Απούσα και φωνασκούσα αντάμα...

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Οι δηλώσεις του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη εκτός του Προεδρικού Μεγάρου εμπεριείχαν και τη γνωστή πολιτική μπαγαποντιά που χαρακτηρίζει το πολιτεύεσθαι του προέδρου του ΛΑΟΣ. Ανάμεσα στους τρεις γενικούς όρους («όχι σε νέα μείωση μισθών και συντάξεων, όχι σε παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και όχι στο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας», δηλαδή το γνωστό πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής που μπορεί να παρομοιαστεί «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος») ο κ. Καρατζαφέρης ζήτησε από τον «ομογάλακτο εταίρο», δηλαδή τον κ. Αντώνη Σαμαρά, να ζητήσει την άρση του νόμου για την ιθαγένεια των μεταναστών.
Θα συμφωνήσουμε ότι αυτός ο νόμος είναι ένα «συντηρητικό γινάτι» που θα έρχεται και θα επανέρχεται, από τα δεξιά, στη δημόσια συζήτηση. Το έθεσε ως όρο στο ΠΑΣΟΚ ο κ. Σαμαράς στις συνομιλίες για κυβέρνηση συνεργασίας τον περασμένο Ιούνιο, το έβαλε στην κουβέντα ο κ. Καρατζαφέρης τώρα. Μόνο που, ως πονηρός πολιτευτής, ο κ. πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν το έθεσε ως όρο. Απλώς, εξέθεσε διπλά τον κ. Σαμαρά. Μία στα μάτια των συντηρητικών, που είναι η εκλογική δεξαμενή και των δύο, και μία στα μάτια των υπολοίπων για τους άστοχους όρους που είχε βάλει στην πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας.
Οπως και να έχει το ζήτημα, όμως, το θέμα μπήκε στην ατζέντα και οι πιέσεις για αλλαγή του νόμου θα ενταθούν. Κι αν ο κ. Καρατζαφέρης εξέθεσε μια φορά τον κ. Σαμαρά, εξέθεσε πολλαπλώς την απούσα Αριστερά.
Θέλει, δεν θέλει η Αριστερά, της αρέσει, δεν της αρέσει αυτή τη στιγμή διευθετούνται κάποια πράγματα. Δεν είναι μόνο η τύχη των πολιτικών αρχηγών, ούτε οι πόντοι που θα κερδίσει κάθε κόμμα στις εκλογές που έρχονται. Δεν είναι μόνο ένα μικροπολιτικό παζάρι. Ακόμη κι αν αυτές είναι οι προθέσεις των δύο κομμάτων, τα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα ασφαλώς εμφιλοχωρούν. Εστω ως προφάσεις για να γίνει το παζάρι.
Σ' αυτή την κρίσιμη φάση λοιπόν η Αριστερά είναι απούσα διά της κάθετης άρνησης σε όλα. Η κ. Αλέκα Παπαρήγα και ο κ. Αλέξης Τσίπρας είπαν όχι ακόμη και στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που θα κρίνει το μέλλον του τόπου. Ακόμη κι αν αυτό το μέλλον είναι για τα μάτια και τα μέτρα της Αριστεράς ζοφερό, δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν οι ηγέτες της «προόδου» το βήμα αυτής της συνάντησης για να προπαγανδίσουν το δικό τους «φωτεινό» μέλλον;
Είναι ευτύχημα που ο κ. Σαμαράς δεν έθεσε εκ νέου τον όρο για αλλαγή του νόμου περί ιθαγένειας των μεταναστών, αλλά αυτό δεν έγινε επειδή υπήρχε ένα αριστερό αντίβαρο. Απλώς έτυχε. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν έμπαινε στο τραπέζι. Μπορεί απελπισμένο το ΠΑΣΟΚ να έλεγε «ας πάει και το παλιάμπελο» και να βρισκόμασταν ξαφνικά μερικά χρόνια πίσω.
Ιστορικά αποδείχθηκε ότι η τακτική του «όλα ή τίποτα» σπρώχνει σταδιακά την Αριστερά στο «τίποτα». Ή, ακόμη χειρότερα: αυτοπεριθωριοποιείται και κάνει πολιτική του πεζοδρομίου και όχι εντός των θεσμών. Αποδεικνύει δε ταυτόχρονα σε όλους ότι αυτή η Αριστερά το μόνο που ξέρει να κάνει είναι φασαρία. Κι αυτό είναι κρίμα διότι ο τόπος χρειάζεται την Αριστερά. Τη γόνιμη Αριστερά και ουχί τη φωνασκούσα επί παντός και παραγωγού του μηδενός.