Ο χρόνος, το χρήμα και το κρίμα

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι αληθές αυτό που είπε ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών ότι η κυβέρνηση χρειάζεται «το πιο πολύτιμο αγαθό, που είναι ο χρόνος». Και αυτό διότι, προϊόντος του χρόνου, θα μάθουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι το Μνημόνιο εμπεριέχει 60-70% σωστά μέτρα και δεν είναι ούτε για σχίσιμο ούτε για «κατάργηση με ένα νόμο κι ένα άρθρο». Επίσης, με τον καιρό θα επουλωθούν οι πληγές στο σώμα της κοινωνίας και της οικονομίας, που αφρόνως άνοιξε η πρότερη αντιπολίτευση, με τις κορώνες περί «αποικιών χρέους», «κατοχής» και λοιπών δεινών που ενέσκηψαν από τη συμφωνία με τους εταίρους.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η κυβέρνηση δεν χρειάζεται μόνο χρόνο. Χρειάζεται και λεφτά, τα οποία για τους δανειστές είναι πολυτιμότερα από τον χρόνο· εμείς γενικώς είμαστε «χουβαρντάδες» με τα λεφτά των άλλων. Ομως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και πριν από την
τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος και τη δόση των 7,2 δισ. πρέπει να έχουν νομοθετηθεί όλα εκείνα που η χώρα συμφώνησε και η προηγούμενη κυβέρνηση κουτοπόνηρα ανέβαλε μέχρι να περάσει την καυτή πατάτα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, είναι διττά παραπλανητική η απόφανση του κ. Γιάνη Βαρουφάκη ότι η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο. 1) Η χώρα δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Αυτό που χρειάζεται είναι να προχωρήσει γρήγορα στις δομικές μεταρρυθμίσεις, να βγει στις αγορές για να αντικαταστήσει το χρέος της με ακόμη φθηνότερο, τώρα που γυρίζει το πακέτο Ντράγκι. Αυτό κάνουν οι «κουτόφραγκοι» απ’ άκρου εις άκρον της Ενωσης. 2) Η χώρα πρωτίστως χρειάζεται λεφτά για να μη στραγγίξουν οι τράπεζές της με μια θηριώδη έκδοση έντοκων γραμματίων από το λίγο ρευστό που τους απέμεινε. Ετσι κι αλλιώς, η ιστορία μάς έδωσε άπλετο χρόνο για να διορθώσουμε τις κακοδαιμονίες της χώρας. Μακάρι να πετύχει η κυβέρνηση, αλλά το πρόβλημα διαφθοράς διακόσια χρόνια ακόμη το πολεμάμε.
Αν το δει κάποιος στεγνά, θα θεωρήσει ότι είναι άδικο να μην έχει περιθώριο έστω μέχρι τον Μάιο η κυβέρνηση, για να ωριμάσει λιγότερο βίαια απ’ ό,τι οι προθεσμίες επιτρέπουν. Σωστά, αλλά, πρώτον, ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη; Δεύτερον, καλώς ή κακώς τα κράτη έχουν συνέχεια, σε όλα· και στις συμφωνίες περί δανεικών και στις αντιλήψεις ή έστω προκαταλήψεις γι’ αυτά. Οι επιτυχέστατες διαπραγματεύσεις που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις –παίρνοντας τις δόσεις και υποσχόμενες την εφαρμογή των μέτρων αργότερα– επιβάρυνε πολύ το κλίμα. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες της κυβέρνησης Σαμαρά οι δανειστές δεν κινήθηκαν ρούπι από τις θέσεις τους, όπως έκαναν παλιότερα, δίνοντάς μας σε κάθε αξιολόγηση το «δημοκρατικό πέντε» για να παίρνουμε τα αναγκαία για τη λειτουργία της οικονομίας λεφτά. Κι επειδή κάηκαν από τον κ. Γιάννη Βρούτση και άλλους χουβαρντάδες υπουργούς τώρα φυσούν τον κ. Δημήτρη Στρατούλη. Είναι βαριά η ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης για την αναξιοπιστία της χώρας, όταν με το ένα χέρι νομοθετούσε τις μεταρρυθμίσεις και με το άλλο υπέγραφε υπουργικές διατάξεις ακύρωσής των. Αλλά είναι βαριά και η ευθύνη της προηγούμενης αντιπολίτευσης που δεν υπήρξε προσοδοθηρική ομάδα που να μην τη βάλει υπό την πολιτική της στέγη. Και αυτές τις επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος τις έχει τούμπανο...
Η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο, αλλά η χώρα δεν τον έχει. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας πρέπει να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή αποδοχή που έχει και να πει όλη την αλήθεια στον λαό. Πρέπει να προχωρήσει στην επόμενη σύνοδο κορυφής σε έναν λογικό κι έντιμο συμβιβασμό. Ολοκλήρωση του προγράμματος με συμφωνία για ελάφρυνση του χρέους. Αλλιώς κινδυνεύει. Εμείς θα ζήσουμε «τη στραβή», αλλά ο ίδιος θα χρεωθεί και τα κρίματα των προηγούμενων.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ