Τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου τιμούμε τον Κώστα Σημίτη. Είναι μια οφειλόμενη εκδήλωση τιμής σε έναν από το πιο άξιους πρωθυπουργούς της σύγχρονης Ελλάδας. Η απόδοση της τιμής αφορά στην αναγνώριση της συνολικής προσφοράς του πρώην πρωθυπουργού στη δημοκρατική παράταξη και στην πολιτική ζωή της χώρας την οποία υπηρέτησε υπεύθυνα και αποτελεσματικά όπου του ζητήθηκε, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αποκορύφωμα της πολιτικής του διαδρομής ήταν η οκτάχρονη πρωθυπουργική του θητεία (1996-2004) που έβαλε τις βάσεις για μια σύγχρονη-ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αναπόφευκτοι συνειρμοί αναγκάζουν τη σκέψη να επιστρέψει σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν στο οποίο όμως η σημερινή εικόνα της χώρας κάθε άλλο παρά αυτονόητη έμοιαζε.
Το εντελώς αντίθετο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πέντε ακριβώς χρόνια πριν περάσουμε το κατώφλι του 21ου αιώνα, τότε που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εξέλεξε οριακά τον Κώστα Σημίτη ως διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία της χώρας. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα μολυσμένη από την περίοδο του αυριανισμού όπου διαφέντευαν τα «κεκτημένα» συμφέροντα και οι πελατειακές συντεχνίες, τις τύχες της χώρας ανέλαβε ένας επίμονος «λογιστής» που απέρριψε κάθε συμβιβασμό με το «παλιό» και τους εσωκομματικούς και εξωκομματικούς εκπροσώπους του, θέτοντας ως στόχο τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι μια από τις πρώτες κινήσεις του Κώστα Σημίτη ως πρωθυπουργού, με έντονα πολιτικό αλλά και συμβολικό χαρακτήρα, ήταν η παρουσία του, τον Μάρτιο του ‘96, στο συνέδριο του τότε «Συνασπισμού». «Είναι ένα στοίχημα για όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύ κεντροαριστερό χώρο και που έχουν χρέος, νομίζω, να ξαναβρούν τον ορίζοντα του διαλόγου, μα και της κοινής δράσης, χωρίς τα τραύματα και τα πείσματα του παρελθόντος, χωρίς προκατάληψη και δυσπιστία, χωρίς ηγεμονικούς όρους και χωρίς τρέχουσες στενόκαρδες εκλογικές υστεροβουλίες». Μηνύματα ηχηρά προς όλες τις πλευρές της προοδευτικής παράταξης από έναν πρωθυπουργό που ήταν αποφασισμένος να κοιτάξει μόνον μπροστά. Μηνύματα που δυστυχώς δεν βρήκαν πολλούς κεντροαριστερούς αποδέκτες.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τότε ότι πέντε χρόνια αργότερα, την πρωτοχρονιά του 2001, ο Κώστας Σημίτης θα σήκωνε στα χέρια του χαρτονομίσματα του ευρώ μπροστά σε ένα ATM; Και πόσοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή κλείδωνε οριστικά, όπως αποδείχτηκε στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Μπορεί να ήταν το κορυφαίο αλλά κάθε άλλο παρά το μοναδικό επίτευγμα της διακυβέρνησης Σημίτη ήταν. Η συμφωνία στο Ελσίνκι και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ απέδειξε επίσης ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για όποιον έχει σχέδιο και εργάζεται συστηματικά για την εκπλήρωσή του. Ούτε και μπορεί να ξεχάσει κανείς τη νικηφόρα «μάχη» για τις ταυτότητες όταν ο Σημίτης δεν δίστασε να τα βάλει με το εκκλησιαστικό κατεστημένο αλλά και τον πολιτικό και κοινωνικό συντηρητισμό προκειμένου να υπερασπιστεί αυτονόητα ατομικά δικαιώματα αλλά και τη δυνατότητα της κυβέρνησης να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις που αφορούν στους πολίτες της χώρας.
Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα δεν ολοκλήρωσε δυστυχώς το έργο του. Πολλές από τις επείγουσες μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν στη διάρκειά του σκόνταψαν στην ισχυρή αντίδραση μιας κοινωνίας που δεν ήταν συνηθισμένη μεταπολιτευτικά στα δύσκολα. Αυτή ήταν και η κύρια αιτία που οδήγησε τη χώρα, μερικά χρόνια αργότερα, στην βαθιά οικονομική κρίση, για την οποία ο Κώστας Σημίτης είχε έγκαιρα προειδοποιήσει. Η εκδήλωση προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού είναι μια ιδανική ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεγάλες παθογένειες του πολιτικού συστήματος, των θεσμών, του πελατειακού κράτους κλπ εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα και ότι οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις εξακολουθούν να λιμνάζουν. Αυτή θα είναι σίγουρα και η μεγαλύτερη τιμή για το έργο του Κώστα Σημίτη.
Πηγή: https://www.metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου