Το μάθημα του συντεχνιασμού

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Γράφτηκαν πολλά για την κατάσταση στην Κερατέα. Τα περισσότερα ήταν οι γνωστές μεγαλοστομίες, λόγια ρηχά και άκρως «επαναστατικά». Ακούσαμε για το «δικαίωμα στην ανυπακοή», «την αντίσταση στη χούντα του ΔΝΤ» (λες κι ενδιαφέρεται προσωπικώς ο κ. Στρος Καν για τα σκουπίδια της Αττικής), μέχρι και για «ωμή επιβολή της βίας εναντίον αμάχων» (Μίκης Θεοδωράκης).
Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση ήταν του κ. Θανάση Καρτερού στην «Αυγή» της περασμένης εβδομάδας. Να θυμίσουμε ότι ο κ. Καρτερός δεν είναι τυχαίο στέλεχος της Αριστεράς. 

Εχει αντιστασιακές περγαμηνές κατά τη διάρκεια της χούντας, υπήρξε ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ (συνιδρυτής του εκδοτικού οίκου «Σύγχρονη Εποχή» και διευθυντής του «Ριζοσπάστη») και σήμερα είναι βασικός αρθρογράφος της «Αυγής».
Εγραψε λοιπόν ο κ. Καρτερός για «Το μάθημα της Κερατέας»: «καμιά δημοκρατία, όσο καλή και άγια κι αν είναι, δεν προσφέρει αυτοματισμούς κοινωνικής συναίνεσης και τυφλοσούρτες κοινωνικής πειθαρχίας. Αν μια μεγάλη περιοχή, ένας μεγάλος κλάδος, μια μεγάλη πλειοψηφία, λέει όχι σε μια κρατική απόφαση που την αφορά και μάλιστα με την απόλυτη και συμπαγή αποφασιστικότητα της Κερατέας, τότε ας το πάρουν απόφαση ότι η απόφαση δεν περνάει. Κι αυτό είναι απολύτως δημοκρατικό» (Αυγή 1/4/2011).
Ας συμφωνήσουμε. Πώς θα ορίσουμε όμως την «μεγάλη περιοχή»; Δεν ξέρουμε τα μέτρα και σταθμά της αριστερής σκέψης, αλλά η Λαυρεωτική είναι μικρότερη της Αττικής. Επίσης: πώς ορίζεται ο «μεγάλος κλάδος»; Αφού οι φαρμακοποιοί είναι μεγάλος κλάδος και στύλωσε τα πόδια, τότε ορθώς ο υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Λοβέρδος δεν περιέκοψε τα εξωφρενικά ποσοστά κέρδους που πληρώνουν τελικώς όλοι οι ασφαλισμένοι; Και οι αγρότες είναι μεγάλος κλάδος. Το αίτημά τους να επιδοτούνται αντί να παράγουν είναι θεμιτό και κατά τον κ. Καρτερό «απολύτως δημοκρατικό»; Κι αν δείξουν τη «συμπαγή αποφασιστικότητα της Κερατέας» και κλείσουν για κανένα μήνα τις εθνικές οδούς το αίτημά τους γίνεται δημοκρατικότερο; Μη μιλήσουμε για φορτηγατζήδες, δικηγόρους, μηχανικούς κ.λπ. Κάθε συντεχνία αν δείξει «συμπαγή αποφασιστικότητα» μπορεί να επιβάλλει το δίκιο της σε βάρος του κοινωνικού συνόλου; Με αυτό το σκεπτικό οι «μεγάλες» συγκεντρώσεις των διακοσίων ατόμων νεκρώνουν το κέντρο της Αθήνας, ταλαιπωρώντας το προφανώς μικρό σύνολο των εκατομμυρίων πολιτών.
Η Αριστερά ιστορικά δεν είχε καλές σχέσεις με τη δημοκρατία, αυτή που αποκαλεί και αστική. Τη θεωρούσε κάτι σαν αναγκαίο κακό, αφενός για να μην τρώνε τα νιάτα τους οι αριστεροί στα ξερονήσια κι αφετέρου ένα στάδιο -κάτι σαν το Καθαρτήριο του Δάντη- από το οποίο πρέπει να περάσουν οι κοινωνίες πριν καταλήξουν στον σοσιαλιστικό παράδεισο. Μόνο που το καθαρτήριο έχει δύο πόρτες και η άλλη οδηγεί στην Κόλαση. Σ’ αυτή μπορεί να μας οδηγήσουν οι «μεγάλες περιοχές» και οι «μεγάλοι κλάδοι» όταν νομοθετούν στο πεζοδρόμιο με τις μολότοφ και τη «συμπαγή αποφασιστικότητά» τους.
Η συκοφαντημένη αστική δημοκρατία έχει ένα απλό κανόνα. Να κυβερνά η πλειοψηφία και όχι οι συντεχνίες, όσο μεγάλες κι αν αυτές θεωρούν ότι είναι. Αυτό είναι ένα μάθημα που πρέπει κάποια στιγμή να το μάθει και η Αριστερά.