Ο μονόδρομος και τα διλήμματα

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Ανθ’ ημών Καϊλή. Τελικώς, αντί να αποφανθεί ο λαός μίλησαν οι κυρίες της Βουλής, Μιλένα Αποστολάκη, Εύα Καϊλή, Βάσω Παπανδρέου και δεν ξέρουμε ποιος άλλος μέχρι να γραφτούν αυτές οι γραμμές. Ολα δείχνουν ότι η αναγγελία του δημοψηφίσματος ήταν μια απεγνωσμένη κίνηση του κ. Παπανδρέου να προλάβει τις πολιτικές εξελίξεις. Μάλλον τις επιτάχυνε. Ετσι κι αλλιώς οι προειδοποιήσεις ήταν σαφείς. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει όχι νέα μέτρα, αλλά ούτε την εξειδίκευση αυτών που ήδη ψηφίστηκαν. Ο κ. Βασίλης Λιντζέρης εξέφραζε πολλά μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ όταν από την περασμένη Δευτέρα δήλωνε ότι
«αυτή η Βουλή δεν έχει καμία ηθική ή πολιτική νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα για 20 χρόνια με τις ψήφους μόνο των βουλευτών της συμπολίτευσης, όταν μάλιστα αυτοί εξελέγησαν με άλλη πολιτική ατζέντα… Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας θα δώσει διέξοδο στον λαό».

Αυτά, όμως, και άλλα πολλά, θα τα γράψει η Ιστορία. Το θέμα είναι η επόμενη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι στη σημερινή κατάσταση κάθε πολιτική έχει ρίσκο. Το ίδιο και η ακινησία. Η τελευταία εμπεριέχει τον κίνδυνο ατυχήματος. Η ελληνική κοινωνία είναι ξερό χωράφι έτοιμο να πάρει φωτιά. Και, δυστυχώς, όπως απέδειξαν τα γεγονότα στην Θεσσαλονίκη, είναι πολλοί αυτοί που παίζουν με τις τσακμακόπετρες.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, και από τις δηλώσεις των βουλευτών απομένουν δύο λύσεις για την επόμενη μέρα. Η πρώτη είναι οι εκλογές. Αυτές αφενός εμπεριέχουν τον ίδιο κίνδυνο της αβεβαιότητας, τον οποίο πολλοί επικαλέστηκαν για το δημοψήφισμα, και αφετέρου δεν δίνουν σαφείς απαντήσεις. Αν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, εκλεγεί ο κ. Σαμαράς τι θα επαναδιαπραγματευτεί και πώς θα επανορθώσει το «λάθος» της δανειακής σύμβασης στο οποίο δεν συναινεί; Δεν θα ζήσουμε το ίδιο έργο κι εμείς και οι αγορές;

Πολλοί ποντάρουν ότι ο κ. Σαμαράς θα συμπεριφερθεί ως τυπικός Έλληνας πολιτικός. Επειτα από κάποια επικοινωνιακά πυροτεχνήματα περί επαναδιαπραγμάτευσης θα εφαρμόσει τη μόνη οικονομική πολιτική που έχουμε. Να σημειώσουμε εδώ ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας, η συζήτηση και οι συνακόλουθες τριβές στην κοινωνία και στην πολιτική, δεν αφορούν ούτε το χρέος ούτε το «κούρεμα». Δεν φτάσαμε ακόμη εκεί. Η φασαρία γίνεται για το αν πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα, δηλαδή να κάνουμε θυσίες. Ετσι, και μετά από εκλογές σε χρόνο ρεκόρ θα ξαναβρεθούμε στα ξερόχορτα και θα ακούμε τις τσακμακόπετρες να χτυπάνε.

Η άλλη λύση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των δύο ή και περισσότερων κομμάτων με μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Το ερώτημα εδώ δεν είναι ποιοι, αλλά πώς. Αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτή κυβέρνηση παρ’ ότι εκλεγμένη δεν νομιμοποιείται να λαμβάνει τέτοια μέτρα και αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους (βασιζόμενοι σε μια αυθαίρετη ερμηνεία της δημοκρατίας) δεν θα κάνουν το ίδιο με κυβέρνηση ανθρώπων που ουδείς έχει ψηφίσει;

Δυστυχώς, τα ψέματα τέλειωσαν. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο σταυροδρόμι της αποδοχής ή απόρριψης του «κουρέματος». Είναι στον μονόδρομο της μείωσης των ελλειμμάτων. Κι αυτό είναι το πρώτο που ευθαρσώς πρέπει να εξηγήσουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί στον ελληνικό λαό. Αν το πουν πειστικά, τότε η εφαρμογή γίνεται ευκολότερη, οποιοσδήποτε και αν κυβερνήσει.