Ο «άλλος δρόμος» του Πάνου Καμμένου

Του Γ. Λακόπουλου - thetoc.gr 

Η ανακοίνωση του υπουργού Αμυνας, Πάνου Καμμένου, ότι υπάρχει Plan B σε περίπτωση αδιεξόδου με τους εταίρους στην Ευρώπη, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά...
Το πρώτο που οφείλει  -στον εαυτό της, κυρίως- μια κυβέρνηση είναι η σοβαρότητα. Είναι, όμως, μια κυβέρνηση σοβαρή όταν λέει ότι σε περίπτωση αδιεξόδου με τους εταίρους στην Ευρώπη: «Έχουμε άλλο πλάνο για να βρούμε λεφτά. Το Plan Β είναι να υπάρξει χρηματοδότηση από άλλη πλευρά, που μπορεί να είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα ή άλλες χώρες»; Είναι σοβαρή όταν αυτό δεν το... «αποκαλύπτει» ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε ο υπουργός Οικονομικών, αλλά ο υπουργός Άμυνας;

Τι σημαίνει ότι έχουν εφεδρικό σχέδιο που θα τους φέρει λεφτά; Το έχουν ήδη συμφωνήσει με κάποιους; Ποιοι είναι αυτοί και με ποια εξουσιοδότηση; Υπολογίζουν απλώς ότι μπορούν να το συμφωνήσουν; Για πόσα λεφτά μιλάμε και με ποιους όρους; Πώς ακριβώς θα τα πάρουμε; Θα πάμε να τα παραλάβουμε ή θα μας τα ρίξουν με αεροπλάνα - σαν αυτά που μας ψέκαζαν; Αν υπάρχουν αυτά τα λεφτά γιατί δεν τα παίρνουμε εξ αρχής και να τρέχουν πίσω μας οι Ευρωπαίοι;
Εν πάση περιπτώσει, αν πράγματι βρισκόταν μια από αυτές τις χώρες και μας έδινε λεφτά για τις τρέχουσες υποχρεώσεις μας, θα τα σπάγαμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα πηγαίναμε μαζί της;
Αυτό είναι το υπονοούμενο; Και τα δάνεια που οφείλουμε πώς θα τα αποπληρώναμε, αφού είναι διμερή δάνεια με κράτη δεμένα με ρήτρες; Επιπλέον, μόνο λεφτά είναι για την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, αλλά λέγονται για να φοβηθούν οι Κουτόφραγγοι, πρέπει να είναι πολύ αφελής, ή πολύ άσχετος όποιος το σκέφτηκε. Και πάντως είναι πολύ επικίνδυνος. Γιατί στο κεφάλι του έχει σφηνωθεί η ιδέα ότι από τη μια πλευρά υπάρχει η Ελλάδα -έτσι όπως τη φαντάζεται αυτός- και από την άλλη η Ευρώπη. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η Ελλάδα είναι η Ευρώπη. Ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι εχθροί της Ελλάδας. Όπως δεν μπορεί να κατανοήσει ότι στην κοινοτική Ευρώπη υπάρχουν κοινές αποφάσεις, κανόνες και διαδικασίες.
Είναι πολλοί όσοι τρέμουν στην ιδέα ότι ένας πολιτικός σαν τον Πάνο Καμμένο είναι υπουργός Άμυνας, ότι έχει λόγο στην κυβερνητική πολιτική και ταυτόχρονα λυπούνται γιατί αυτό συμβαίνει με κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ο ίδιος πάντως φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο από όλα να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να πάρει μεγαλύτερο κομμάτι από τη Δεξιά και όχι για την επιτυχία της Αριστεράς - λογικό, άλλωστε. Ήδη δήλωσε ότι θα ψηφίζει τα νομοσχέδια μόνο αν τα θεωρεί σωστά.
Προφανώς εννοεί σωστά με τους δικούς του πολιτικούς και ιδεολογικούς -ενδεχομένως και προσωπικούς- κώδικες που δεν έχουν σχέση με τους αντίστοιχους κώδικες της Αριστεράς - η παραμονή της οποίας στην εξουσία περνάει από το χέρι του, όπως το θέτει.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Ότι ο αρχηγός των ΑΝΕΛ έχει τη δική του ατζέντα, τις δικές του απόψεις, τις δικές του επιδιώξεις. Και εξ αντικειμένου το μόνο που δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό της η κυβέρνηση Τσίπρα είναι να καταστεί όμηρος του συγκεκριμένου πολιτικού.
Γι' αυτό ο Πρωθυπουργός θα προσφέρει υπηρεσία στην κυβέρνησή του, στη χώρα -και στην πολιτική- αν βρει άλλους εταίρους, όσο είναι ακόμη καιρός. Προτού πληρώσει ο ίδιος ακριβά το τίμημα αυτής της ετερόκλητης συνεργασίας.