Η καταγγελία και η εφαρμογή του Μνημονίου

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Η εντός του ΠΑΣΟΚ ψηφοθηρία, στην οποία επιδίδεται πρωίμως ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, καταγγέλλοντας θεούς, δαίμονες και το Μνημόνιο, ξένισε πολλούς. Αλλοι χλεύασαν τη μετακίνηση ενός κορυφαίου υπουργού σε αριστερές -και τάχαμου φιλολαϊκές- θέσεις, αλλά κανείς δεν χειροκρότησε. Ούτε καν οι εφημερίδες της δραχμής. Δεν του αναγνώρισαν καν το ελαφρυντικό ότι τόσο καιρό στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν έκανε τίποτε για να επιτύχει το Μνημόνιο, αυτό που καταγγέλλει τώρα ως αποτυχημένο.

Συνεχίζει να διαφεντεύει δεκάδες οργανισμούς (κι εμείς συνεχίζουμε να πληρώνουμε απίθανες εταιρείες του Δημοσίου που ασχολούνται με την αργιλομάζα ή την πώληση χαλιών), όταν είναι ένας από τους αρμόδιους για το συμμάζεμα ενός κράτους, αυτού που μας οδήγησε διά της υπερδιόγκωσής του στα σημερινά χάλια.
Ομως, παρά τον άτεχνο και σχεδόν απελπισμένο τρόπο που ψηφοθηρεί ο κ. Χρυσοχοΐδης, πρέπει να δεχθούμε ότι η δημαγωγία και ο λαϊκισμός είναι αναπόφευκτα υποπροϊόντα της δημοκρατίας. Πού να εξηγεί τώρα κάθε υποψήφιος στη δημοσιοϋπαλληλική μάζα, που είναι ο βασικός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ, ότι στην καταστροφή φτάσαμε διότι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του όλων των κομμάτων ξόδευαν στα προ του Μνημονίου χρόνια περισσότερα απ’ όσα άντεχε το κράτος; Πώς να διατυπώσει τον συλλογισμό ότι η ελληνική οικονομία είναι μια κρατική φούσκα, που έσκασε μόλις σταμάτησαν τα δανεικά; Κατ’ αρχήν, αυτό προϋποθέτει να τα καταλαβαίνει ο ίδιος, κάτι που είναι ακατόρθωτο όταν έχεις ανδρωθεί πολιτικά σκορπώντας λεφτά. Είναι πιο εύκολο να αναπαράγεις κουβέντες του καφενείου ότι έπρεπε να δανειστούμε προ του Μνημονίου περισσότερα για να αποφύγουμε το Μνημόνιο. Λες και οι αγορές περίμεναν κάποιον καπάτσο, σαν τον κ. Χρυσοχοΐδη, για να θαμπωθούν και να μας δώσουν όσα λεφτά τραβάει η όρεξή του. Tο βασικό χαρακτηριστικό του ηγέτη όμως είναι να ηγείται και όχι να χαϊδεύει τα αυτιά όσων αυτός και το σινάφι του διόρισε. Είναι να χαράζει νέους δρόμους, που μπορεί να είναι δύσβατοι, αντί να κλαυθμυρίζει στα κανάλια. Είναι να κάνει κάτι καινούργιο, αντί να αναμασά τα παλαιά.
Από τα παλιά, σε ένα πράγμα έχει δίκιο. Μιλώντας στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» (19.12.2011) για την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Παπανδρέου είπε: «Εμείς, όχι απλώς καθυστερήσαμε, αλλά νομίζω κάναμε και κάποια χειρότερα πράγματα. Χαρίζαμε επιδόματα από λεφτά που δεν είχαμε και συζητούσαμε αν οι αυξήσεις θα είναι κάτω από 2.000 ευρώ... δεν είχαμε καμιά απολύτως πολιτική προετοιμασία, δεν είχαμε καμία ιδεολογική ωριμότητα και τελικώς δεν είχαμε και καμία δυνατότητα να διαχειριστούμε ένα πράγμα που έσκασε στο κεφάλι μας εκείνη τη στιγμή. Αυτή είναι όμως η αξία της πολιτικής. Να μπορεί να διαχειρίζεται τα πράγματα την ώρα που έρχεσαι και αναλαμβάνεις την ευθύνη».
Δεν αναλαμβάνει, λοιπόν, την ευθύνη να κλείσει κανέναν οργανισμό από τους δεκάδες που λιμνάζουν στο οργανόγραμμα του υπουργείου του; Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί σε δύο χρόνια θα τρέχει πάλι στα κανάλια να γκρινιάζει ότι η νυν κυβέρνηση δεν είχε «καμία απολύτως πολιτική προετοιμασία, καμία ιδεολογική ωριμότητα και τελικώς καμία διαχειριστική δυνατότητα» να μειώσει ένα κράτος που και φέτος θα ξοδέψει εκτός τόκων δέκα δισ. περισσότερα απ’ όσα θα εισπράξει.