ αἰτία δὲν εἶναι ἄλλη ἔξω ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ τὸν βάζει καὶ τὸν ἀναγκάζει σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο, παρὰ ἡ ἀγάπη του, μὲ τὴν ὁποία ἐλεύθερα κι ἀπὸ μόνος του ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο καὶ θέλει τὴ σωτηρία του. Στὰ ἐρωτηματικά, ποὺ μπορεῖ νὰ γεννιοῦνται μέσα μας, ἔχουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι λόγος καὶ μαρτυρία ἀδιάψευστη: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον». Ἀμήν.
π. Χ.Δ.Δ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου