Τα μεθαυριανά «Θύματα Ειρήνης»

του Β.Π. Καραγιάννη

Tον έβλεπα καθώς επιμελούνταν την προεκλογική, μετρημένη κι αισθαντική, συγκέντρωση της δικέφαλης πράσινης δημοκρατικής αριστεράς στον Κεραμεικό χώρο και τον ζούσα ως διευθύνοντα το «Αξιον Εστί» των βιβλίων, όμορφη και πολύχρονη σειρά εκπομπών στην κρατική τηλεόραση της Β.Ε. Οι παρόμοιες εκπομπές όπως κι οι ανωτέρω συγκεντρώσεις δεν συγκινούν προφανώς κι ευτυχώς ευρύτερες μάζες.

Ποιές μάζες; Μεταξύ μας τώρα
Ποιοί σκέφτονταν τις μάζες
το πολύ μια λύτρωση ατομική αν όχι ανάδειξη (Τ. Πατρίκιος)
Ο Βασίλης Βασιλικός είναι τώρα ένας από τους σημαντικότερους 2-3 συγγραφείς στην Επικράτεια της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας και γνωστούς στον έξω κόσμο. Τον θυμάμαι στο Παρίσι (ήταν τότε πρέσβης στην Ουνέσκο) Μάρτιος του 1999, σε ένα λογοτεχνικό καφενείο όπου με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΑRIANE για την ανάγνωση είχαμε συνάντηση με κάπου 30 Γάλλους συγγραφείς (γνώρισα εκεί τον Αραμπάλ, τον Ταγιαντιέ αυτούς που είχα διαβάσει δηλαδή). Με γνώρισε με τον Μ. Κούντερα πίνοντας κόκκινο κρασί σε κάτι μεγάλα ποτήρια. Ηταν τότε που η Κοζάνη ως «Πόλη του Βιβλίου» πανελληνίως (Δημοτική Βιβλιοθήκη +Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης) μέσα από το πρόγραμμα αυτό ενίσχυε και την έκδοση κάποιων τευχών του πανευρωπαϊκά γνωστού και μοναδικού περιοδικού για το μυθιστόρημα Atelier du roman, του σημαντικού διανοητή Λάκη Προγκίδη (μεσολαβητής και μάνατζερ, ας πούμε, ο Μιχ. Τριανταφυλλίδης -σε ποιά ποτάμια ως πέστροφα ή σολομός κολυμπά τώρα ανάποδα του τρόπου του;).
Πριν λίγο καιρό έλαβα το ανακαινισμένο βιβλίο του Β.Β., κριτική έκδοση θα λέγαμε, «Θύματα Ειρήνης» εκδ. Γκοβόστη (πρωτοκυκλοφόρησε το 1956, το διάβασα στην Γ΄ Αναθεωρημένη έκδοση της Εστίας).
Μένω στον τίτλο του μέρες μετεκλογικές που έρχονται. Δεν έχουμε πόλεμο με όπλα αλλά εκλογές με λογο-όπλα. Ποιά θα είναι τα θύματα της προ και μετά πολεμικής εκλογικής ειρήνης; Οσοι ψηφίσουν τους νόμους κι όσοι τους α-ψηφίσουν στη Βουλή δεν θα έχουν έτσι κι αλλιώς κανένα πρόβλημα από τις συνέπειες των πράξεών τους. Μένουν όσοι εν φόβω ή επ’ ελπίδι επιλέγουν την σάλτσα με την οποία θα φαγωθούν στην καθημερινότητά τους. Ο λαός δηλαδή. «Ο,τι λέγαμε παλιά λαός είναι βούρκος σήμερα» θυμάμαι ένα λόγο του Περικλή Κοροβέση στο κάποτε Γ’ Πρόγραμμα.