Τελικά ίσως έχουν δίκιο όλοι αυτοί που λένε ότι η Ιστορία
επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Το 1989 η εμμονή του Κώστα Μητσοτάκη να
οδηγήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο συσπείρωσε το ΠΑΣΟΚ
και δρομολόγησε την επιστροφή του Ανδρέα στην εξουσία.
Ο Μητσοτάκης και το τότε έξαλλο επιτελείο του που το συναποτελούσαν
άμυαλοι πολιτικοί δεν καταλάβαιναν ότι ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στον
πολιτικό σου αντίπαλο κρίνεται από την κοινωνία. Η εμμονή του Μητσοτάκη
να βάλει φυλακή τον Ανδρέα λειτούργησε σαν μπούμερανγκ δημιουργώντας
ένα κύμα συμπάθειας για τον Παπανδρέου, απομονώνοντας τους
εσωκομματικούς του αντιπάλους που ήταν βέβαιο ότι θα τον είχαν τελειώσει
εκείνοι αν δεν του έδινε το φιλί της ζωής ο Μητσοτάκης.
Βεβαίως, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, η χώρα αντιμετωπίζει σήμερα διαφορετικά προβλήματα, κυρίως την παραμονή της στην Ευρωζώνη αλλά η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας συμπεριφέρεται με τον ίδιο έξαλλο τρόπο όπως τότε. Η πολωτική αντιπολίτευση του Σαμαρά τους τελευταίους μήνες, που έδινε την αίσθηση ότι η Νέα Δημοκρατία εξελίσσεται σε ένα δεξιό ΚΚΕ, μπορεί να ικανοποιούσε τους ακραίους συνεργάτες του, αποθάρρυνε ωστόσο το κεντροδεξιό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας που επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, θέλει πολιτική σταθερότητα και κυρίως αντιλαμβάνεται ότι η σωτηρία της Ελλάδας περνάει μέσα από τη συναίνεση και τη συνολική μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και άρα του πολιτικού κόσμου.
Η εμμονή του Σαμαρά στο να αρνείται τα προφανή τον μετέτρεψε ουσιαστικά σε εύκολο θύμα για τους αντιπάλους του, αφού τώρα που εξαναγκάζεται να αποδεχτεί την κυβέρνηση συνεργασίας με στόχο την πλήρη αποδοχή της δανειακής σύμβασης και του δεύτερου μνημονίου, τον φέρνει σε αντίθεση με την ακραία πτέρυγα του κόμματός του. Έχοντας διαπαιδαγωγήσει τους δικούς του στη λογική της ολοκληρωτικής άρνησης στην Τρόικα και υποκύπτοντας στις λαϊκίστικες σειρήνες, η συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας φαντάζει σαν μια ολέθρια συνθηκολόγηση τύπου «δεξιάς Βάρκιζας». Μοιάζει μπροστά στα μάτια των δικών του δακρυσμένων «μαυροσκούφηδων» να καταθέτει όπως ο Δημοκρατικός Στρατός το Φλεβάρη του 1945 τα όπλα στο αστικό καθεστώς. Τότε μόνο ο Άρης Βελουχιώτης είχε αρνηθεί να καταθέσει τα όπλα.
Είναι προφανές ότι λέγοντας το «ναι» στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ο Σαμαράς δημιουργεί τις προϋποθέσεις ρήξης με τους οπαδούς του «όχι». Αν αρνιόταν να πάρει μέρος στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας όχι μόνο θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ, αλλά θα έπαιρνε οριστικό και τελεσίδικο διαζύγιο με τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, που θέλουν την συγκυβέρνηση, δεν θέλουν τη δραχμή και δεν αντιλαμβάνονται γιατί ένα αστικό κόμμα που έβαλε ουσιαστικά την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Τώρα ο Σαμαράς βλάπτει και με έναν τρίτο τρόπο τον εαυτό του. Τα πισωγυρίσματα του τύπου «στηρίζω την κυβέρνηση αλλά δεν βάζω κανέναν υπουργό μου» δεν ικανοποιούν ούτε τους μεν ούτε τους δε, με κίνδυνο να τους στρέψει πλέον όλους εναντίον του.
Υπάρχουν και χειρότερα. Ο ταπεινωτικός τρόπος με τον οποίο ήθελε να διώξει τον Παπανδρέου (έναν τελειωμένο ουσιαστικά πολιτικό) θα κάνει στο τέλος τον Γιώργο συμπαθή ακόμα και σε εκείνους που έως χτες ήθελαν να φύγει ο απερχόμενος πρωθυπουργός νύχτα.
Πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος ο Σαμαράς, θα καταφέρει το ακατόρθωτο, να τους στρέψει όλους εναντίον του, σε βάρος του δικού του πολιτικού μέλλοντος.
Ας ελπίσουμε ότι την τελευταία στιγμή θα τον φωτίσει ο Θεός και θα κάνει το σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου