Συντάκτης: Θοδωρής Αθανασιάδης από την Εφημερίδα των Συντακτών
Περπατούσαμε το φαρδύ μονοπάτι
κάτω από σκιερές αψίδες που σχημάτιζαν τα θεόρατα σύδεντρα πλατάνων,
παράλληλα μ’ ένα παλιό τσιμεντένιο νεραύλακα. Αν και νωρίς ακόμη για το
βουνό, η άνοιξη εδώ στα πρανή των Πιερίων μάς έδειχνε τα πρώτα της
σκιρτήματα. Η βουή του παγωμένου
νερού που στροβιλιζόταν με ορμή στο
τεχνητό αυλάκι σκόρπιζε μελωδικούς ήχους στον αέρα και ψέκαζε με δροσερά
νέφη υδρατμών την κοντινή βλάστηση.
Τα αναστατωμένα από το πέρασμά μας κοτσύφια φτερούγιζαν μέσα από τις
πυκνές φυλλωσιές, βγάζοντας δυνατά σφυρίγματα δυσαρέσκειας που τους
χαλάσαμε την ησυχία.
Το μονοπάτι ήταν ευχάριστο και σύντομο και γρήγορα φτάσαμε στα ριζά
του καταρράκτη «Σκεπασμένος», που γκρέμιζε από ψηλά το υδάτινο σώμα του
και το τίναζε με ασταμάτητη ορμή στα βράχια στολίζοντας με μυριάδες
διάφανες δροσοσταλίδες τον τόπο ολόγυρα.
Καθίσαμε βουβοί να θαυμάσουμε αυτό το μεγαλειώδες υπερθέαμα.
Αν υπάρχουν κάποια μέρη όπου μπορείς να αισθανθείς την ενέργεια της
φύσης να διεγείρει κάθε σου κύτταρο, σίγουρα εδώ στον «Σκεπασμένο»
ανακαλύπτεις ένα από αυτά.