από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μέσω φίλου του blog με την προτροπή να μπει ως "μία απάντηση στους original, αριστερούς, επικριτές του Νίκου Λαζαριώτη"
Επειδή είμαι αριστερός και θα πεθάνω αριστερός, αρχίζω να μην ανέχομαι μια Αριστερά που αρχίζει να με πεθαίνει...
Οταν γράφει κανείς περί Αριστεράς, αν είναι αριστερός όπως και η
αφεντιά μου, γράφει ταυτοχρόνως και υπέρ Αριστεράς - ενίοτε κι αθέλητα,
αλλά συνήθως εκούσια. Τουλάχιστον υπέρ της Αριστεράς έτσι όπως ο καθένας
εννοεί τη δόκιμη εκδοχή της, μιας και πλέον, σκόρπιοι έτσι όπως πολλοί φθάσαμε να 'μαστε, ο
καθένας μπορεί να διατηρεί την πολυτέλεια του «προσωπικού του
κομμουνισμού» - αριστοκρατικό μεν, αλλά καμμιά φορά ψυχοσωτήριο...
Με έναν λόγο, πολλοί αριστεροί τα τελευταία χρόνια διάγουμε εν
αναμονή. Για αυτούς ο λόγος σήμερα, για εμάς - οι οργανωμένοι στα
κόμματα της Αριστεράς είναι άλλη υπόθεση, μάλλον ανώτερη, οι σύντροφοι
αυτοί την αντέχουν ακόμα την καλογερική και μπράβο τους, ότι βαρειά.
Τους βγάζω το καπέλο κι επικαλούμαι τη συμπάθειά τους (όπως άλλωστε και
τη δική σας, όσοι είσθε αριστεροί κι όσοι δεν είσθε) για όσα θα πω
παρακάτω.