Γέφυρα προς το εθνικό συμφέρον

Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στην εφημερίδα Real News

Γέφυρα προς το εθνικό συμφέρον

Στις 29 Δεκεμβρίου 2014, την ημέρα που διαλύθηκε η Βουλή, το σχέδιο που ακολουθούσε η χώρα βασιζόταν στο γεγονός ότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα στήριξης (δάνειο και όροι του δανείου, δηλαδή μνημόνιο) έληγε σε λίγες ημέρες (31.12.2014). Με αυτό το δεδομένο το σχέδιο περιλάμβανε:  

1. Τεχνική παράταση του προγράμματος μέχρι τις 28.2.2015 ώστε στο μεταξύ να εισπραχθούν οι υπολειπόμενες δόσεις του 2014 από τις δυο πηγές, και την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, και κυρίως να συμφωνηθεί το πλαίσιο της μετάβασης στη νέα φάση, αυτή της προληπτικής πιστωτικής γραμμής. Μια φάση πολύ πιο άνετη σε σχέση με τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια. Θέμα συνέχειας του μνημονίου, όπως ίσχυε μέχρι τις 31.12.2014, δεν υπήρχε. Το αντίθετο. Το νέο, πολύ πιο χαλαρό, πλαίσιο της προληπτικής πιστωτικής γραμμής ήταν αυτό που διαπραγματευόμασταν και σε σχέση με αυτό είχαμε θέσει καθαρές κόκκινες γραμμές.

2. Ομαλή σχέση με την ΕΚΤ για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών και την ενίσχυση της ρευστότητας.

3. Μετατροπή του προγράμματος του ΔΝΤ (δανείου και μνημονίου που είναι οι όροι του δανείου) σε προληπτικό ώστε να εναρμονισθεί με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και να διευκολυνθεί η άντληση κεφαλαίων από την αγορά, αν τα επιτόκια  είναι  καλά.

4. Εξειδίκευση των δεσμεύσεων  που έχει αναλάβει ήδη από το 2012 το Eurogroup για περαιτέρω παραμετρικές επεμβάσεις στο ελληνικό δημόσιο χρέος, παρεμβάσεις που συνιστούν κατ´ ουσίαν περαιτέρω κούρεμα. Αυτό με τη σειρά του επιτρέπει τη βελτίωση του μακροοικονομικού πλαισίου, δηλαδή τη μείωση του ύψους του επιδιωκόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος έτσι ώστε να διευκολυνθεί η άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην κατάσταση του 2009-10, ούτε καν στην κατάσταση του 2011-13.

Τώρα, λίγες εβδομάδες μετά και μέσα σε ένα ριζικά διαφορετικό εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον, ποιο είναι το ζητούμενο για τη χώρα; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Προσπαθούμε να στηρίξουμε από τη θέση μας στην αντιπολίτευση. Δεν φερόμαστε  όπως μας φέρθηκαν τα πέντε προηγούμενα δύσκολα χρόνια. Πρέπει όμως να ξέρουμε την οριστική και ολοκληρωμένη θέση της κυβέρνησης  που εκφράζει διεθνώς όλους τους έλληνες ό,τι και να ψήφισαν.

Στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις τόνισα ότι η κυβέρνηση υποχωρεί κραυγάζοντας «επίθεση». Αυτό ήδη έγινε καθαρά σε σχέση με το ζήτημα του χρέους. Το παραπάνω σημείο 4 έγινε επιτέλους δεκτό από την κυβέρνηση που μας αδικούσε γύρω από αυτό επί χρόνια.

Τα άλλα όμως σημεία ( παραπάνω 1-3 ) δεν αντιμετωπίζονται ακόμη στην ουσία τους, αλλά στα γλωσσικά προσχήματα. Δεν αντιμετωπίζονται με γενναιοδωρία εθνική, αλλά με μικροκομματική επικοινωνιακή αγωνία.

Προκειμένου να μη φανεί ότι γίνεται δεκτό ένα αναγκαίο εθνικό σχέδιο η λέξη «παράταση» αντικαθίσταται από τον όρο «πρόγραμμα – γέφυρα». Μόνο που δεν μπορεί να προσδιοριστεί η κατάληξη της γέφυρας. Θα είναι και πάλι η προληπτική πιστωτική γραμμή αλλά μήνες αργότερα; Τι άλλο;  Τι θα γίνει με το πρόγραμμα του ΔΝΤ;  Γιατί πρέπει να στηρίζουμε ως χώρα όλη την πορεία μας τους επόμενους μήνες στην χρηματοδότηση μόνο από την ΕΚΤ μέσω των ελληνικών τραπεζών που γίνονται έτσι και πάλι όμηροι των ταμειακών αναγκών του κράτους, αντί να στρέφονται στην ανάπτυξη και την απασχόληση; 

Αυτά πρέπει να απαντηθούν μέχρι την τακτική σύνοδο του Eurogroup τη Δευτέρα κατά τρόπο ασφαλή και ωφέλιμο για τη χώρα. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να υπάρξει συμφωνία. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Βέβαια έτσι θα έχει γίνει ευρύτατα δεκτή η εθνική στρατηγική για την οποία πληρώσαμε τεράστιο πολιτικό κόστος. Δεν πειράζει. Ας γίνει το εθνικά και κοινωνικά σωστό. Και ας ονομαστεί «γέφυρα», «αλλαγή», «ανάσα», «θρίαμβος», «υπερηφάνεια» . Μια τέτοια εξέλιξη αξίζει πολλές λέξεις.  Οι κρίσιμες όμως είναι μόνον δυο: «εθνικό συμφέρον».