Βιομηχανικό «Δεν πληρώνω»

Της Λώρης Κέζα

Τα πεντοχίλιαρα λοιπόν είναι «πετζετάκια». Αλλιώς μετράει το χαρτί ο κληρονόμος του Ομίλου Πετζετάκις, αλλιώς το μετρούν εκείνοι που χρωστούν 5.000 ευρώ στο Δημόσιο. Ας μην κρυβόμαστε, η σύλληψη ενός απαστράπτοντος βιομηχάνου για χρέη δίνει σε πολλούς τη χαρά της εκδίκησης. Το υπουργείο Οικονομικών θα μπαγλαρώσει κι άλλους επιφανείς εντός των ημερών. Στο κελί θα οδηγηθούν 13 επιχειρηματίες, μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω τα εκατομμύρια που χρωστώ».

Πριν αρχίσουμε τις μαντεψιές για την τύχη του κ. Γιώργου Πετζετάκι, ας θυμηθούμε ποιοι και πόσοι είναι εκείνοι που χρωστούν. Προ πενταμήνου λοιπόν πληροφορηθήκαμε ότι ο αριθμός των οφειλετών με ληξιπρόθεσμα χρέη ανέρχεται στις 900.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Τα χρωστούμενα, μαζεμένα ξεπερνούν τα 40 δισ. ευρώ. Το καλοκαίρι λοιπόν αποφασίστηκε να πηγαίνουν στο αυτόφωρο όσοι χρωστούν από 5.000 ευρώ και άνω. Αυτό είναι μια απολύτως ηθική επιλογή: ο κλέφτης είναι κλέφτης είτε αρπάξει μια φρατζόλα ψωμί είτε αρπάξει τον ετήσιο προϋπολογισμό ενός υπουργείου. Πρακτικά ακόμη κι ένα παιδί καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μια μπούρδα: δεν υπάρχει μηχανισμός για να συλληφθούν κοντά ένα εκατομμύριο κόσμος, δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για να προφυλακιστούν.

Προσφάτως έγινε ένα κοσκίνισμα και αποφασίστηκε να κυνηγηθούν αυτοί που χρωστάνε στα αλήθεια, δηλαδή περισσότερα από 150.000 ευρώ. Μικραίνει ο στόχος όσον αφορά τον αριθμό των οφειλετών. Στα λεφτά όμως μένουμε κοντά στα ίδια. Γιατί από αυτούς που χρωστούν τα πολλά, 14.700 πρόσωπα, μπορούν να μαζευτούν περί τα 37 δισ. ευρώ. Σε νούμερα: το 1,6% των οφειλετών χρωστά το 90% των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Οπότε σε μια πρώτη ανάγνωση καλά κάνει το υπουργείο και ψάχνει τα μεγάλα ψάρια. Στην πραγματικότητα τα μεγάλα ψάρια δεν θα πάθουν τίποτε. Όπως λένε έγκυροι νομικοί, από αυτούς που συμβάλλουν στη λήψη κυβερνητικών αποφάσεων, χρήμα δεν θα μπει στα κρατικά ταμεία, όχι άμεσα, ίσως όχι και μακροπρόθεσμα. Δηλαδή μπορεί να συλληφθούν βιομήχανοι και να γίνει ο σχετικός σαματάς στα μέσα ενημέρωσης όμως οι δικαστές δεν ενδιαφέρονται να τους κλείσουν στη φυλακή – θα κοιτάξουν να πάρουν τα λεφτά. Οπότε στο ποινικό κομμάτι θα εξετάσουν αν υπάρχει κίνδυνος φυγής, θα βάλουν περιοριστικούς όρους, άντε και κανένα πενηντάρικο για εγγύηση.

Στο διοικητικό κομμάτι είναι γνωστή η μέθοδος που θα ακολουθηθεί. Καταβολή του 20% για προσφυγή όπερ σημαίνει ότι η υπόθεση πάει στα 2 χρόνια. Άντε και καμιά αναβολή, θα πάει στα 5. Στο μεταξύ θα τρέχουν οι προσαυξήσεις αλλά κανενός επιχειρηματία δεν ιδρώνει το αφτί. Θα έχουν όλον το χρόνο να ξεπουλήσουν και να εμφανιστούν στο δικαστήριο πάμπτωχοι. Σε εκείνη τη φάση θα κατηγορηθούν για καταδολίευση, ότι δηλαδή επίτηδες πούλησαν τα πάντα για να μην δώσουν τα χρωστούμενα. Και τότε οι βιομήχανοι, με βουρκωμένα τα μάτια θα ισχυριστούν: «διέθεσα μέχρι και το σώβρακό μου για να δώσω δώρο Χριστουγέννων στους απολυμένους μου». Και θα συνεχίσουν να διάγουν τον πολυτελή βίο τους.

Εν ολίγοις η πολιτική βούληση και οι υπουργικές αποφάσεις μπορούν να έχουν αποτέλεσμα μόνον εφόσον εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία. Προς το παρόν δεν πρέπει να κάνει κανείς το λάθος να χρωστάει λίγα. Όσο περισσότερα τα χρέη, τόσο καλύτερη η μεταχείριση. Όσον αφορά το αυτόφωρο των βιομηχάνων, είναι μια περιπέτεια που θα την αφηγούνται με μεγάλο πάθος στις παρέες, σαν μια ιστορία από τον στρατό.