Επιχείρηση αντιδημοκρατικής εκτροπής

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Υπάρχει ένα ερώτημα προς όλους τους θιασώτες των πρόωρων εκλογών: Πώς μπορεί να γίνει μια δημοκρατική αναμέτρηση μέσα σ’ αυτό το κλίμα; Οταν διακόπτονται με χυδαίο τρόπο παρελάσεις επειδή συμμετέχει κάποιος -καλός ή κακός, δεν έχει σημασία- πολιτικός, πώς μπορούν να γίνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις χωρίς έκτροπα;
Οταν δεν επιτρέπεται σε πολιτικούς να πουν την άποψή τους (συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μ’ αυτή) και να καταψηφιστούν γι’ αυτή, όταν «πολιορκούνται» συγκεντρώσεις κομμάτων με λέιζερ, γιαούρτια, πέτρες και ξυλοδαρμούς πώς μπορεί να γίνει ο διάλογος για να κάνουν οι πολίτες την επιλογή;

Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί και του απαγορευθεί η περαιτέρω συμμετοχή στην πολιτική, ποιος λογικός άνθρωπος εκτός πολιτικής θα συμμετείχε σε μια αντιπαράθεση έχοντας τον φόβο ότι θα προπηλακιστεί από τα μαύρα «τάγματα εφόδου»; Εκτός πάλι αν στόχος όλων αυτών των εκδηλώσεων είναι να κυριαρχήσει υπό το κράτος του φόβου μία άποψη· αυτή που υποστηρίζουν όσοι υποκινούν ή έστω χειροκροτούν αυτά τα επεισόδια. 
Αυτό όμως δεν είναι δημοκρατία, είναι απόπειρα εκτροπής της δημοκρατίας.
Η διαμαρτυρία, σε κάθε χώρο, είναι καθ’ όλα νόμιμη. Ακόμη και μια αντισυγκέντρωση δεν πρέπει να απαγορεύεται, παρά τις φριχτές μνήμες που υπάρχουν σ’ αυτόν τον τόπο και παρά τον φόβο ότι αυτές μπορεί να εκτραπούν σε βίαια επεισόδια. Ας μην ξεχνάμε ότι σε αντισυγκέντρωση δολοφονήθηκε ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης, σε εκδήλωση διαμαρτυρίας γρονθοκοπήθηκε ο βουλευτής Χρήστος Μαγκούφης. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα υπήρχε στην πολιτική ένα ηθικό πρόταγμα. Δεν γίνονταν αντισυγκεντρώσεις. Ολα τα κόμματα προστάτευαν τη δημοκρατική κατάκτηση· άφηναν τους αντιπάλους τους να λένε τα δικά τους. Φαινόμενα προπηλακισμών κάποιου πολιτικού συναντούσαν την ομόθυμη καταδίκη. Δεν χαιρετίζονταν ως «αντίσταση του λαού», ούτε οι ύβρεις προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χαρακτηρίζονταν «αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση ιερής αγανάκτησης και οργής», όπως ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη στιγμή η χώρα είναι στον δρόμο της εκτροπής των δημοκρατικών θεσμών. Μπορεί σε συμβολικό επίπεδο να αποτυπώθηκε με τις ύβρεις στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά βασικότερο πρόβλημα είναι η εκθεμελίωση της πολυτιμότερης κατάκτησης της Μεταπολίτευσης, που είναι οι κανόνες πολιτικής αντιπαράθεσης. Η ιστορία ξεκίνησε με αντισυγκεντρώσεις, ύβρεις κατά των πολιτικών, επιχειρήθηκε ο αποκλεισμός της Βουλής ώστε να μην εκφραστεί η βούληση των εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού και γρονθοκοπήθηκε για δεύτερη φορά ένας βουλευτής.
Τα έκτροπα στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις είναι το αποκορύφωμα μιας σειρά ενεργειών που μόνο στόχο έχουν το χαμήλωμα της δημοκρατίας. Αυτή δεν γκρεμίζεται μόνο με τανκς, και η δημοκρατία δεν είναι μόνο το τυπικό των εκλογών. Είναι η αντιπαράθεση με ιδέες και ουχί με αυγά. Είναι η σύγκρουση με επιχειρήματα και όχι με γροθιές. Μπορεί ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ να μην το καταλαβαίνουν -δεν θήτευσαν δα και στα καλύτερα σχολειά δημοκρατικής παράδοσης- αλλά ο κατήφορος πρέπει να πάρει τέλος. Διότι μαζί με τα βρωμόνερα της Μεταπολίτευσης θα πετάξουμε και το μωρό, που είναι 37 χρόνια δημοκρατικού βίου.